Wanneer ben je er klaar voor?
.
Als je genoeg informatie hebt, als je je opleiding hebt afgerond? Als je genoeg lef of zelfvertrouwen hebt? Als je blijft wachten totdat je er echt klaar voor bent, dan wacht je heel je leven. Ik kan er over meepraten.
.
Verschillende stemmetjes.
.
Soms heb je zo’n intern stemmetje…de ene zegt: “yep…let’s dot it”, terwijl de ander zegt: “maar ho eens even..weet je dat wel zeker, ben je er wel klaar voor?” Raar hè…dat we dan (vaak) dat laatste stemmetje laten spreken, althans ik. En dan ook nog zeggen: “tja…want ik voel dat ik er nog niet klaar voor ben”. Niet vreemd natuurlijk, dat gevoel. Want je lichaam reageert op datgene waar jij je aandacht aan geeft.
.
Nu begrijp ik dat een (leerling) chirurg pas gaat opereren als hij genoeg informatie heeft en ook dat we officieel alle tools in huis moeten hebben voordat we veilig aan het verkeer kunnen deelnemen. Maar als je bijvoorbeeld gaat kijken hoe kinderen het doen. Die pakken gewoon een lepeltje en gaan eten, terwijl ze dat nog helemaal niet kunnen. Zo’n lepeltje heel onhandig vasthouden en alles in dat mondje proppen, althans, dat was de bedoeling. Kun jij je nog herinneren hoe dat eruit zag? Haha…ik wel.
.
Zo heb ik mezelf jaren ‘voor de gek’ gehouden.
.
Lees Meer
.
Na het ongeluk van mijn tweelingbroer heb ik jaren bijna geen auto durven rijden, alleen hier maar een beetje in de buurt, althans naar plekken die ik kende. Geloof me…dat is echt jaren geweest. Niemand wist hier van (althans niet bewust). Ik wist het zo te verbergen dat ik altijd een smoesje had om ergens niet alleen naartoe te hoeven rijden. Ik merkte dat ik uit bleef stellen en steeds onzekerder werd, want ja…ik ‘voelde’ dat ik er nog steeds niet klaar voor was.
.
Tot het moment van dat ene telefoontje.
.
Mijn dochter belde dat ze op school (in Eindhoven) door haar enkel was gegaan. Het eerste wat ik dacht was, Godverdomme….ik ga haar echt niet ophalen in Eindhoven, dus ik zei tegen haar: “goh meid, doe maar rustig aan en kom straks maar naar huis met de trein, dan ben je eerder thuis dan dat ik je moet ophalen”. Een uur later belde ze me weer en zei dat ze echt niet eens twee stappen kon lopen, de schoenafdruk zat in haar voet, zo dik was haar voet. Op dat moment zat mijn nichtje bij mij thuis, dus ik vroeg of zij met me mee kon rijden naar Eindhoven (dan was ik in ieder geval niet alleen), maar nee….ze kon niet. Achteraf maar goed dat zij niets ‘wist’ van mijn angst, anders had ik nooit door die zure appel heen gebeten. Dus ik bel mijn man: “Kan jij haar even ophalen in Eindhoven, jij zit er vlakbij”. Zegt ie: “Nee Rian…het is 15:00 uur en ontzettend druk, ik kan hier niet zomaar weg”. Hoppa…het tweede teken dat ik toch echt die auto in moest.
.
En geloof me….gevoelsmatig was ik hier echt niet klaar voor, ik vond het doodeng.
.
Maar de plicht riep, ik kon mijn dochter toch niet in de steek laten. Dus ik reed naar Eindhoven. Ja….wat voor de ene zo vanzelfsprekend is, was voor mij een enorm dilemma. Maar ik deed het en ja…ik kwam veilig aan. Helemaal bezweet van de spanning weliswaar, maar ik had het gedaan.
Achteraf was dit mijn redding, vanaf die tijd werd mijn wereldje weer groter en groter. Inmiddels cross ik weer heel Nederland door, terwijl ik dacht dat ik er niet klaar voor was. Weliswaar wel als het licht is, want in het donker…..pff….dat was nog wel ff een dingetje.
.
En jawel hoor…alsof het universum (en in mijn geval, mijn dochter) een spelletje met me speelde.
.
Zo was er werd er een open avond georganiseerd op haar school en we gingen erheen. Lekker op tijd natuurlijk, zodat we voor of net in de schemering terug zouden rijden. En hoppa…spreken we daar een lerares die tegen mijn dochter zegt: “Goh meid….in Boxtel is het nu ook open avond. Zijn jullie met de auto? Dan geef ik je een tip…Stap nu met je moeder in de auto en rijd naar Boxtel, dat ga je nog net redden. Ik weet zeker dat je daar een opleiding vindt die heel goed bij jou aansluit”. Je kunt je voorstellen dat ik die lerares wilde vervloeken…..moet ik nu in het pikkedonker in mijn auto stappen en naar die school rijden, naar een plaats die ik niet ken en nog nooit ben geweest? Komen we buiten en ik zeg (weer heel subtiel): “weet je meid….dat doen we wel een andere keer oké”. Zegt die pipo: “Wat is er mam?” Ik besloot maar gewoon eerlijk op te biechten dat ik het doodeng vond.
.
Het voordeel van een praktische dochter.
.
Hoe praktisch dat ze is zegt ze dat zij de tomtom wel even instelt en tegelijkertijd belt ze papa en zet ‘m op luidspreker: “Papa, mama en ik staan op het punt om nog even naar de open avond in Boxtel te gaan, maar ze vindt het spannend, denk jij dat mama dat kan?” Waarop Luciën antwoordt: “Dat weet ik zeker lieverd, mama kan alles”. Ik was ontroerd…kun je nagaan hoeveel anderen op jou vertrouwen terwijl je dat zelf niet doet.
.
Dankbaar.
.
En ja….we zijn in Boxtel geweest en op de terugweg zegt mijn dochter heel lief: “Mam…je doet het goed. Ben je nu boos dat je door mij over je grens bent gegaan?” Ik zeg: “nee meid…integendeel, juist door jou weet ik dat mijn wereldje steeds groter wordt, anders had ik nog steeds niet in het donker durven rijden.
.
Zo zie je maar lieve mensen….gevoelsmatig was ik er (nog) niet klaar voor, maar soms…heel soms….krijg je van die subtiele tekentjes dat je meer kunt dan je denkt.
.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
