.
Er is iets vreemds aan de hand met het verschijnsel opvoeden. Het gebeurt vanuit de diepste gevoelens van liefde en tegelijkertijd is het de voornaamste bron van narigheid in het leven van veel kinderen en volwassenen. Sommige mensen hebben hun halve leven nodig om hun opvoeding te boven te komen. Het kost ze jaren van vallen en opstaan, van relatiecrisis en verslavingen, van behandelingen en therapie, talloze trainingen, workshops en inspirerende boeken, voordat ze de neurotische beknellingen uit hun jeugd enigszins te boven zijn en kunnen genieten van het leven.
‘Het einde van de opvoeding’ – Jan Geurts
.
Ik kap ermee….
Ik kan me nog goed herinneren dat ik dat dacht ‘Ik kap ermee’ toen ze hier nog klein waren. En alsof toeval met me speelde kwam toen het boek van Jan Geurtz voorbij, ‘Het einde van de opvoeding’.
Als ik dan alleen thuis was las ik af en toe wat stukjes en beetje bij beetje begonnen er kwartjes te vallen. Maar heel stiekem deed ik erover en als er iemand binnen kwam dan verstopte ik het boek snel. Want ja….een boek met als titel ‘HET EINDE VAN DE OPVOEDING’ open en bloot op tafel leggen vond ik maar pedagogisch onverantwoord.
.
Gelukkig hoor ik zo nu en dan stemmetjes en zo ook op die middag:
Zo’n intern stemmetje wat me toeriep: “Hey Rian….doe niet zo spastisch”. Ik moest er wel om lachen en toen besloot ik maar gewoon open kaart te spelen. Dus legde ik het boek bewust met de titel naar boven op de keukentafel.
Op een middag kwam mijn dochter thuis uit school, liep naar de tafel en las de titel ‘Het einde van de opvoeding…. Wat is dit mam”?
Ik maakte er een geintje van en ik zei: “ja…ik kap er mee….het heeft toch geen nut”. Ik moest lachen en tegelijkertijd meende ik wat ik zei.
Mijn dochter moest ook lachen en zei: “nou…maar als wij straks op het verkeerde pad komen, is dat dan jouw schuld?”. Ik vroeg: “wat denk je zelf”? Daarop antwoordde ze: “ik denk het niet mam”.
Dat was voor mij het definitieve bewijs om inderdaad wat relaxter in de opvoeding te worden. Beter gezegd: mezelf eerst eens op te voeden.
.
Want wat is opvoeding?
Volgens wikipedia is opvoeding het proces waarin een persoon – meestal een kind – wordt gevormd naar de normen en waarden van diens opvoeder(s) en daarmee meestal naar de voornaamste normen en waarden van de samenleving waarin hij leeft.
.
Besef jij wel dat de normen en waarden die je als ouder naar buiten brengt, dat je die je kind niet eens hoeft bij te brengen? Die bloeien dan namelijk vanzelf wel op. Oeps….nog een verbeterpuntje voor mezelf, want waar hecht ik eigenlijk waarde aan en wat vind ik normaal? Waar hechten mijn kinderen waarde aan en wat vinden zij normaal? Kunnen deze waarden samengaan en kan ik die van hen ook zien, accepteren en respecteren?
En nog iets….de normen en waarden die je als ouder zijnde niet naar buiten brengt, die kun je je kinderen ook niet bijbrengen. Weer oeps….daar zit ik dan met al mijn goedbedoelde adviezen (welke ik zelf niet altijd opvolg).
.
Afijn…het doel van de opvoeding (volgens internet) is dat het kind een goed mens wordt.
Waarom gaat het dan zo vaak mis in de opvoeding? Zijn we daar TE gecontroleerd en geforceerd mee bezig? Zijn we ‘bang’ om de controle los te laten? Angst voor de gevolgen? Voor later? Voor als ze op het verkeerde pad komen? Bang dat wij daar verantwoordelijk voor zijn of sterker nog….schuldig aan?
.
Laten we even eerlijk wezen.
Als je echt heel eerlijk kunt kijken naar je eigen opvoeding hè, hoe was die eigenlijk? Hoe heb jij je gevoeld?
Kijk dan eens naar de keren in je leven dat je je machteloos hebt gevoeld, diep ongelukkig, niet van waarde, wakker liggen van schuld- of schaamtegevoel. Vaak is dat een beknelling die ontstaan is in onze vroege jeugd.
.
En wat dacht je van het volgende.
Niet met emoties om kunnen gaan (die van jezelf en van de ander), angsten en een gevoel van tekortschieten, minderwaardigheid, onzekerheid en schuldgevoelens. Ook deze hebben we grotendeels uit onze jeugd en opvoeding meegekregen.
.
En hiermee wil ik natuurlijk niet iedereen over één kam scheren, niet iedereen heeft hetzelfde meegemaakt of ervaren. Maar als je ergens tegenaan loopt, dan hoop ik dat je beseft dat dit ook ergens vandaan is gekomen.
Want ja…als ik naar hele kleine kinderen kijk, dan schamen ze zich niet snel, schuldgevoel kennen ze niet, ze menen dat ze president kunnen worden en emoties laten ze ongenuanceerd en vaak zien.
Dus ergens in onze jeugd hebben wij dat afgeleerd. Althans als je daar als volwassene nu nog ooit mee stoeit. En weet je wat zo frappant is? Dit geven we (ik in ieder geval) onze kinderen ook mee. Het hele riedeltje zal zich van generatie op generatie blijven afspelen omdat we niet anders weten.
.
Sorry lieve ouders, ik weet dat de bedoeling altijd goed is, daar twijfel ik geen seconde aan. Mijn bedoelingen waren ook goed, ik wist gewoon niet beter. Maar de theorie en de methode deugen vaak niet. Daar mag best eens kritisch naar gekeken worden.
.
Ik ben het dan ook met Jan Geurtz eens dat opvoeden gericht is op het toekomstige belang van het kind, op iets wat het kind moet worden en wat het dus nog niet of onvoldoende is (hier ontstaat vaak het eerste gevoel van waardeloosheid). Opvoeden is mijn inziens dan ook in strijd met het huidige levensgeluk van het kind, wat eigenlijk gewoon het zorgen voor is.
Toen ik dat doorhad veranderde alles.
.
Zoals Jan ook schrijft:
Het is heel belangrijk dat we het verschil gaan zien tussen ‘zorgen voor’ en opvoeding. Meestal zijn deze twee namelijk verweven tot één web van ouderlijke invloed en macht. Een manier om deze twee te kunnen onderscheiden zie je aan de reactie van je kinderen. Zorg wordt door hen over het algemeen veel gemakkelijker geaccepteerd dan opvoeding.
.
Als je als ouder bereid bent je eigen gelijk los te laten, zul je nooit in de machteloze positie komen waarin je je kind aan zijn lot overlaat, en zal het kind zich altijd door jou erkend en gesteund voelen.
.
DAT geluk is toch oneindig veel waardevoller dan het gelijk van je opvoedingsprincipes.
Daarom lieve lezer, word je alsjeblieft bewust van je opvoedingskramp en bevrijd jezelf, in het belang van jou EN je kinderen.
.
Meer lezen? Ik heb een gratis anti-pedagogisch E-book voor je gemaakt. Daarin lees je….
- Waarom (alleen) sleutelen aan je kind niet werkt.
- Ik speel volledig open kaart over de welbekende pedagogische adviezen die wel of niet werken.
- Je ontdekt waarom je doet wat je doet of zegt wat je zegt.
- Ik neem je mee waarom we maar beter authentiek kunnen zijn in plaats van een positieve opvoeder.
- In 10 stappen ga ik je mijn inzichten geven.
.
De kwaliteit binnen je gezin wordt namelijk bepaald door de keuzes die jij maakt, elke dag weer.
Nu heb ik ook al mijn ervaringen, inzichten, lessen (en ja ook mijn fucked-up-momenten) in een training gestopt waarmee ik jou mag begeleiden. Hoe gaaf is dat?
.
Wat komt o.a. aan bod
- Waarom we maar beter kunnen stoppen met opvoeden.
- Waarom de positieve opvoedstijl niet werkt.
- Onze interne criticus.
- Waarden en normen, tja….wat zijn ze eigenlijk en wat doen we ermee?
- Waarom ons kind niets doet met de goedbedoelde adviezen.
.
Welke keuze maak je?
.
- OF je gaat door met je opvoedstrategiën en je drijft je kind nog verder van je weg of je stopt met opvoeden. It’s up to you.
.
.
.
Relevante blogs:
.
.
.
.
.
.
- Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.
PS: Leuk als we een connectie op Facebook hebben.
Daar deel ik veel inzichten, ervaringen met mijn kinderen, de lessen die ik van ze leer en natuurlijk regelmatig wat tips en inspiratieblogs, en ja….ook mijn vele blunders :). Doe er vooral je voordeel mee.
.
.
Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je vooral vrij om het te delen.
.