Algemeen gezien
Nu hoop ik dat je het met me eens bent dat kinderen nooit ‘agressief’ of ‘moeilijk’ worden geboren. Wat overigens wel kan zijn, is dat een kind geboren wordt uit een gezinsysteem wat behoorlijke trauma’s heeft moeten dragen (als daders of als slachtoffers). Wat vanzelfsprekend altijd sporen nalaat (die bij de geboorte van het kind nog in de ‘kinderschoenen’ staan).
.
Ik vergelijk het ooit met pitbulls en rottweilers. Deze honden komen uit een familiestam met een behoorlijke voorgeschiedenis en het zit in ‘de aard van het beestje’ om misschien wat dominanter van aard te zijn dan bijvoorbeeld een poedel. Maar als pitbulls en rottweilers geboren worden, zijn ze niet agressief of slecht. Het kunnen, net als andere honden, hele speelse en vrolijke huisdieren worden die je met een gerust hart bij een klein kind kunt laten. Een groot deel van de omgeving en opvoeding van zulke honden, zal van grote invloed zijn op het gedrag van de hond. Nou..idem dito met een kind natuurlijk, die wordt gevormd door zijn omgeving, met de natuurlijke aard wat in het kind zit.
.
En wie behoort dan tot de omgeving van een kind?
Juist…wij als volwassenen. Dus voordat we met de vingers blijven wijzen naar de kinderen en hun ‘moeilijke’ gedrag, is het noodzaak dat wij als volwassenen ook naar onszelf kijken.
Zoals ik al zei wordt een kind dus niet geheel blanco geboren, maar draagt een stukje erfenis van zijn (voor)ouders. Hoe dit verder vorm zal krijgen is afhankelijk van jou en mij. Feitelijk iedereen die kinderen opvoed, begeleidt en onderwijst.
We dragen dus een gezamenlijke verantwoordelijkheid om het kind op weg te helpen naar zijn volwassenheid en heel zijn omgeving heeft invloed hierop. Natuurlijk hebben wij weinig tot geen invloed op de ander, alleen op onszelf. Dus voor die mensen die nu dit blog lezen, check eerst jouw invloed even voordat je je autoriteit uit handen geeft.
.
Lieve ouders en opvoeders,
Voordat wij de vingers wijzen naar het kind of naar het onderwijs, is het noodzaak ook te kijken naar je eigen invloed op je kind.
Kinderen zijn van nature gevoelsmensen (overigens iedereen, zo worden we allemaal geboren). Onze kleine ukkepukkies laten emoties zien waar wij misschien liever voor weglopen. Kinderen zijn nog niet zo geconditioneerd dat ze dat kunnen. Het is aan jou en aan mij om kinderen de veiligheid te geven om te leren omgaan met deze levenskrachten. Hoe ze dat kunnen doen, dat is afhankelijk van ons als volwassene, wij zijn hun referentiekader hierin.
Kinderen zijn een kei om te tonen wat er in ons zit. Het is daarom van belang te ontdekken uit wat voor gezin jij komt en wat je (vaak onbewust) bij je draagt. Te weten, familiegeheimen, drama’s en waarden en normen die we klakkeloos hebben overgenomen.
Kinderen voelen onderhuidse spanningen in de relatie. Je kunt een kind willen beschermen hiervoor door het achter gesloten deuren te willen houden. Geloof me, ook al zal een kind hier niet direct mee geconfronteerd worden, voelen doen ze het wel.
Kinderen zetten jouw angsten extreem in de spiegel. Ben jij vroeger bijvoorbeeld ‘bang’ geweest op school, ben je gepest of werd je niet gehoord of gezien? Dan is dat vaak een ongeheelde herinnering geworden. Vanuit onwetendheid wordt dit stukje doorgegeven aan de volgende generatie en kijken we naar ons kind met een blik alsof we dat zelf zijn.
Komt je kind na een lange vermoeiende dag thuis uit school en gooit al zijn ingehouden emoties eruit? Leg dan alsjeblieft niet alleen de verantwoordelijkheid bij de school, maar check eerst bij jezelf of jij dit ook op die manier doet. Wij gooien namelijk ook vaak thuis alles eruit wat we de hele dag hebben moeten inhouden.
Voordat je van school wisselt, gesprekken aangaat met docenten of heel het onderwijssysteem afwijst, neem dan eerst verantwoordelijkheid voor je eigen stukjes. Anders blijven we namelijk dweilen met de kraan open.
Zit je kind niet op zijn plek op een bepaalde school, besef dan alsjeblieft eerst door welke bril jij kijkt. Want ik spreek uit ervaring dat we het ooit dramatischer voelen dan het daadwerkelijk is.
Geef eens eerlijk antwoord op de vraag in hoeverre jij school belangrijk vindt en/of welke druk jij je kind oplegt. Heb jij als kind een bepaalde druk ervaren als het om school ging? Ben je bang voor de toekomst van je kind als hij achterloopt in bepaalde vakken? Wat is jouw verwachting t.o.v. de school of docenten? Handel je vanuit vertrouwen of vanuit angst? Is datgene wat jij van je kind verwacht reëel en passend bij zijn leeftijd en persoon? Leef jij deze normen en waarden ook? Wil je (onbewust) dat jouw kind goedmaakt wat jij misschien niet hebt kunnen waarmaken?
Kijk eens echt goed naar jouw kind en kijk dan eens naar zijn leeftijd. Hoe was jij op die leeftijd? Jouw kind is namelijk een deel van jou dus zal hij ook een deel van jou laten zien, of je dat nu leuk vindt of niet.
.
Lieve docenten, directie en zorgcoördinatoren in het onderwijs,
Voordat jullie met de vingers wijzen naar de ander, is het noodzaak ook te kijken naar je eigen invloed op de betreffende leerling.
Ten eerste hebben kinderen niet vrijwillig gekozen om naar school te gaan. Ze worden verplicht, of ze dat nu leuk vinden, niet leuk vinden of eraan toe zijn. Met dit in je achterhoofd hoop ik dat je een veilig en warm klimaat voor ze kunt creëren. Vergelijk het maar eens dat jij vijf dagen in de week naar een werkgever moet gaan met collega’s die je niet zelf hebt gekozen. Dat doet iets met je. Precies zo werkt het ook bij een kind. Is dat erg? Als je ’t mij vraagt niet. Maar het helpt wel om te checken hoe jij daarmee omgaat. Wij kunnen namelijk nooit van kinderen iets verwachten wat we zelf niet naleven of niet weten hoe hiermee te dealen.
Kinderen kijken tegen jou op en geloven alles wat je zegt. Dus voordat je een kind wijst op zijn taalgebruik of gedrag, wees je dan ook extreem bewust van je eigen woorden en daden. Zijn deze echt congruent met je binnenwereld en zijn je intenties zuiver?
Verder is het natuurlijk zo dat je als docent of coördinator geconfronteerd wordt met veel soorten kinderen. Je hebt drukke kinderen, agressieve kinderen, stille kinderen, dadertjes en slachtoffertjes, kinderen die school een lachertje vinden en bijvoorbeeld de (a)sociale kinderen.
Nu weet ik dat als er iets is wat je raakt, moeilijk vindt of zorgen baart, dat het ook de volwassene iets zegt. Deze twintig of dertig kinderen staan dus voor bepaalde persoonlijkheden in jou. De ene persoonlijkheid is goed ontwikkeld (bewust, geliefd en geleefd) en de ander misschien wat minder herkenbaar (onbewust, ongeliefd, ongeleefd en waarschijnlijk ooit afgekeurd geweest).
Waar ouders thuis met twee, drie of vier spiegeltjes te maken krijgen, zo heb jij op onbewust niveau gekozen voor dertig spiegels. Als je ’t mij vraagt…best een opgave. Van de andere kant is dat wel de realiteit en de realiteit is het enige waar je het mee kunt doen. Niets meer en niets minder.
Je staat nu eenmaal voor de klas en dient om te gaan met al deze verschillende persoonlijkheden. Met andere woorden, je krijgt gratis en voor niets twintig of dertig genadeloos eerlijke coaches tot je beschikking. Je bent er nu toch, dus kun je er maar beter ‘gebruik’ van maken om jezelf nog beter te leren kennen en misschien ook eigenschappen te ontwikkelen die tot nu toe in je schaduw hebben gezeten. Iedereen zal hier vroeg of laat de vruchten van plukken.
Kijk eens goed naar deze verschillende leerlingen.
Met wie heb je affiniteit? Wie zit extreem in je allergie? Heb je kinderen waar je niet zoveel van kunt hebben? Welk kind trek je voor of stel je achter? Het lijken niet zo’n vriendelijke vragen, maar we zijn allemaal mens, dus iedereen heeft onbewust zijn voorkeur of afkeur.
Sommige kinderen schreeuwen, luisteren niet, verzieken de boel in de klas of zijn altijd haantje de voorste. Geloof mij, als je dit interessant maakt in plaats van irritant, dan zul je merken dat ze je iets willen ‘zeggen’.
Kinderen die schreeuwen kunnen jou zeggen dat jij dit misschien ook naar hen doet, jij diep van binnen schreeuwt of iets meer jezelf mag laten horen.
Kinderen die niet luisteren kunnen jou duidelijk maken dat jij misschien ook niet naar hen luistert, niet naar jezelf luistert of misschien naar veel dingen hebt moeten luisteren waar je nu hinder van ondervindt.
Kinderen die de boel in de klas verzieken kunnen je triggeren met wat voor gevoel je voor de klas staat, hoe jij vroeger als kind in de klas zat of dat je echt met hart en ziel dit werk doet.
Kinderen die zich gedragen als haantje de voorste kunnen jou duidelijk maken dat jij misschien ook de overhand hebt of autoritair overkomt. Ook kunnen ze je zeggen dat jij je misschien laat ondersneeuwen en wel eens wat meer op de voorgrond mag treden.
Kinderen doen namelijk wat jij doet, ooit deed of zou willen doen.
Ja, je doel is jouw leerlingen de lesstof te leren (waar ze overigens niet om hebben gevraagd) en het natuurlijk ook nog gezellig te houden in de klas. Weet dat jouw leerlingen hetzelfde doel voor ogen hebben. Ook zij willen jou bepaalde lesstof leren en wellicht zitten daar ook dingen bij waar je niet om hebt gevraagd.
.
Kortom beste ouders en docenten,
Om kinderen te begeleiden in het leven is het noodzaak ook te kijken naar ons eigen aandeel. Kinderen kopiëren heel gemakkelijk ons gedrag. Het helpende en het belemmerende.
Het voordeel als we eerst naar onszelf kijken:
Het voordeel als we eerst naar onszelf kijken is dat onze reactie naar het kind of de leerling veel zuiverder is en geen oordeel op goed of fout zit. Een kind die bijvoorbeeld thuis of op school de touwtjes graag in handen heeft, spiegelt ons gedrag hoe wij hiermee omgaan. Nogmaals….doe jij dat ook, welk oordeel heb je hierop en/of zou jij zelf iets meer de touwtjes in handen mogen nemen? Als we ons aandeel hierin zuiver hebben dan zul je merken dat je er helemaal anders instaat en het kind zeer waarschijnlijk kan begeleiden om deze eigenschap tot zijn recht te laten komen in een andere context.
Niemand is schuldig aan het feit als er dingen niet helemaal lekker lopen. Niet thuis en niet op school. We doen het allemaal met de middelen die we hebben. Wel zijn we met z’n allen verantwoordelijk hoe we dit oppakken, in het belang van alle kinderen. Want ik ben er nog steeds van overtuigd dat de neuzen van ouders, begeleiders, docenten en het hele school- en maatschappelijk systeem allemaal dezelfde kant op staan.
Als we allemaal nu eens onze eigen verantwoordelijkheid nemen, dan moet jij eens kijken wat er gebeurt.
De magische driehoek tussen kind, ouder en docent is daarom van wezenlijk belang voor de maatschappij.
Dankjewel dat je dit blog helemaal gelezen hebt.
Liefs Rian
.
Als je in de liefdevolle spiegels van kinderen kunt kijken, dan zul je zien dat hun gedrag en communicatie altijd logisch is. De kunst is om dit te vertalen en daar wil ik je graag bij helpen.
.
Neem vrijblijvend CONTACT met me op om de mogelijkheden te bespreken.
.
- Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.
Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je vooral vrij om het te delen.
.