Hoe veilig en vrij voel jij je?

Er wordt veel gezegd en geschreven over sociale veiligheid…..dit is belangrijk voor kinderen in allerlei leeftijden en het is aan ons om ze dat bij te brengen. Kinderen kijken bij ons af hoe veilig wij ons voelen om te doen wat we willen doen, te zeggen wat we willen zeggen en hoe wij grenzen aangeven.

.

Even een paar vragen:

Hoe veilig voelt jouw wereld? Voel jij je veilig genoeg om nee te zeggen terwijl je weet dat de ander daar iets van gaat vinden of dat je er niet bij hoort? Voel jij je veilig genoeg om ja te zeggen op iets waar anderen het nut niet van inzien of je misschien voor gek verklaren? Voel jij je veilig genoeg om echt eerlijk te zijn? Voel jij je veilig genoeg om je emoties te tonen, ALLE EMOTIES? Voel jij je veilig genoeg om een bepaald gesprek te beginnen over iets wat jij echt belangrijk vindt terwijl anderen je afwijzen? Of houd jij jezelf nog klein en in gevangenschap?

.

Voel jij je echt vrij en veilig?

Uit de praktijk blijkt dat er nog steeds mensen zijn die zich niet helemaal veilig voelen. En dan bedoel ik de veiligheid om te doen wat ze willen doen, om te zeggen wat ze willen zeggen, te zijn wie ze zijn of om hun emoties te durven tonen. Hoe vrij kun jij je door het leven heen bewegen?

.

Veiligheid is namelijk één van onze basisbehoeftes

Dus als er daar – in het begin van ons jonge leven – een kink in de kabel is gekomen, zou het zomaar kunnen zijn dat je dit nu nog bij je draagt. Als jij je als volwassene onveilig voelt, begrijp je dan als ik zeg dat je dit gevoel van ‘onveiligheid’ ooit als kind hebt ervaren?

.

Bijvoorbeeld zo:

Je werd uitgelachen en aangekeken alsof je van Mars kwam als je voor je mening uitkwam. Je werd als ‘dom’ bestempeld als je iets anders zei dan dat ze (ouders of docentes) verwachtten. Je kreeg de volle laag als je per ongeluk een stukje speelgoed (van een ander) kapot had gemaakt. Na uren je tranen te hebben ingehouden omdat je als kind bijvoorbeeld niet was uitgenodigd op een kinderfeestje van een klasgenootje kwam je thuis en gooide je al je verdriet eruit. Je kreeg een reactie als: “Goh..moet je daarom huilen”, “er zijn ergere dingen hoor” of “niet zo zielig doen”.

.

Kun je je voorstellen dat deze ervaringen sporen hebben achtergelaten?

Niet vanuit het oogpunt van een volwassene, maar wel vanuit het oogpunt van een kind. Misschien iets in deze trant:

Je zit in een vergadering of overleg en je mening of advies wordt gevraagd. Je weet dat jouw mening anders is dan die van anderen…..welke herinnering zou er dan boven komen en welk gevoel? Of stel dat je per ongeluk een auto van een ander hebt beschadigd en hier een (klein) deukje in zit…..en ooit als kind heb je ervaren welke consequenties eerlijkheid heeft, wat doe je dan? Het kan ook zijn dat iets of iemand een emotie bij jou omhoog en de tranen branden achter je ogen, houd jij je dan groot, stoer en sterk? Want anders vinden ze je misschien emotioneel of zwak?

.

Al met al….

Ergens in je jonge leven heb je een wond opgelopen. Die wond kreeg niet de verzorging die het nodig had, er werd niet of emotioneel niet echt goed op gereageerd of zelfs genegeerd. Dus ja….dat geeft in ons volwassen leven weerstand. Weerstand tegen dat pijnlijke gevoel en tegen alles en iedereen die dat bij je omhoog haalt. En weet je wat…dat gebeurt vaak door mensen die je niet uit kunt staan (een collega, teamleider of manager) of mensen waar je heel veel van houdt en die jou het diepste kunnen raken, bijvoorbeeld je partner en kinderen.

Wat natuurlijk ook niet zo vreemd is, is dat we een vorm van onveiligheid onbewust doorgeven aan de volgende generatie. We weten namelijk niet beter. In DIT BLOG lees je hoe dat komt.

.

Lieve mensen, hoe harder we ons blijven verzetten tegen deze emoties, des te harder dit keer op keer weer gebeurt.

Het blijft ons achtervolgen. En ja…we hebben dan ook nog een ego dat ons blijft testen en zeggen: “ja maar zij” of “ja maar hij…”. Zeg eens eerlijk….Heeft het je tot nu geholpen? Nee….? Zou je het dan misschien als een uitnodiging kunnen zien? Want als we dit stuk in onszelf durven te (h)erkennen, dan zou het dus zomaar kunnen zijn dat dit hele gebeuren in een heel ander daglicht komt te staan. Dat we anders naar de situatie en naar de ‘dader in kwestie’ kunnen kijken. Want het kleine kind (dat we ooit waren) blijft zich anders verdrietig of bang voelen.

.

Dus als jij een voorbeeld wilt geven aan jouw kinderen of leerlingen…..wees dan alsjeblieft het voorbeeld.

Ze kijken namelijk af hoe jij hiermee omgaat. We kunnen blijven zeggen dat ze voor zichzelf mogen opkomen, dat ze echt ALLES mogen zeggen, dat het allemaal oké is en we kunnen ze uitnodigen te zijn wie ze ZIJN.

.

Laten we alsjeblieft samen bij het begin beginnen…..en het voorbeeld voorleven…..

.

Als je na het lezen van dit blog er achterkomt dat je nog ooit handelt vanuit onveiligheid, dan heb je al een megastap gemaakt.

Stoei jij ook ooit met dit thema, heb je al van alles geprobeerd, ben je ten einde raad en heb je hulp nodig? Neem gerust vrijblijvend CONTACT op om de mogelijkheden te bespreken.

.

Wil je het gedrag van je kind echt begrijpen? 

Doe dan mee aan mijn GRATIS 3×7 gouden vragen challenge.

.

.

PS: Leuk als we ook een connectie op Facebook hebben.

Daar deel ik veel inzichten, ervaringen met mijn kinderen, de lessen die ik van ze leer en natuurlijk regelmatig wat tips en inspiratieblogs,  en ja….ook mijn blunders :).

Doe er vooral je voordeel mee.

.

.

.

E-books

 .  .

 .

 .

.

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
  • Interesse in het 60 pagina’s tellende I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.

.

Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Deel het dan alsjeblieft. Ze zullen je enorm dankbaar zijn.

.

.