Ben ik eigenlijk wel een voorbeeld voor mijn kinderen?

.

Vorig jaar was ik met mijn dochter heerlijk een weekje op Ibiza en hingen we samen op de rand van het zwembad. Zegt ze tegen me: “mam, denk jij dat ik later hetzelfde doe als jij?” Ik zeg: “Oh lieve God, dat hoop ik niet (haha). Dat zou betekenen dat je dan ook door dezelfde dingen heen zal gaan en weet je….misschien zit jij over 10 jaar wel bij de psycholoog en zeg je, help, mijn moeder wilde vroeger de wereld verbeteren en ik heb daar onder geleden”. Samen lachen we erom.

.

Ik zei: “weet je meisje, ik doe nu wat ik denk wat goed is en meer is het niet. In de hoop dat jij daar ook jouw graantje van meepikt. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat jij andere dingen waardevoller vindt dan dat ik vind of jouw broer, en ook dat is dan zo. Dus pik er vooral uit wat voor jou waardevol is en negeer de rest”.

.

Later die dag heeft het me wel tot nadenken gezet.

.

Ik hoop dat ik een voorbeeld ben omdat ik ga waar ik voor sta. Omdat ze met hun eigen ogen hebben kunnen zien en ervaren dat iemand in een diepe put kan zitten en er ook weer uit kan klimmen. Dat wat je ook op je pad krijgt, je vaak ook sterker maakt. Dat het leven niet stopt bij 1 zwarte bladzijde.
Dat ik mijn ding durf aan te gaan en in de spiegel durft te kijken. Of dat altijd zo is? Nee hoor, in het heetst van de strijd niet….ik ben ook niet perfect. Joepie….hier ben ik dus een voorbeeld in. Want ik zou niet willen dat mijn kinderen denken perfect te moeten zijn.

.

Maar wat als ze zeggen:…..”Mam, jij bent geen voorbeeld voor mij”.

.

Laatst zitten we hier thuis aan tafel en zit dochterlief beteuterd te vertellen dat ze ‘maar’ een 7,4 voor haar wiskunde heeft. Mijn zoon en ik kijken elkaar verontwaardigd aan, ‘maar’ een 7,4??? “Dat vind ik hoog” zeg ik. “Ik was vroeger al blij met een 5,4” en weer lachen mijn zoon en ik (pedagogisch onverantwoord maar hey…ik ben niet perfect).

.

Mijn dochter is zo gedreven, zo ijverig en gaat met alles wat ze heeft voor haar doel en dat was Cumlaude slagen voor haar opleiding (wat overigens ook gelukt is). Laatst zei ze: “mam, jij bent geen voorbeeld voor mij hoor. Jij hebt school altijd als een lachertje gezien en met een korreltje zout genomen en op je 45e ben je er pas achtergekomen wat je wilde doen, zo wil ik het later niet”.

.

Zeg nu eens eerlijk…..ben ik dan geen voorbeeld?

.

Ik vind het juist een heel mooi voorbeeld, juist omdat zij zo niet wil zijn. Daarom zet het haar in beweging te doen wat zij wil doen, nu al, op zo’n jonge leeftijd.

.

Dus vraag jij je af of jij een voorbeeld bent voor je kinderen?

.

Ja, dat ben je. Met alles wat je doet. Positief en negatief. En laat dat nu precies goed zijn.

.

.

Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.

.