Weet dat jij vandaag een verschil kunt maken

.

Vorig jaar kreeg ik op mijn telefoon een melding met de tekst: Weet dat jij vandaag een verschil kunt maken.

Het was echt heel leuk en tegelijkertijd heel raar. Het was geen sms, geen app, geen messenger bericht en ik had dit nog nooit eerder gehad. Wel leuk overigens die tekst hè. Dus ik dacht…Rian, niet verder over nadenken, gewoon doen dan.

.

Ik moest eerst nog even naar de Supermarkt en bij de kassa zag ik dat de tulpen in de aanbieding waren, 3 bosjes voor € 5,00. Zonder erbij na te denken kocht ik er drie en ik besloot deze bosjes uit te delen aan willekeurige mensen.
Eenmaal thuis deed ik er een leuk kaartje bij met de tekst: “omdat je ooit zomaar iets verdient”.
Ik deed de drie bossen in een tas, deed mijn jas aan en pakte de hond om te gaan wandelen. Mijn buik borrelde al van de spanning en de binnenpret.

.

De 1e bos

Toen ik bij het stoplicht kwam stond daar een mevrouw, ook met een hond. En het mooie is dat je dan vaak even een praatje maakt, zo ook deze keer. De lieve mevrouw vertelde me dat zich vaak zo eenzaam voelde omdat haar kinderen ver weg wonen, vandaar dat ze zo blij was met haar hond. Op een gegeven moment sprong haar hond tegen mijn tas aan (waar die bloemen in zaten) en de mevrouw sprak haar hond aan met: “ey…even uitkijken want daar zitten bloemen in”. Ik zei tegen de mevrouw, “ja, daar zitten inderdaad bloemen in” en ik vroeg haar of ze ooit iets had gekregen zonder er iets voor terug te hoeven doen. De mevrouw dacht even na en haalde haar schouders op. Toen pakte ik een bosje tulpen uit mijn tas en overhandigde die haar. Ze schoot meteen vol, was even overrompeld en zei: “nee nee…dat kan ik toch niet aannemen”. Waarop ik zei: “Probeer het eens dan”. De lieve mevrouw vroeg nog waarom ik haar dat bosje tulpen gaf en ik zei dat je ooit zomaar iets verdient. Helemaal ontdaan zei de mevrouw dat de mensen echt niet allemaal aardig zijn in de wereld. Ik zei: “nee dat klopt, maar daar hebben we geen invloed op mevrouw, we kunnen er alleen maar voor zorgen dat we zelf aardig zijn”. De tranen liepen over haar wangen, ze gaf me een knuffel en bedankte me met de woorden: “Ik zal dit nooit vergeten”.

.

En toen

Ik liep verder richting het dorp en besloot dat ik naar het verzorgingstehuis zou gaan. Geen idee of mijn hond daar binnen mocht, maar goed…dat risico dat nam ik.

Daar sta ik dan in de ontvangsthal van het verzorgingstehuis, een beetje onwennig om me heen te kijken. Aan de ene tafel zaten wat dames te kaarten en aan de andere wat bewoners met misschien familie in gesprek. Wat kan ik nu doen? Zal ik nu zomaar naar een tafeltje lopen met het risico dat die bewoner misschien niet kan praten, kan horen of dement is? Stel je voor….echt weer iets voor mij.
En toen zag ik twee dames van de catering die daar rondliepen met een koffiekarretje. Ik besloot ze aan te spreken en had al een binnenpretje. Ik vertelde de dames dat ik twee bosjes tulpen in m’n tas had zitten en deze wilde geven aan twee bewoners. Verontwaardigd keken ze elkaar aan en al lachend waren ze het meteen met elkaar eens. Mevrouw Janssen van kamer 209 en mevrouw Terbeek van kamer 304 die zouden wel een oppeppertje kunnen gebruiken. Kun je nagaan, daar stond ik dan met die twee koffiedames te lachen terwijl de tulpen nog in m’n tas zaten. Hoe blij kun je worden als je zoiets doet, echt heel leuk.

Ik kreeg van de dames toestemming om me even te melden op de 2e en op de 3e etage en dat deed ik.

.

De 2e bos

Ik klopte op de deur bij kamer 209 van mevrouw Janssen. Ik hoorde een hele lieve stem roepen: “binnen”. Even twijfelde ik om zomaar naar binnen te lopen dus ik zei: “ik heb een hondje bij, is dat geen probleem”. Waarop ik weer van achter de deur hoorde roepen: “kom maar gewoon binnen”. Dus dat deed ik. Ik vertelde die lieve oma van mijn berichtje op mijn telefoon en dat ik een bosje tulpjes kwam brengen, zomaar, gewoon om iemand blij te maken en ik vroeg of ze het aan wilde nemen. Dat deed ze heel graag, ze pakte meteen een vaas en ging vervolgens koffie zetten. Kun je nagaan…een wildvreemde mevrouw laat mij en mijn hondje (die van haar op de tafel mocht springen) zomaar binnen, bied mij koffie en een koekje aan en er ontstaat een heel mooi gesprek. Ik was er zelfs ontroerd van. En dat alleen maar door een bosje tulpjes cadeau te doen. Wederom met een knuffel en een kus sluiten we ons gesprekje af. Wauwww…wat een bijzondere ontmoeting met een bijzonder vrouw.

.

De 3e bos

Met nog natte ogen wandel ik naar de 3e etage om mijn laatste bosje tulpen af te geven. Ik meld me even en ik krijg toestemming om naar mevrouw Terbeek van kamer 304 te mogen. Ik klop op de deur maar er komt niemand. Wel hoor ik voetstappen in de kamer, dus ik besluit maar even te wachten. Na een paar minuutjes doet mevrouw Terbeek de deur open. Voor me staat een klein vrouwtje met een rollator. Haar gezicht doet me vermoeden dat het een eenzame mevrouw is. Het verschil van mevrouw Janssen en mevrouw Terbeek is enorm.
Ik stel me even voor en zeg dat ik een bosje tulpen cadeau mag doen en dat de twee koffiedames van beneden hadden gezegd dat deze mevrouw dat wel kon gebruiken. Ook was ze een beetje verward en vroeg waarom ze de bloemen kreeg. Ik zei haar dat je met iets heel kleins een groot verschil kunt maken en dat zij dit bloemetje misschien wel kon gebruiken. Ze vroeg nog of ze ervoor moest betalen. Toen ik zei dat dit helemaal gratis was vroeg ze van welke stichting dit afkwam. Om haar niet verder in verwarring te brengen zei ik dat de naam van die stichting onbekend was, maar dat ze wel wisten dat dit bosje bloemen hier bezorgd moest worden.
De lieve mevrouw nam het bosje tulpen aan, bedankte me en aaide mijn hondje nog even over haar bolletje. Ik liep verder richting de trap en ze bleef zwaaien totdat ze me niet meer zag.

Wederom ontroerd en blij verliet ik het verzorgingstehuis. Volgens mij liep ik op straat met een big smily want iedereen die ik tegenkwam lachte en mijn hondje huppelde vrolijk naast me.

.

Waarom deel ik nu dit verhaal?

Weet dat ook jij een verschil kunt maken. Geef zonder er iets voor terug te verlangen.
En als je nu denkt niets te kunnen geven, besef dan dat daar maar heel weinig voor nodig is. Ik weet zeker dat je tijd, liefde en aandacht hebt. En het mooie….het maakt niet alleen de ontvanger blij maar ook zeker jij als gever.

En weet je…nu ik het zo schrijf word ik weer blij. Ik denk dat ik dit nog een keer ga doen. Doe je mee?

.

.

Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.

.