De kaart is niet het gebied

.

De kaart is niet het gebied is een vooronderstelling van NLP. Door deze vooronderstelling zul je zien dat elke beschrijving wordt gekleurd door de persoonlijke levenservaring van de betrokkene. Vraag jezelf af wat in de wereld van de ander de veroorzaker van zijn gedrag kan zijn. Soms kun je niet wijs worden uit de plattegrond van de ander, toch kan een beetje begrip en tolerantie je leven helpen verrijken.

.

Deze week las ik een artikel over een driejarige peuter die de hele 8-uur-durende-vlucht alles bij elkaar schreeuwt. Een mede passagier filmde het voorval en bekritiseerde de moeder.

HIER kun je het artikel lezen en het filmpje bekijken.

En ja…het is niet niks als je acht uur lang in een vliegtuig moet zitten met een krijsend kind om je heen. Anderzijds…het is ook niet niks voor de moeder om dit mee te maken en gezien het filmpje heeft dit kind er nog de meeste last van.

.

Om heel eerlijk te zijn oordeel ik ook nog ooit over zulke situaties, alsof ik alle wijsheid in pacht heb. Nou, mooi niet, nog steeds niet trouwens. Niemand is namelijk perfect, zelfs niet als je een kindertolk bent, gedragsvertaler, psycholoog, coach of andere therapeut. We krijgen allemaal een portie lessen op ons bordje en mogen zelf ontdekken wat wel of niet werkt.

.

Het kan verschillende redenen hebben

In het voorbeeld van de krijsende peuter zou het kunnen zijn dat het kind zich zo gedraagt omdat het misschien zijn eerste keer in een vliegtuig is en hij het spannend vindt. Spanning is een sterke emotie en als er teveel spanning in je lijf zit dan wil je dat ontladen. Honden doen dat van nature ook en gaan dan bijvoorbeeld heel hard rondjes rennen. Bij kinderen voelt dat precies hetzelfde, zij willen die spanning ook ontladen. Maar ja..dat gaat zo moeilijk in een vliegtuig.

En wat te denken aan een traumatische ervaring van moeder. Het kan namelijk ook nog zijn dat moeder ooit als klein kind in een vliegtuig heeft moeten zitten en dit als traumatisch heeft ervaren maar deze emoties nooit heeft mogen/kunnen ontladen. Kinderen zijn genadeloos als het gaat om wat wij op onbewust niveau nog bij ons dragen.

De moeder uit dit artikel was alleen op reis, dus het zou ook kunnen zijn dat zij een enorm druk bestaan heeft, de eindjes aan elkaar moet knopen en veel moet werken om haar gezin draaiende te houden. Dan ga je eindelijk een keer op vakantie en dan kom je in rustmodus. Juist in die rustmodus komen er allerlei emoties omhoog waar je voorheen geen tijd voor hebt gehad (overleving). Wat denk je dat kinderen voelen? Kinderen voelen ook onze onrust, onze druk en onze spanning. Dus buitenom dat het kind misschien spanning van zichzelf voelt, voelt een kind ook nog eens feilloos aan wat wij bij ons dragen.

Wat je duidelijk kunt zien in het filmpje is dat het kind schreeuwt, huilt en krijst en zeer waarschijnlijk niet in dat vliegtuig wil zitten. Het zou iets kunnen zeggen over de gedachte van moeder, misschien wil moeder ook niet in dat vliegtuig zitten maar heeft ze geen andere keus. En nu kan het zijn dat je denkt, waarom gaat die moeder dan acht uur lang in een vliegtuig zitten, blijf dan thuis. Je weet niet welke reden moeder heeft gehad, het zou zomaar kunnen zijn dat ze een ziek familielid aan de andere kant van de wereld heeft zitten. Het kan allerlei redenen hebben. Maar juist omdat we het niet weten en ons blijven ergeren aan de situatie, maakt dat we gaan oordelen.

.

Het ene kind is het andere niet

Niet iedereen is hetzelfde. Het ene kind kun je goed tien uur lang op een stoel zetten en verroert geen vin, terwijl het andere kind binnen vijf minuten al ongeduldig wordt.

Ik weet nog toen ik twintig jaar geleden zelf moeder mocht worden van de eerste. Een kindje dat ik overal neer kon leggen, in elk bedje sliep hij. Maar hij heeft nooit geslapen in de buggy, op de fiets of in de auto. En ja…ik heb commentaar gehad en woorden gehoord als “daar moet hij maar aan wennen”, maar als ik echt heel eerlijk naar mezelf kon kijken, ik sliep (en slaap) ook overal, mits mijn benen gestrekt zijn, dus ook nooit zittend.

Maar ja…hij was de eerste, dus je voelt je onzeker als moeder en gaat op de meningen van anderen af. Dus ja, ook ik heb geprobeerd om toch naar het strand te gaan en mijn kind drie uur lang in de buggy zien huilen. Wat denk je wat dat met een kind doet en met jou als ouder? Zit je dan op je gemak?
Dus gauw genoeg koos ik eieren voor mijn geld en bleef lekker thuis zodat mijn zoontje fijn in zijn bedje kon liggen.

Anderhalf jaar later mocht ik een gezonde dochter op de wereld brengen en wat bleek….zij was het tegenovergestelde. Ze was net een paard, ze kon zelfs nog wel staand in slaap vallen. Te pas en te onpas, als ze moe was deed ze haar oogjes dicht en deed een powernap. In de buggy, in de auto, op de fiets…waar dat ik dan ook was, zij kon overal slapen.

.

Dat moeten ze maar leren

Zo ken je waarschijnlijk ook wel de woorden “dat moeten ze maar leren”. Dit kan trouwens over van alles gaan. Van stilzitten, van je spullen afblijven tot netjes eten.

Als ik dan nog even terug mag komen op het artikel van die schreeuwende peuter. Denk je echt als dit kind straks achttien jaar is dat hij zich dan nog steeds zo gedraagt? Een kind leert echt wel op zijn tijd waar hij het beste stil kan zitten. Dus het zou zomaar kunnen zijn dat hij hier nog aan toe is.

.

Wat zullen anderen ervan vinden?

Wat vaak een groot dilemma is als ons kind iets doet wat wij niet willen (helemaal in gezelschap) is dat we gaan invullen wat anderen ervan zullen vinden.

Zo zat ik laatst aan het zwembad in Italië en was er een klein meisje gevallen. Niets ernstigs, maar haar knietje was afgeschaafd. Het meisje begon te huilen en het was duidelijk dat moeder zich ongemakkelijk voelde hierdoor. Toen ik dit tafereel afkeek hoorde ik moeder tegen het meisje zeggen: “nu is het genoeg, iedereen kijkt”. Het kleine meisje ging hierdoor nog harder huilen. Kun je dus nagaan dat deze tranen niet eens meer over haar geschaafde knietje gingen maar om het feit dat ze eigenlijk niet mocht huilen omdat moeder zich schaamde. Al met al….het huilen ging over in krijsen.
Ik stond op, ik wilde toch gaan zwemmen, ik liep lang deze mevrouw en haar dochter, ik gaf haar knipoog en zei: “het is oké”. Moeder en dochter keken me beide verontwaardigd aan en toen hoorde ik moeder nog zachtjes tegen haar kind fluisteren: “meisje, het is oké”. En het huilen stopte.

.

Wat leert deze situatie ons?

  • Dat we wel een beetje empathie voor collega moeders mogen tonen.
  • Dat het o zo gemakkelijk is om te oordelen over andermans kinderen.
  • Dat we allemaal wel eens zo’n soortgelijke situatie hebben meegemaakt.
  • Dat ook wij kind zijn geweest.
  • Dat we nieuwsgierig mogen worden naar het verhaal achter het signaal, van moeder èn kind.
  • Dat een ander altijd verantwoordelijk is voor zijn/haar gedrag, maar dat jij altijd verantwoordelijk bent voor wat het met jou doet.

.

Lieve mensen….de kaart is niet het gebied.

Datgene wat je waarneemt representeert nooit het hele verhaal.

.

.

Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.