Zo’n 8 weken geleden is ze op m’n pad gekomen, via een gezamenlijke kennis die haar had opgegeven voor de gratis sessie. De nood was hoog. Die kleine meid zou na de zomervakantie naar de basisschool gaan, maar moeder had totaal geen vertrouwen op ‘een goed begin’. Dus zodoende plande we onze eerste afspraak.
Die kleine dondersteen zat vol passie (positief geformuleerd hè haha), zoveel drift, wilde niet slapen (althans wel slapen, maar maakte er een gewoonte van om moeder gewoon om klokslag 05:30 wakker te trommelen), aan tafel met het eten was het een drama, naar de winkel gaan ging al bijna niet meer want die lieve meid zei bijna de hele dag: “MAMA WAKKER WORDEN….MAMA MAMA !!!”en “IK WIL IK WIL IK IK MOET IK MOET EN NU NU NU!!” Thuis was het alles behalve gezellig. Tja..dat houdt niemand vol zo. Dus ja..ik begreep moeder…om gek van te worden natuurlijk.
Lees Meer
Afijn…het verhaal was verteld en er kwam al een en ander omhoog. Toen moeder eenmaal de deur uit ging begon ik aan het vertaalwerk. Goh…zou het dit zijn…of dat misschien?
“Rian…laat het maar los, vertrouw maar op die kleine meid” zei ik tegen mezelf. Dus dat deed ik, want ja…ik wist van niks.
Zo’n 2 weken later komt moeder weer bij mij en ik vertel haar wat haar dochtertje haar wil vertellen. Of ja…vertellen…ze schreeuwt het gewoon uit. Ik vraag haar of dit zou kunnen kloppen en jawel hoor…ze kan zich er helemaal in vinden.
Ik vraag nog even aan moeder of ze zich (door iemand) in de steek gelaten heeft gevoeld, en ik schat zo in toen moeder 2 jaar was. En jawel hoor…..weer een onverwerkt iets wat naar boven kwam.
Al met al….de boodschap van haar dochter kwam over en sloten we ons gesprek na een uurtje af met een dikke knuffel.
Vanmiddag zag ik haar weer, altijd fijn om te horen wat er veranderd is en wat er in beweging is gekomen.
Wil je het weten? Moeder vertelt: “Echt niet normaal Rian, het gaat zo ontzettend goed thuis. Ze eet weer gewoon aan tafel, slaapt netjes door, heeft geen extreme driftbuien meer, schreeuwt niet meer enne….echt waar….we hebben het zo fijn samen”. We lachen er samen om en ik vraag nog even (ben ik weer): “Zeg eens eerlijk, toen jij voor de eerste keer bij mij kwam hè, wat dacht je toen?” Ze zei: “ik dacht echt…jaja…het zal allemaal wel….het zal de zoveelste zeker zijn, eerst zien dan geloven”. Weer lachen we, want ja…het blijft toch ook iets wonderbaarlijks dit werk. Hoewel ik het bijna geen werk wil noemen.
Ik vraag nog even aan moeder: “Goh, nu je deze boodschap hebt gekregen hè, wat ga je er nu dan mee doen?” Waarop me ze in geuren en kleuren verteld waar ze allemaal mee bezig is. Hele mooie dingen, een hele mooie ont-wikkeling.
Deze methode blijft me verwonderen en deze lieve mevrouw en haar mooie dochter ook.
Zo….weer iemand mooi in de vakantie kunnen helpen. Zodat ze nog lekker kan genieten van deze zomer en haar kleintje straks na de vakantie onbezorgd naar school kan brengen.
Whauwwww