.
Ik hoor stemmetjes…….
.
Zit ik gisterenochtend aan de telefoon met een vriendin, onderbreekt mijn zoon mij met de vraag of we naar Nuenen gaan die middag voor een nieuwe jas. Ik zeg: “Weet ik nog niet Luuk, doe ik eigenlijk liever volgende week in de herfstvakantie, dan hebben we alle tijd”. Hij is al chagrijnig en reageert kortaf met de woorden: “ey komaan mam”. Ik zei dat ik hem straks wel even zou app’en, want ik wist het nog niet.
.
Lees Meer
. Later die ochtend stuur ik toch maar even een app en zeg ik dat het gezelliger is om volgende week te gaan in plaats van vlug vlug na school. Maar goed….zeg ik er nog bij….als jij perse wilt dan laat maar weten hoe laat je uit bent, dan pik ik je wel even op. Stiekem baal ik dat ik weer toegeef, ik heb er echt geen zin in. . Stuurt ie me een app dat ie om 13:45 uur uit is en het adres van die winkel in Eindhoven. . Ik stuur ‘m terug: “In Eindhoven??? We zouden toch naar Nuenen gaan. Ik baal hier echt van Luuk, dan ben ik op en neer 2 uur aan het rijden…..dan moet het toch echt de moeite waard zijn”. “Oké” schrijf ik er nog achteraan, dan pik ik jou wel op bij school rond 13:45 uur. Ik baal weer. Waarom geef ik nu weer toe? Ik had er echt geen zin in. Toch stap ik in de auto, ik voel me opgefokt en gejaagd. Ik dacht bij mezelf, ik zal ‘m straks eens even duidelijk maken hoe geïrriteerd ik ben en dat ik eigenlijk helemaal niet wilde. . . “Ey Rian, wat ben je nu eigenlijk aan het doen?’. Ik zeg geïrriteerd: “naar Eindhoven aan het rijden omdat die pipo perse vandaag naar die nieuwe jas wil gaan kijken”. Zegt het stemmetje weer: “Ja dat zie ik, maar moet je nu echt je boosheid bij je zoon neerleggen omdat jij over je grens heengaat?”. Ik zeg: “Ja ik ben wat pissig ja, ik heb er helemaal geen zin in”. Nu zegt het stemmetje krachtig: “Jij hebt de keuze…of je draait nu om en stuurt je zoon een duidelijk berichtje dat je volgende week met hem gaat shoppen, of je rijdt nu door naar Eindhoven en maakt er een leuke dag van. Aan jou de keuze. Maar je legt je boosheid niet in de handen van een ander, omdat jijzelf je grens niet aangeeft….zou een beetje lullig zijn, vind je niet?”. Ik zeg: “ja maar….”. “Niks ja maar” zegt het stemmetje weer. “Jij hebt altijd de keuze, maar als je om een of andere reden die confrontatie van het nee zeggen uit de weg gaat, dan ben jij daar verantwoordelijk voor en niet je zoon”. . Mijn zoon accepteert gewoon een ‘nee’….en heeft daar vaak niet eens de uitleg van nodig. Wat is dit? Ik word even met mijn neus op de feiten (blinde vlek) gedrukt en besef dat ik zoiets vaker doe. Niet echt fair. Ik probeer niet al te streng te zijn voor mezelf en moet er stiekem ook wel om lachen…wat een cadeautje dit stemmetje (ik weet overigens niet eens waar het vandaan komt). . Ik rijd toch door naar Eindhoven, ik had toch niets anders te doen en gun die lieverd even quality time met zijn moeder. Inmiddels zit ik ontspannen achter het stuur met een lach op mijn gezicht. De boosheid is verdwenen. . Kom ik in Eindhoven aan, stapt onze Luuk in en zegt: “Bedankt mam, ik hou echt van jou”. . . . Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER. Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan. . Meteen hoor ik een stemmetje:
Het stemmetje heeft gelijk.
Ik maak een besluit….
Zo zie je maar…..stemmetjes hebben we allemaal ooit, maar alleen jij beslist naar welke je wilt luisteren.
Dit delen:
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Skype te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Tumblr te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Meer