Iedereen bewandelt zijn eigen pad

.

Vorig jaar moest ik voor een training vijf mensen bellen die dicht bij mij stonden en mij dus goed kenden. Ik moest aan deze mensen vragen waar ze zich aan ergerde bij mij, wat mij maakt wie ik ben en wat opvalt.

.

De eerste die ik belde

was mijn moeder en ik vroeg wat nu zo typisch ik is, wat altijd al in me heeft gezeten en ooit een tikkeltje irritant kan zijn (pff ik stelde me behoorlijk kwetsbaar op hier). Het werd duidelijk stil aan de andere kant van de lijn en ik hoorde haar nadenken en ze zei: “Jezusmina Rian, goh….dat weet ik zo niet”.
Omdat ik maar een beperkte tijd had zei ik dat ik even verder ging bellen en haar later terug zou bellen.

.

Dus ik belde mijn zus

Zij reageerde hetzelfde als mijn moeder. Ik moest lachen en ik zei: “oh leuk…weet jij ook niets?” Waarop zij ook begon te lachen en zei: “o jawel hoor, genoeg. Ik weet alleen even niet waar ik zal beginnen”. Haha.
Toen zei ze me: “Rian, jij bent wel heel erg gevoelig, nogal een doordenker, een analyticus, een soort van filosoof en je gaat wel overal heel erg diep op in”.
Nou…daar kon ik het dan mee doen. Ik kreeg meteen zo’n naar onderbuikgevoel, alsof ik me moest verantwoorden waarom ik zo was. Maar goed…dat deed ik maar even niet.

.

Alsof ze het met elkaar afgestemd hadden

Zei de volgende beller exact hetzelfde. En wederom baalde ik dat ik juist die persoon had gebeld. Anderzijds weet ik wel dat ze genadeloos eerlijk durven zijn, maar ja….daar had ik even geen boodschap aan.

.

Nog drie te gaan.

Dus ik belde mijn zoon en ik vroeg hem waar hij zich zo aan stoorde bij mij, hij antwoordde: “Dat jij altijd bij jouw standpunt blijft en daar moeilijk van afwijkt”. Nou zeg, alsof ik niet flexibel ben, alsof ik zo’n typisch principemens ben. Afijn, hij is ook genadeloos eerlijk dus het zal wel nut hebben bedacht ik me zo.

.

Nu de vierde en tevens ergste, mijn dochter….zij kent helemaal geen genade….

Lees Meer