Over mij


Mijn naam is Rian van Wel, ik ben 46 jaar, woon in Deurne en ben moeder van twee ontzettend leuke pubers. Ik ben opgegroeid in een café in Helmond als middelste (samen met mijn tweelingbroer) in een gezin van 4 kinderen, een vader en een moeder.

Ik heb een fijne jeugd gehad, in een groot en flexibel gezin waar het 24/7 leven in de brouwerij was.

Omdat er vroeger bij ons thuis weinig tijd was werden wij al vroeg ‘losgelaten’ binnen de grenzen. Er kon en mocht veel binnen ons gezin en er was veel vertrouwen, wat mij uiteindelijk gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Ik heb veel mogen ontdekken en leren samen met mijn broers, zus en vriendinnen.

Inmiddels ben ik ‘volwassen’ (althans dat denk ik) en vind ik experimenteren nog steeds heel leuk.

Met name het experimenteren met het leven.


Je kan beter in het diepe springen want het ondiepe doet best pijn.

Zoals velen, die net als ik in der jaren ’70 zijn opgegroeid, werd er vroeger bij ons thuis niet over gevoelens en emoties gepraat (ik had toen ook werkelijk geen idee hoe dat moest en wat er zich allemaal afspeelde binnenin mij). Het heeft me ook nooit belemmerd, totdat mijn tweelingbroer op 39 jarige leeftijd kwam te overlijden na een ernstig auto-ongeluk. Je kunt je wellicht voorstellen dat zoiets een enorme impact op me heeft gehad, en nog.

Allerlei gevoelens komen in zo’n proces naar boven, maar ook zeker gevoelens waarvan ik niet eens wist waar ze vandaan kwamen. Ik vergelijk het een beetje als een kast. Een kast waarin je al je (ooit vervelende en onaangename) gevoelens en emoties in stopt, elke keer weer. Je verdriet, frustratie, onmacht en boosheid. Elk laatje, gleufje en hokje wordt volgepropt. Hoppa…dat kan daar nog wel en oh ja…daar is ook nog plaats.

En dan ineens gebeurt er iets wat zoveel emoties omhoog brengt en die passen niet meer in die kast. Nou ja…je probeert het wel, maar dan valt heel die kast uit elkaar. En alles wat je in die jaren zo zorgvuldig had opgeborgen ligt ontploft op de grond. Recht voor je neus. Jezusmina….nu kun je er niet meer omheen…het is zichtbaar geworden. Alles…maar dan ook echt alles werd zichtbaar. Dus ja…dan kun je niet anders dan gaan aanpakken, opruimen.

Dat heb ik dus gedaan, Eén voor één alles bekeken (net als een fotoboek). De ene kon weg en de ander wilde ik bewaren. Topsport heb ik geleverd.

En toen…de kast had ik weer in elkaar gezet en de belangrijkste dingetjes bewaard, zodat ik daar later nog eens op kon terugkijken.

Daarna kwam ik pas echt in een rouwproces, een proces van acceptatie voor wat is. Dat was ook wel even een dingetje, de dood accepteren. Maar goed…ik had geen keuze, dat is overigens ook een keuze. Toen ik daar doorheen was gekomen had het thema ‘dood’ mijn interesse gewekt. Het blijkt een bizar en bijzonder iets ‘de dood’. Ik ging daar boeken over lezen en wilde er van alles over weten.

Toen ik dat had gedaan kwam ik erachter dat ik ‘de dood’ niet echt begreep…. “Oooooo”…..zei ik tegen mezelf (hier viel mijn kwartje ). “Als ik de dood dan niet begrijp, laat ik dan in ieder geval alles proberen om het leven te begrijpen”. “Ik leef wel” zei ik tegen mezelf”. Maar in hoeverre ik vrij was om mijn leven te leiden zoals ik dat wilde en vrij van beperkende overtuigingen en gedachtes….dat was nog wel een issue.

Mijn grootste drive is dus het leven begrijpen, waarom doen we wat we doen, waarom komen er bepaalde mensen op mijn pad en wat is nu ECHT het ultieme geluk. Ik ben begonnen met kijken wat mijn kinderen mij spiegelen, welke emotie halen ze bij me omhoog? Want als ik heel eerlijk ben hè, onze emoties staan ooit totaal niet in contrast met datgene wat er gebeurt.

Daarna kwam ik erachter dat er veel zat, veel ‘oude’ pijn, verdriet en frustratie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel gezegend ben met twee kinderen die dit mij genadeloos spiegelen, gelukkig met een overdosis respect, bewondering en humor. Mooi dacht ik…we gaan de rollen hier eens omdraaien. Wie leert hier nu van wie?

Mijn rol als liefdevoller had ik al volledig ontwikkeld, ik wist als geen ander hoe liefdevol ik kon zijn voor anderen. Maar owee als ik zelf ergens mee stoeide, het leek net alsof ik dan harder was voor mezelf dan dat ik ooit voor een vriendin ben geweest. Ook mijn rol als geworden volwassene deed het behoorlijk goed. Ik wist waar ik bepaalde grenzen moest stellen als mijn kinderen in gevaarlijke situaties zaten. Maar hoe zat het mijn rol als gekwetste kind en de daaruit vloeiende overlevingsstrategie? Dat was nog wel even dingetje. Welke strategieën zet ik eigenlijk in om niet gekwetst te worden of in de steek te worden gelaten? Pff….dat waren er nogal wat.

Het begon me steeds duidelijker te worden dat mijn kinderen mijn gekwetste delen aanraken, heel subtiel, zonder dat ze er bewust van waren. Toen begon het me op te vallen vanuit welke rol ik reageerde. Ooit was dat mijn gekwetste ik, die met die pijn, verdriet of boosheid. Ook vaak reageerde ik vanuit mijn overlevingsstrategie, heel lief (lees..bang om afgewezen te worden of niet aardig gevonden te worden). Mijn diepgewortelde en vastgeroeste patronen werden helder. Best confronterend op volwassen leeftijd.

Pas toen ik die emoties doorvoeld had en mijn strategieën had ontrafeld, toen kwam ik uit bij mijn PURE IK. Dat pure stukje wat een diamant bleek te zijn. Dat stukje wat bruist van de energie en zo liefdevol is voor zichzelf en daarmee ook voor anderen. Dat stukje dat eerst goed voor zichzelf diende te zorgen (met alles aspecten) en daarna pas ging geven. Oooohhh nu begrijp ik het, dacht ik bij mezelf. Daarom was ik al die tijd zo moe geweest. Ik was al mijn energie, liefde, tijd en aandacht aan het besteden aan anderen. Geen wonder dat mijn vuurtje langzaam doofde. Ik was iets aan het geven wat ik mezelf niet eens gaf. Roofbouw dus. En niemand was daar schuldig aan. Mijn kinderen niet, mijn partner niet, mijn familie of werk niet. Ik deed dit zelf. Wat een eye-opener.

Weer wat later ben ik me af gaan vragen waarom ik leef. Dat moet toch wel een doel hebben? Ik heb er zoveel moeite voor gedaan om geboren te worden en miljoenen zaadjes achter me gelaten…dat is toch niet voor niets. Dat moet gewoon een betekenis hebben.

Daarom ben ik diep van binnen zo dankbaar voor dit proces. Want juist heel deze situatie heeft mij alert gemaakt op datgene wat er al lang zat. Een hele diepe wens, een missie waar ik met heel mijn hart voor ga, wat mijn vuurtje blijft aanwakkeren, iets wat mij een enorme berg energie oplevert en iets wat ECHT belangrijk is voor mij.

En datgene is…betekenis geven aan het leven. Ook aan dat van jou.

Dus als ik ook maar een klein stukje met je mee mag wandelen op jouw pad, dan laat ik je zien welke mooie boodschap jouw kind voor jou heeft.

Geloof me….ik heb echt mogen diepzeeduiken….het is prachtig hier. Ga je mee?


Mijn grootste inspiratiebron zijn mijn kinderen Luuk (18 jaar) en Evi (16 jaar) …. Ze houden me gelukkig genoeg geaard en met beide benen op de grond. Ze nemen geen blad voor de mond, ze sparen me niet en houden me dagelijks de spiegel voor. Vanuit liefde, bewondering, respect en natuurlijk heel veel humor (wat ik eerlijk gezegd niet altijd zie in het heetst van de strijd) . Gelukkig heb ik wel het voorrecht gehad veel thuis te zijn bij mijn kinderen en als ik heel eerlijk ben…het heeft me meer geleerd over het leven, over wat ik doe of niet doe en het waarom, dan al die boeken die ik gelezen heb, al die workshops en lezingen die ik bijgewoond heb. Kinderen houden niet op, totdat de pijn is geheeld en de les is geleerd. Wat zijn het toch volhoudertjes hè. Daar kunnen wij nog wat van leren.

Verder ben ik meer dan dankbaar voor Luciën, mijn partner, de man die me twee prachtige kinderen heeft gegeven. de man die altijd onvoorwaardelijk van me houdt, een engelengeduld met me heeft gehad en die het beste in me naar boven haalt. Hij is de man die altijd in me is blijven geloven, juist op de momenten dat ik dat zelf niet deed. Wat heel belangrijk voor me is geweest (en nog) dat hij er was als het nodig was, en ook vooral dat hij me vrijliet wanneer ik daar om vroeg. Hij is diegene die me op mijn best en op mijn slechts heeft gezien en dan oordeelloos luisterde. De man die er voor gezorgd heeft dat mijn praktijkruimte in een hele korte tijd omgetoverd werd naar een gezellige woonkamer, zodat ik mijn ding kan doen wat ik hier te doen heb.

Verder is mijn hondje Boef mijn steun en toeverlaat…zeg maar de goedkoopste psycholoog die er is. Mijn Boefje heeft me laten zien dat luisteren zo belangrijk is. Luisteren naar wat anderen te zeggen hebben, luisteren en stil zijn in jezelf. Honden hebben geen oordeel over hun baasje en accepteren de situatie zoals die zich voordoet.

Mijn volgende inspiratiebron is Marja Ruijterman. Met haar kwam ik ‘toevallig’ in contact bij mijn laatste werkgever waar zij een communicatietraining gaf. Marja kwam niet voor niets in mijn leven, dat wist ik gewoon, juist omdat zij precies op het juiste moment met de (voor mij) juiste woorden en inzichten kwam. Marja is mijn allereerste inspiratie geweest die mij in beweging heeft gezet om dingen aan te pakken en te veranderen. Als ik haar in het kort zou moeten beschrijven dan zou ik zeggen: “Marja is schrijfster, trainer en coach en een hele lieve vriendin inmiddels. Zij legt de vinger op de ‘zere’ plek zodat je je eigen verantwoordelijkheden ziet èn aankunt. Verder heeft ze humor, lacht ze om haar eigen ‘fouten’, is ze gezellig, een goede gesprekspartner en geeft ze ook nog licht”. Door haar boeken ‘Placebo’s en Fluitende Fietsen’ en “niets Meer Te Bewijzen’ heb ik geleerd dat we veel kunnen sturen met onze gedachten en veel meer aankunnen dan we denken. En als het om bewijzen gaat…nergens voor nodig.

Janita Venema heeft zonder dat ze het beseft een hele grote invloed op mijn leven. Zij heeft mij met haar boek “Het Fluisterkind” enorm geïnspireerd door op een andere manier te kunnen kijken naar ‘onze kinderen’.

Ik ben haar enorm dankbaar voor de Present Child Methode die zij ontwikkeld heeft. Door haar methode hebben mijn docentes Yvonne Kool en Jean Thompson mij alle tools gegeven om dit werk voort te kunnen zetten. Om ouders nieuwe inzichten te geven, een nieuwe manier van kijken en handvaten om hiermee om te gaan. Omdat Janita zich zo kwetsbaar heeft durven opstellen in haar boek en omdat mijn docentes hun valkuilen durfde te delen, heeft mij dit doen beseffen dat juist daar onze kracht zit.

David de Kock en Arjan Vergeer (met hun jaarprogramma van 365 dagen succesvol) hebben mijn leven 200% beïnvloed. Van hen heb ik mogen leren dat mijn omgeving ooit (of vaak) de vinger op de zere plek legt. Een plek die al zeer deed, een plek die aandacht nodig heeft. Zij hebben mij geleerd dat de ander hier verantwoordelijk voor is, maar dat ik verantwoordelijk ben hoe ik hiermee omga. Zij hebben mij geleerd te verlangen als een klein kind (in een snoepwinkel), dat ik een verschil kan maken als ik vandaag al die ene kleine stap zet. Zij hebben mij geleerd dat ik baas ben in mijn eigen leven en dat ik mijn eigen omgeving kan creëren. Ik heb zelfs mogen leren, dat als ik denk niets meer te geven heb, dat er een plekje diep in mezelf verstopt zit waar heel veel liefde, energie, tijd en aandacht zit. Dat overvloed niet alleen maar met geld te maken heeft. Samen met David en Arjan hebben we onze succesmomenten en fucked-up-momenten gedeeld en erom gelachen. Door hen heb ik gezien dat ik hele mooie dromen heb en deze kan realiseren.

Door hen zet ik door voor datgene wat ik hier te doen heb. En dat is precies wat ik nu doe.

En als laatste:
Wie ook heel inspirerend voor mij zijn geweest (en nog), dat zijn al die mensen in mijn omgeving waar ik ook maar enige verzet heb gevoeld. De mensen die vraagtekens hebben bij datgene wat ik wil, doe en kan. De mensen die me gewaarschuwd hebben voor ‘beren op de weg’, al die mensen die me niet gehoord, gezien of begrepen hebben.
Want juist door hen heb ik geleerd enorm op mezelf te vertrouwen, mijn eigen beren te verslaan, mezelf in ieder geval te begrijpen en mezelf altijd te blijven zien.

 

 

Buitenom alle opleidingen die ik gevolgd heb, de workshops en lezingen die ik bijgewoond heb, heb ik ook veel tijd genomen om life changing boeken te lezen. Boeken die effect hebben gehad op persoonlijk en zakelijk vlak.

Hieronder een aantal van mijn favoriete.

  • Placebo’s en fluitende fietsen – Marja Ruijterman
  • Niets meer te bewijzen – Marja Ruijterman
  • Het Fluisterkind – Janita Venema
  • Ken je Kind – Anita Matheij
  • 365 dagen succesvol – David de Kock en Arjan Vergeer
  • 365 dagen succesvol Relatieboek – David de Kock en Arjan Vergeer
  • De 4 vragen die je leven veranderen – Byron Katie
  • Het Einde van de Opvoeding – Jan Geurtz
  • Verslaafd aan Liefde – Jan Geurtz
  • Het sprookje van de dood – Marie-Claire van der Bruggen
  • Liefdesbang – Hannah Cuppen
  • Opvoeden in het NU – Eckhart Tolle
  • De kracht van het NU – Eckhart Tolle
  • Het geheim van Genialiteit – Tijn Touber
  • De kracht van Kwetsbaarheid – Brené Brown

 

Terug naar HOME