.
Een paar jaar geleden kwam ik ’s ochtends (met het verkeerde been) uit bed, je herkent het vast wel.
.
Alles zat tegen. Ik had me al verslapen, dochterlief kon haar gymspullen niet vinden, manlief had nog wat dingetjes die gedaan moesten, enzovoorts. Afijn….eindelijk ben ik klaar, stap in mijn auto en rijd naar het werk. Jawel hoor….daar ging het hele riedeltje nog eens ‘vrolijk’ door. Klanten die klaagden, verzorgende die ik niet kon bereiken, het computersysteem wat traag was die ochtend, enzovoorts.
.
Lees Meer.
Gelukkig…het werd 15:00 uur, ik pakte mijn boeltje en reed richting huis. En wat denk je? Struikel ik bij binnenkomst in de bijkeuken al over een schooltas en paar schoenen. Zit zoonlief heerlijk relaxt met een tosti achter de computer en kijkt me aan alsof ie al weet wat er gaat komen. Ik zeg niets…is denk ik beter.
.
Kom ik in de keuken en is de aanrecht een zooitje (als ik ergens een hekel aan heb), tosti-ijzer nog aan en broodtrommels die eigenlijk in de vaatwasser horen. “Het is goed Rian” zeg ik tegen mezelf, maar echt…zo voelde ik me niet. Het was de spreekwoordelijke druppel.
.
.
Toch hield ik het niet meer. Dus wat doe ik?
.
Ik loop naar de bijkeuken en begin te mopperen (ik moet het even kwijt): “Potverdorie (ik schrijf potverdorie maar ik zei eigenlijk wat anders)….ruim je schoenen toch eens op, ik breek hier bijna mijn nek, en ruim je tas meteen even op, die wordt hier ook maar neergegooid, en de aanrecht ook meteen ff, je weet dat ik daar een hekel aan heb”.
.
Gelukkig ben ik gezegend met een zoon die alleen mijn woorden oppikt maar niet mijn emotionele lading (althans zo doet ie het voorkomen). Hij kijkt me aan met zijn wenkbrauwen omhoog, met een blik van oké….kan ook anders hè, maar goed. Toch staat hij op, met een pokerface legt hij zijn schoenen weg, zijn tas aan de kant, tosti-ijzer in de kast en doet met een doekje over de aanrecht en al teruglopende naar de computer zegt ie: “Zo goed?”
.
Zo goed?????
.
Daar sta ik dan. Aan een schoon aanrecht en laat de woorden “zo goed” nog even tot me doordringen. Zo goed? Geen idee. Eigenlijk niet. Dus alles is nu gedaan wat gedaan moest worden en toch voelde het nog niet goed. “Potverdorie Rian”, zei ik tegen mezelf. “Dit kwam helemaal niet door die schoenen, die tas of die andere rommel”. Ik had gewoon zo’n off-day en spuide mijn gal bij mijn zoon.
.
Jaja….ik weet het…dat doen we allemaal wel ooit en andersom zal het vaker gebeuren. Maar dan zou ik het ook eerlijk vinden als ze er nadien op terugkomen. Ik besluit het goede voorbeeld te geven. Dus loop ik naar de bijkeuken en zeg tegen hem: “Sorry Luuk, ik had dat niet zo hoeven zeggen, ik wil eigenlijk helemaal niet mopperen”.
.
Hij kijkt me aan, lacht en zegt: “Dan doe je dat toch niet”.
Ik moet ook lachen en denk….is dit mannenlogica? Was het altijd maar zo simpel. Al lachend zeg ik: “trouwens…ik dacht dat je zou bellen als je thuis was”. Waarop hij zegt: “ik denk dat het verstandiger is dat jij mij voortaan belt voordat je thuis komt”. Hahaha….”deal” zei ik.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
.
Dit delen:
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Skype te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Tumblr te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Meer