.
Wat een valkuil is van veel mensen (en daar hoor ik ook nog bij) is als iets niet werkt, dat we dan vaak nog meer van hetzelfde gaan doen. Bizar eigenlijk, want ja….hetzelfde doen en dan hopen op een ander resultaat.
Ik zal wat voorbeelden noemen.
Je kinderen doen iets wat jij niet prettig vindt, je zegt er iets van maar er verandert niets. Wat we dan vaak doen is het nog een keer zeggen, misschien harder gaan praten of zelfs schreeuwen. Helpt het? Is het probleem daarmee echt volledig uit de lucht? Volgens mij niet. Nou ja…het kan natuurlijk wel als je kinderen hebt die zich snel zullen schikken naar jouw wensen maar je kunt je afvragen of je op deze manier met je kinderen om wilt gaan en/of de sfeer er thuis beter van wordt.
Straffen is ook zoiets. We straffen onze kinderen als ze bijvoorbeeld niet luisteren of iets anders wat niet kan of waar we ons aan storen. Maar vervolgens merken we dat die straf niet (meer) werkt. Tja…je kinderen worden ouder dus we zullen ook onze straf moeten verhogen. En dan? Tot hoe ver ga je dan? En als je echt heel realistisch wilt zijn, wat denk je dat er zal gebeuren als jouw kleintje straks puber is? Denk je dat hij dan nog gevoelig zal zijn voor straf en ga je deze nog meer verhogen? Met alle gevolgen vandien.
.
Rommel op de kamer van je puberzoon
Ik heb thuis twee pubers waarvan de ene ooit echt een zooitje maakt van zijn kamer. Maanden heb ik daar discussies over gevoerd, gemopperd, zijn troep opgeruimd, laten liggen en vervolgens weer gemopperd. Niets bleek te werken en de sfeer werd er thuis niet beter op. En ja…ik ben gedragsvertaler, dus het zegt ook iets over mij, waar laat ik rotzooi liggen (in mezelf), wat wil/kan ik niet opruimen of aanzien? Het waren nogal wat dingetjes. Afijn….maar de zooi op zijn kamer en mijn frustratie werd er niet minder door.
Totdat hij op een middag thuis kwam, ik het spuugzat was en zei: “Luuk, nu is het echt genoeg, ik vind het echt niet normaal wat voor zooitje je ervan maakt op je kamer”. Waarop hij zei: “Ik heb er geen problemen mee”. Ik liet het even binnenkomen en toen moest ik lachen, want daardoor besefte ik dat als kinderen ergens geen last van hebben ze er natuurlijk ook niets aan willen doen. Dus ja…wie had er hier een probleem? Ikke dus.
Ik had er wel last van en dat was mijn probleem wat ik wilde oplossen. Maar wat had ik al die tijd gedaan? Ik had met man en macht geprobeerd het zijn probleem te maken zodat hij er iets aan zou doen. En gelukkig ben ik gezegend met zo’n eerlijke puberzoon die gewoon met een smile op zijn gezicht zegt: “Ik heb er geen problemen mee”.
.
Nou…wat deed ik?
Na al die maanden van frustratie gooide ik het roer om, want ja…hij had geen probleem dus ik moest een andere keuze maken. Ik zei tegen hem: “Je hebt helemaal gelijk, het is jouw eigen kamer en daar mag jij mee doen wat jij wilt. Als jij dat zo prettig vindt, dan moet je dat vooral doen. Ik accepteer en respecteer dat jij op jouw kamer een zooitje maakt, maar wil je dan alsjeblieft respecteren dat ik dat beneden niet wil hebben? En oh ja….als ik de bedden ga verschonen dan vraag ik alleen even om je spullen van de grond af te rapen en eventueel in de wasmand te gooien”. Ik wilde het voor mezelf makkelijker maken. Nou had ik natuurlijk ook kunnen zeggen: “Ik heb € 50 op je kamer verstopt, als je opruimt dan vind je ‘t misschien 😂. Maar die pipo kennende had ie ‘t dan ook nog gevonden ook, zonder zijn kamer op te ruimen.
.
Probleem opgelost?
En voordat je je nu afvraagt of zijn kamer weer netjes is, nee hoor, het is alleen dat ik daar geen problemen meer mee heb. Juist omdat ik zijn ruimte heb gerespecteerd, daardoor respecteert hij die van mij ook. En als ik de bedden ga verschonen roep ik even: “Is het toonbaar?!” en moeten we er allebei om lachen.
.
Iemand die altijd te laat is.
Ik heb een hele lieve vriendin die altijd te laat komt. En wederom, ja…als gedragsvertaler vertaal ik echt wel wat dit over mij zegt (ooit tot grote ergernis dat ik het dus nooit meer anders kan zien). Maar ik kwam er niet uit, blijkbaar is het nog niet zo makkelijk om je eigen blinde vlekken te ontrafelen.
Keer op keer liep ik er tegenaan dat ze te laat kwam als we iets hadden afgesproken en elke keer zei ik er iets van en diep van binnen zuchtte ik maar weer, maar er veranderde niets.
Een paar maanden geleden had ik haar uitgenodigd om shushi te gaan eten, dat had ze nog tegoed van haar verjaardag. Ik vroeg hoe laat we konden gaan en ze zei dat ze nog eerst moest werken, dus eerder dan half acht ging niet lukken. Dus ik reserveerde een tafeltje om acht uur en zei dat ik haar om half acht zou ophalen. Dat was overigens ruim op tijd want vanuit haar huis zouden we binnen vijf minuten bij de sushitent zijn. Maar ja…just in case haha.
.
Interne stemmetjes
Ik rijd vervolgens om kwart over zeven van huis weg om niet veel eerder bij haar te zijn, want dat blijkt een valkuil van mij te zijn om veel eerder dan afgesproken binnen te komen vallen (volgens mij heb ik hier een deel van mijn blinde vlek te pakken). In de auto ben ik al voorbereid dat ze niet klaar zal zijn en ik voel weer van alles opborrelen in mezelf. En dan….. “Stop it Rian” hoor ik een intern stemmetje zeggen (ja…ik heb ooit last van stemmetjes). Vervolgens zegt het stemmetje: “Ze is een hartstikke lieve, leuke en aardige vriendin, ga je nu elke keer moeilijk doen hierover?” “Zou je misschien kunnen overwegen om haar volledig te accepteren, precies zoals ze is en verantwoordelijkheid nemen voor jouw eigen emoties?” “Je hebt altijd zelf een keuze hè”.
Het is dat het een intern stemmetje was, anders had ik gezegd “waar bemoei je je mee?”
Maar zoals wel vaker met mijn interne stemmetjes gebeurd, het had weer gelijk.
Want dat was het! Dat was precies waar ik tegenaan liep. Ik lachte in mezelf en zei: “Het is helemaal oké, ik accepteer volledig als het weer later wordt dan gepland, het maakt niet uit en ik neem volledig de verantwoordelijkheid over mijn frustratie”. Tevens bedank ik mijn vriendin nog even in gedachte voor deze les.
Ik parkeer mijn auto voor haar deur en zie op het klokje van mijn dashboard dat het precies half acht is. Ik bel aan en voel zo’n binnenpretje opkomen, dat het me echt niet uitmaakt als ze nog niet klaar is. Ze doet de deur heel blij open en zegt: “Haaaiiiii, ik zat al op je te wachten”.
Ik moest zo hard lachen en zei: “Potverdorie…nu was ik voorbereid dat je nog niet klaar zou zijn en was ik benieuwd wat het met mij zou doen en ben je vervolgens wel gewoon klaar”. We moesten er allebei om lachen.
.
Elke keer verwonderd het me weer als je je eigen stukje eerst aankijkt, omarmt en accepteert en daarna de situatie en de persoon zoals die is ook accepteert, dan is je les al geleerd, dan lost het dus echt op.
.
Simpelweg door andere keuzes te maken en je eigen invloed in te zetten.
.
Precies zoals Carl Gustav Jung zegt: “Pas al je iets accepteert, kun je het veranderen”.
.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.