Waarom je kind emotioneel begeleiden zo belangrijk is

Wat ik regelmatig hoor en zie in mijn praktijk is dat ouders stoeien met de (vaak vervelende) emoties van hun kinderen. Ook zijn er kinderen die juist zichzelf terugtrekken en dingen voor de ouders verzwijgen. Tieners en pubers zijn hier een kei in. Dus in plaats van naar ons toe te komen kan het zijn dat kinderen je de rug toekeren als ze worden overspoeld door heftige emoties of issues waar ze mee worstelen.

.

Waarom doen ze dat op die manier?

De reden dat ze dit doen is omdat ze vaak niet anders hebben geleerd. Als peuter en kleuter hebben we ze misschien geleerd deze (vervelende) emoties onder dwang proberen te houden, hebben we kinderen apart gezet als ze boos waren of naar onze zin teveel huilden. Dus in plaats van hen te steunen en te helpen om bepaalde gevoelens te ontladen, hebben ze hierdoor geleerd zich op jonge leeftijd af te sluiten. En misschien werden ze zelfs letterlijk opgesloten op hun kamer of kregen straf omdat ze hun emoties lieten zien.

.

Wat gebeurt er dan?

Wanneer we onze kinderen straffen, in een time-out-hoekje zetten of letterlijk isoleren op die heftige momenten (omdat we ze willen leren hun emoties te onderdrukken) hebben ze geen ruimte gekregen om echt uit te drukken hoe ze zich van binnen voelden.
Wat je vooral bij kleine kinderen ziet is dat zij dan willen gooien met dingen, driftbuien hebben, schreeuwen en huilen. Lieve ouders, dit is hun manier van communiceren dat ze verdriet hebben, overlopen in hun emoties, niet gehoord of gezien worden in hun heftigste momenten.

.

Nu stel je eens voor dat jij overweldigd wordt door heftige emoties. Hoe voel je je? Wat heb jij nodig?

Persoonlijk ken ik deze heftige gevoelens wel die allemaal tegelijk komen. Want na het overlijden van mijn tweelingbroer kwamen er als een rollercoaster emoties los die totaal niet in contrast stonden met de situatie. Stel je nu eens voor dat er mensen tegen mij gezegd zouden hebben dat ik maar op mijn kamer moest gaan zitten, mijn gevoelens zou moeten overdenken of nog erger…inslikken. Stel je voor dat ik afgewezen werd, in de steek gelaten en niet begrepen. Kun je je voorstellen hoe pijnlijk dat is? Zo voelt dat voor kinderen ook.

.

Kinderen hebben feitelijk iemand nodig die hen helpt om hun gevoelens op een gezonde manier te ontladen, te organiseren, te verwerken en uit te mogen drukken. Zonder goed of fout maar puur zoals het op dat moment voelt.

Wat ik vooral zie gebeuren in gezinnen, op scholen en in de maatschappij, is dat hen wordt verteld dat ze naar hun kamer moeten, straf krijgen of in een time-out-hoekje moeten zitten. Met andere woorden, sla ze neer en overman ze. We hebben kinderen hierdoor geleerd en getraind om vooral hun emoties niet te laten zien. Hoppa…niet zeuren, niet klagen, vooral stil zijn want deze gevoelens zijn verkeerd.

En ja..uiteindelijk stoppen ze met het uiten van hun (ooit moeilijke) emoties omdat we hen keer op keer hebben verteld dat we dat niet willen horen of zien en met tijd en wijlen zelfs afkeuren. Ze hebben geleerd om hun eigen shit en emoties alleen op te pakken en op te lossen, op een manier die misschien niet zo handig is. Maar wat dan wel handig is dat weten ze niet.

.

En dan, op een dag, word jouw kleintje een tiener of puber.

En op die dag gaan we van hen verwachten dat ze hun struggelingen met ons zullen delen. We verwachten dan dat ze oud genoeg zijn om dit onder woorden te brengen of op een gezonde manier te ontladen. We denken dat ze zich veilig genoeg voelen om met ons te praten over wat hen bezighoudt.

.

Maar nee hoor, het tegenovergestelde is waar.
Dus in plaats van hun emoties, keuzes en hun innerlijk gevecht met ons te delen, doen zij het tegenovergestelde. Omdat ze niet anders hebben geleerd. We hebben ze perfect begeleid in hun jonge jaren, dus datgene krijgen we nu ook terug te zien. Ze doen precies wat wij ze ooit verteld hebben.

Ze gaan zichzelf opsluiten, in hun eentje op hun kamer zitten als ze boos, bang of verdrietig zijn. Ze gaan deze emoties oppotten omdat ze simpelweg niet weten hoe hier wel mee om te kunnen gaan. Ze gaan het in de verte verste niet bespreekbaar maken, omdat dat nooit heeft gemogen.

.

Lieve mensen, dit blog is niet bedoeld om jou het gevoel te geven dat je het niet goed doet. Dit blog heb ik geschreven om volwassenen ‘wakker’ te schudden voordat jouw kind dat doet.

Want voordat je het weet gaan hun gevoelens niet meer over stoepkrijt, het puntje van het potlood wat steeds afbreekt, de blokjes die niet op elkaar passen of over kinderfeestjes. Maar dan gaat het over echte (grote mensen) keuzes, veranderingen, afscheid, rouw, liefdesverdriet, seks, alcohol of drugs.

Geef kinderen alsjeblieft toestemming om te voelen. Laat hen weten dat ze oké zijn en dat het jou niets uitmaakt hoe groot of klein hun gevoelens ook zijn. Zorg ervoor dat ze worden gehoord en gezien in ALLES wie ze zijn.

.

Jij bent hun veilige haven.

.

Ik help je graag. Neem gerust vrijblijvend CONTACT op om de mogelijkheden te bespreken.

.

TRAININGEN

.

.

.

.

.

.

Leuk als we een connectie op Facebook hebben.

Daar deel ik veel inzichten, ervaringen met mijn kinderen, de lessen die ik van ze leer en natuurlijk regelmatig wat tips en inspiratieblogs,  en ja….ook mijn blunders :).

Doe er vooral je voordeel mee.

.

.

.

Relevante blogs:

.

≤≤ Veiligheid begint bij jou ≥≥

.

≤≤ Ben je boos? Pluk een roos… ≥≥

.

≤≤ Waarom ont-wikkeling zo belangrijk is ≥≥

.

≤≤ Als je de signalen van je kind begrijpt ≥≥

.

≤≤ Geef je eigen jeugdtrauma niet door ≥≥

.

Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

.

Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je dan vrij om het te delen. Zij zullen je dankbaar zijn en hun kinderen trouwens ook.

.