Hoe het komt dat gevoelens zo lang kunnen doorwerken

Oh wat was ik blij toen ik voor de eerste keer op stap mocht met oud op nieuw. Ik zal vijftien of zestien geweest zijn. Wel spraken we af dat mijn vader mij rond half drie zou ophalen en waar ik dan moest staan.

Iets voor de afgesproken tijd liep ik richting uitgang en wat ik niet kon vermoeden was dat er buiten een drama afspeelde. Wat er precies aan de hand was weet ik nu nog niet, maar er was veel politie en sirenes, er waren ME’ers in actie en politiehonden die blaffend achter mensen aanrenden. Het was één grote panieksituatie daar buiten.

Het was iets voor half drie, ik stond bij de ingang van de discotheek en door de chaos keek ik angstig om me heen of ik de auto van mijn vader zag staan. Er ging van alles door me heen. Het laatste wat ik wilde was een herdershond achter me aankrijgen, maar toch besloot ik, uit respect voor mijn vader, zijn auto te gaan zoeken.

.

Waar ik bang voor was, dat gebeurde.

Doodsangsten heb ik uitgestaan toen ik achterna werd gezeten door een politiehond. Het enige wat ik dacht was, ‘wegwezen hier en zo snel mogelijk’. Ik heb gerend voor mijn leven en zag niets meer om me heen. Uiteindelijk vond ik een schuilplaatsje waar ik me als klein meisje, koud, angstig, alleen en verdrietig wist te verschuilen. Hoe lang ik daar precies heb gezeten, dat weet ik niet. Maar toen ik minder sirenes en paniek om me heen hoorde, durfde ik langzaam mezelf te verplaatsen. De rust was wedergekeerd en nonchalant liep ik daar over de markt, helemaal alleen en in het pikkedonker, wederom op zoek naar de auto van mijn vader.

.

Daar stond ie en het eerste wat ik dacht was, ‘eindelijk veilig’.

Nog in totale shock stapte ik in en liet mijn emoties de vrije loop. Het enige wat mijn vader boos zei was: “Ik sta hier godverdomme al een uur, waar was jij?” Totaal van de kaart en nog natrillend van de situatie legde ik uit wat er was gebeurd. Ik begreep niet dat hij hier niets van mee had gekregen. Hij zei: “Ja ja, dat zal wel, het is voorlopig afgelopen voor jou jonge dame”.
Ik heb het nogmaals geprobeerd om uit te leggen, waar ik was, wat er zich afgespeeld had en hoe het kwam dat ik hem nu pas had gevonden. Maar nee….hij wilde er niets van weten. Mijn emoties onderdrukte ik maar, want dat zou helemaal een averechts effect hebben gehad. Maar oh boy, wat ben ik bang geweest, heb ik me verdrietig gevoeld omdat ik niet werd geloofd, boos omdat ik niets meer kon inbrengen en schuldig omdat ik me niet aan de afspraak had kunnen houden. De consequenties nam ik voor lief.

De dag erna werd er geen woord meer over gerept en alles ging ‘vrolijk’ verder. Nooit is deze situatie uitgesproken geweest, maar dat wil niet zeggen dat het klaar was, althans niet voor mij.

.

Hoe dit vervolgens jaren heeft doorgewerkt.

Omdat deze gevoelens te pijnlijk waren ging ik met mijn hoofd beredeneren hoe het kwam dat mijn vader zo reageerde. Dus ja…inmiddels ben ik volwassen en begrijp ik mijn vaders reactie. Want als je je voorstelt dat je als vader zijnde een uur in de auto zit te wachten op je vijftienjarige dochter, dan ben je bezorgd. Die bezorgdheid kan omslaan in boosheid, althans zo kan het overkomen. Allemaal heel logisch beredeneerd vanuit een volwassen positie, die ik me als puber al had aangemeten. Het werd een vastgeroeste overlevingsstrategie. Ik werd een kei om me te verplaatsen in de ander.

.

Wat ik niet wist, was dat ik mezelf in de steek liet.

Gevoelens van schuld, schaamte, verdriet, angsten en boosheid had ik ergens opgepot in mijn lichaam. Als ik ergens de schuld van kreeg wat ik niet gedaan had of waar ik niet verantwoordelijk voor was, hield ik wijselijk mijn mond. Vaak heb ik gedacht dat het door mij kwam en vervolgens schaamde ik me als ik niet aan de verwachting van een ander kon voldoen. Diep van binnen kwam er dan weer dat kleine meisje omhoog die zich zo verdrietig voelde en bang was om haar mond open te doen omdat ze wist dat het consequenties had. Ik strafte mezelf ook nog eens met de gedachte dat ik boos werd op dat gevoel en op alles en iedereen die deze gevoelens bij mij losmaakte. Maar ook deze onderdrukte ik weer. Wederom een overlevingsstrategie.

.

Deze gevoelens hebben als een rode draad door mijn leven, mijn relatie en mijn kinderen gelopen.

Inmiddels weet ik dat het mijn gevoelens waren die ik niet durfde te voelen, laat staan uit te spreken. Ik was bang dat ik dan afgewezen zou worden en dat het consequenties had, precies zoals dat was toen ik nog jong was.

Wat ik inmiddels heb geleerd is dat je dan eigenlijk nog steeds vanuit een kinderlijke positie reageert.

Geloof me, dat doen 95% van de mensen. Als kind heb je je namelijk geschikt, je mond dichtgehouden en je emoties onderdrukt omdat de consequenties pijnlijker waren.
Wat veel mensen onderschatten is dat bepaalde situaties je jaren kunnen blijven achtervolgen. Volledig onbewust. Daarom zeg ik wel eens, “alles wat je voelt, wat je partner en je kinderen bij je losmaken, dat heb je ooit eerder gevoeld”. Iemand anders kan namelijk nooit een gevoel bij jou omhoog halen wat er niet zit.

Kinderen en partners doen dat totaal onbewust en vaak in situaties die gerelateerd zijn aan de situatie zoals deze ooit voor jou was.

.

Het helpt om jouw situatie vanuit kinderogen te bekijken en jezelf te geven wat je toen zo nodig had.

  • Anders blijf je namelijk altijd reageren en handelen vanuit een kindpositie;
  • Anders wil je met terugwerkende kracht nogmaals datgene aan je ouders vragen wat ze je toen niet konden geven;
  • Anders blijf je met een leeg gevoel zitten waarvan je verwacht dat je partner dit voor je opvult;
  • Anders blijven bepaalde situaties en gevoelens je achtervolgen;
  • Anders ga je verkrampt om met je kinderen, waarvan de situatie meestal niet zo dramatisch is dan je dacht. Het is meestal je eigen ‘verhaal’;
  • Anders ga je je kind beschermen voor jouw pijnen;
  • Anders blijf je de buitenwereld verantwoordelijk houden voor alles wat in jou leeft.

.

Kinderen en partners raken onze diepste gevoelens, juist omdat zij gebaat zijn bij een persoon die in de volwassen positie gaat staan.

.

Herken jij jezelf in dit verhaal en wil je hier graag mee aan de slag?

Neem dan CONTACT met me op om de mogelijkheden te bespreken. Het kan echt anders.

.

.

Wellicht is DIT BLOG ook interessant voor je.

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER..