Waarom we maar beter de handen uit onze mouwen kunnen steken

Mijn valkuil is dat ik iedereen wil helpen, helemaal omdat er kinderen bij betrokken zijn. Ik geef veel gratis weg, gratis blogs en e-books, gratis vertalingen en gratis kennismakingen. Maar soms is dat niet voldoende.

“In mogelijkheden denken Rian en niet in problemen”. En zo kwam ik op het idee om vrijwilligersinstanties te benaderen. Omdat ik weet dat daar mensen aankloppen die echt met hun handen in het haar zitten en hun financiën vaak niet toereikend zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

Mijn ervaring van dat moment heb ik lang voor me gehouden en ik heb getwijfeld of ik hierover zou schrijven en het überhaupt zou delen. Ik weet nu, als ik op mijn handen blijf zitten, dan ben ik geen haar beter. Dus bij deze…… (één van mijn langste blogs ooit).

.

Eerst had ik me voorbereid, want ja, ben ik dan echt de persoon die iets kan betekenen voor deze gezinnen? Ik besef, ik ben geen heilige en je kunt nog zoveel diploma’s hebben, als je er niets mee doet in je eigen gezin, dan heeft het natuurlijk niet zoveel nut toch? Dus vroeg ik aan mijn kinderen hoe ik ben als persoon, als mens, als moeder en hoe zij mij zagen. Zij zijn mijn grootste spiegel, degenen die genadeloos eerlijk durven te zijn en zij zijn mijn referenties. Hun antwoord gaf weer perspectieven (we zijn nooit uitgeleerd) maar ze gaven me ook net dat duwtje wat ik nodig had: “Mam…doe iets alsjeblieft”.

En zo kwam het dat ik op een woensdagochtend een afspraak had bij één van de drie vrijwilligersorganisaties die ik had aangeschreven.

De reden hiervan was dat ik mijn expertise op het gebied van kinderen, ouders en opvoeden voor wilde leggen. En nee, niet voor geld maar op vrijwillige basis. Want juist bij deze instanties weet ik dat ouders aankloppen waarvan de portemonnee iets minder gevuld is dan bij de gemiddelde.

.

Eenmaal aan tafel bedank ik deze mevrouw hartelijk dat ze tijd voor mij heeft vrij gemaakt om te luisteren wat ik voor hen en voor veel gezinnen kan betekenen. Ik bied aan om gratis lezingen, presentaties en workshops te geven op het gebied van kinderen, ouders, opvoeden, pedagogiek, labels en systemisch werk. Allemaal om mensen anders naar het gedrag te laten kijken. Vanuit perspectief in plaats van problemen.

Het mooiste is natuurlijk om dit in groepsverband te doen omdat we dan het meeste resultaat behalen in een kortere tijd. Tevens bied ik aan, dat ik bij de complexere situaties, één maal per maand een ochtend vrij maak om deze ouders extra te ondersteunen en dat ze me altijd mogen bellen of mailen in geval van nood.

Ik voelde me goed om dit aan te bieden, nu kan ik tenminste iets meer doen in het belang van veel gezinnen.

Dan neem ik een slok van mijn koffie en ben vervolgens stil om te horen wat ze ervan vindt.

.

Ik zit met mijn oren te flapperen als ik luister naar haar antwoord:

“Oh Rian, wat doe je ontzettend mooi werk en ik vind het ook een heel waardevol aanbod, helemaal voor al die gezinnen en kinderen die bij ons staan ingeschreven. Maar voordat je verdergaat moet ik je zeggen dat wij van onze vrijwilligers verwachten dat ze op hun handen blijven zitten. Ik zeg: “op hun handen blijven zitten?” Waarop ze voordoet hoe dat is. Alsof ik niet weet wat ‘op je handen zitten is’. Afijn, ik vraag dus om duidelijkheid wat precies de bedoeling en de reden is van ‘op je handen zitten’. Ik merk dat mijn stem al anders klinkt en ik ben bang voor wat ik te horen krijg.

“Rian, wij kunnen deze organisatie alleen blijven runnen met geld, omdat we afhankelijk zijn van de subsidie van de Gemeente. Als we een daling hebben in onze deelnemers (lees: klanten), dan krijgen wij ook geen subsidie meer. Dus dan moeten we op een gegeven moment deze organisatie opdoeken.

.

Meteen kreeg ik een figuurlijke stomp in mijn maag, ik wist niet wat ik hoorde.

Mijn verbazing was duidelijk af te lezen van mijn gezicht (niet raar natuurlijk als je met je handen voor je mond zit) en de mevrouw vraagt: “verschiet je hiervan?” Ik zeg: “VERSCHIET JE HIERVAN!!!” Dat is nog zachtjes uitgedrukt, ik sta compleet versteld van wat ik hier nu hoor. Ik snap er echt helemaal niets meer van en ik vermoed dat ik het ook niet wil begrijpen. Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je hart voor gezinnen hebt terwijl je zo hard bent geworden?” Heel netjes zeg ik nog: “voordat ik straks iets ga zeggen waar ik spijt van heb, is het denk ik verstandiger om dit gesprek te beëindigen”. Ik pak nog een laatste slok van mijn koffie, geef de mevrouw een hand en dan sta ik met tranen in mijn ogen, een illusie armer en een ervaring rijker, even later weer buiten.

.

Onderweg naar huis gaan er allerlei doemscenario’s door me heen.

Dit had mij kunnen treffen, mijn gezin, mijn kinderen en mijn problematiek. Het had mij kunnen overkomen dat ik hulp had moeten inschakelen die op hun handen moesten blijven zitten omdat de organisatie anders geen subsidie zou krijgen. Ik had zomaar die moeder kunnen zijn die bij deze organisatie had aangeklopt, omdat ze geen geld had voor andere hulp. Een moeder die met haar handen in haar had gezeten, ten einde raad was en al een enorme drempel moest overwinnen. Het had zomaar mijn kind kunnen zijn die door zulke instanties aan hun lot zou worden overgelaten.

De tranen rollen over mijn wangen en de woorden ‘op je handen blijven zitten’ krijgt voor mij een hele andere betekenis. Want als wij op onze handen blijven zitten, dan moeten onze kinderen de handen uit de mouwen steken. Wat voor mij inhoudt dat zij de problemen moeten oplossen die wij gecreëerd hebben. Beetje omgekeerde wereld, toch?

.

Eenmaal thuis vertel ik mijn ervaring en krijg ik te horen:

“Op je handen blijven zitten!!! “Ja, als op je handen zitten werkt, dan zou ik zeggen vooral doen. Maar als het tegen je gaat werken dan is het misschien de bedoeling om de handen uit de mouwen te steken. Veel problemen worden juist in stand gehouden door op je handen te blijven zitten, je kop in het zand te steken en alles te bedekken met de mantel der liefde”. Je geeft toch niet op, of wel?”

Anderzijds gaf een kennis van mij het advies om hier niets over te schrijven en zei: ”Rian, je gooit je eigen ruiten in als je dat doet”. Daarom hield ik wijselijk mijn mond, wederom uit angst, besefte ik. Niet echt een voorbeeld voor mijn kinderen.

.

Maar nu is het klaar en mijn mond dichthouden uit angst is geen optie meer.

Want jouw kind en jouw zorgen zouden ook die van mij kunnen zijn. En als iedereen op zijn handen blijft zitten, wie steekt er dan de handen uit de mouwen?

Om mezelf en om mijn kinderen maak ik me niet meer druk. Ik vertrouw inmiddels op mijn eigen kracht, kennis en kunde en op die van hen. Maar er zijn nog steeds teveel kinderen die de longen uit hun lijf schreeuwen om ons wakker te maken.

Depressie onder jongeren groeit namelijk nog steeds. Niemand heeft in de gaten dat het gedrag van een depressieve jongere anders is dan het gedrag van depressieve volwassenen. Deze jongeren laten juist gedrags- en leerproblemen zien, die helaas worden bestempeld als moeilijk. In het voortgezet onderwijs kampt 1 op de 5 jongeren met emotionele- psychische- en angststoornissen. Zelfdoding onder jongeren (15-20 jaar) is verdubbeld en bijna 5000 leerlingen verzuimt ongeoorloofd van school. Jonge kinderen worden volgepropt met medicijnen omdat ‘het systeem’ niet weet wat er aan de hand is.

.

Wat hebben kinderen nodig?

We kunnen water naar de zee blijven dragen en keer op keer investeren terwijl we er niets van terugzien en het geld lijkt te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wordt het dan niet eens tijd om dingen onder de loep te nemen? Kinderen hebben geen geld nodig. Kinderen hebben feitelijk iemand nodig die hen helpt om hun gevoelens op een gezonde manier te ontladen, te organiseren, te verwerken en uit te mogen drukken. Zonder goed of fout maar puur zoals het op dat moment voelt. En dat leren ze van de volwassenen.

.

Precies zoals tweede kamer lid, Lisa Westerveld, omschrijft:

“Wat hebben we over voor onze jongeren? Het jeugdzorgdebat wordt gedomineerd door de geldvraag. Wat kost het en wie gaat het betalen? Gemeenten hebben forse tekorten en er is gedoe rondom de aanbestedingen en de coalitie deed jarenlang niets met de signalen. Tegelijkertijd moeten we het ook hebben over fundamentele vragen. Hoe zetten we kinderen centraal in plaats van de zak geld of het systeem? Juist de jongeren, die de hulp het meest nodig hebben, worden in de steek gelaten”.

.

En als we het dan toch over het systeem hebben:

Als de oplossing in het systeem moeilijk te vinden is, moeten we misschien ons eigen individuele systeem veranderen, ons systeem van denken, doen en handelen. Want dat deze kinderen niet in dit systeem passen en als storend, moeilijk en afwijkend worden bestempeld, is daarom geen probleem, maar juist een oplossing.

Deze (nieuwetijds)kinderen maken ons bewust hoe veel volwassenen belast zijn met hun eigen angst, pijn en trauma’s, wederom uit het systeem van herkomst. Dit blog geeft dat helder weer. En nee, dit gaat niet om schuld of verwijt. Maar dit is wel een dingetje waar op een diepere laag naar gekeken mag worden voordat jouw of mijn kind een ‘kind van de rekening’ wordt.

.

Is het niet zo dat we leren van de ‘fouten’ uit de Geschiedenis?

Is dat niet datgene wat we onze kinderen op school ook wijsmaken als ze zich afvragen waarom ze in godsnaam Geschiedenis moeten leren? Zullen wij dan ook eens leren van de Geschiedenis, gaan luisteren naar wat kinderen zeggen en onze handen uit de mouwen steken?

Mijn achttienjarige dochter zei me laatst: “Mam, veel volwassenen zijn helemaal niet volwassen en stel je eens voor dat wij hetzelfde zouden doen als jullie. Dan verandert er niets en zal de geschiedenis zich blijven herhalen”.

Ze heeft gelijk, als wij niets leren van de Geschiedenis dan is het systeem echt naar een dieptepunt gezakt.

Lieve mensen, doen alsof heeft geen nut meer en er zijn geen excuses meer, de nood is hoog en de tijd dringt.

.

Wat ik wil bereiken met dit blog?

Ik wil hulpinstanties, gemeentes en alle volwassenen wakker schudden, want als wij echt leren luisteren naar de signalen van kinderen, dan zul je, net als ik, merken dat kinderen juist de mooiste dingen voor ons in petto hebben. Dan hoeft het allemaal niet zo ingewikkeld te zijn.

Laten we alsjeblieft niet aan symptoombestrijding doen maar verder kijken dan waar het signaal zich openbaart. Het gedrag van kinderen is namelijk altijd logisch.

.

Dankjewel voor het lezen.

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

.

Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je vooral vrij om het te delen.

.