Baby’s….ik was er niet echt fan van. Van alle kinderen trouwens niet en zij volgens mij ook niet van mij.
.
Ik weet nog, ik zal denk ik 14 jaar zijn geweest, toen mijn zus en mijn nichtje de leeftijd hadden om op stap te gaan, toen mocht ik voortaan oppassen bij mijn twee kleine nichtjes.
Mijn zus was echt zo’n oermoeder, je kent ze misschien wel. Van die moeders die zulke dingen al van nature hebben. Die zonder een schijntje onzekerheid een baby meteen goed oppakken en een hand in het nekje houden zodat het hoofdje niet naar achter schiet. Zulke types waar kinderen meteen naartoe rennen en graag mee willen spelen. Nou…zo was mijn zus.
.
Ik daarentegen was echt zo’n kluns als het om kinderen ging. Bij mij gingen die hoofdjes altijd naar achter en dan werd er geroepen “eyyyyy dat nekje”. Ja, wist ik veel.
Elke keer als ik ergens op kraamvisite ging en ze vroegen of ik die kleine even vast wilde houden dan brak het zweet me uit. Ik wist al precies wat er zou komen….huilen huilen huilen. Geen idee waarom, maar ja..dat verklaart dus waarom ik zo’n hekel had aan baby’s en aan kinderen.
Lees Meer
Afijn…ik mocht dus babysitten bij mijn twee kleine nichtjes. En aan de verhalen van mijn zus te horen moest dat echt geweldig zijn. Niet dus! Ik deed zo mijn best om er een leuke avond van te maken, ik deed spelletjes met ze en ze kregen meer chips dan afgesproken was. Ik kreeg ook zo’n donkerbruin vermoeden dat zij mij helemaal niet aardig vonden.
Echt vaak heb ik het daarna ook niet meer gedaan, was het beste voor beide partijen.
Dus vanaf nu wist ik het zeker. Als ik al ooit moeder zou worden, dan volgens mij geen leuke. Daar had ik me inmiddels bij neergelegd.
.
Er veranderde wat….
.
De eerste verandering kwam op 24 december 1994 toen ik tante mocht worden. Die kerstavond kregen wij net na elven een telefoontje dat mijn zus was bevallen van een meisje. Ik wist niet hoe snel ik naar het ziekenhuis moest. Ik trok een jas van de kapstok, deed een paar schoenen aan, in de auto en hop naar die kleine. Dat was mijn eerste gedachte. Hoe het met mijn zus en zwager ging, daar had ik niet eens aangedacht.
De navelstreng was net doorgeknipt en ik stond al in die verloskamer mijn kleine nichtje te bewonderen. Zo mooi, zo lief, zo schattig. Echt niet normaal hoe verliefd ik op dat kleine meisje was. Die verliefdheid was wederzijds, want zij was het eerste baby’tje wat nooit bij mij heeft gehuild. Zij was de eerste peuter die blij naar me toe kwam, zij was de eerste kleuter die het leuk vond om met me te spelen. Dat was het dus. Dat was wat al die moeders bedoelden!!!
“Ik wil dat ook voor mezelf” zei ik tegen mijn man.
.
En toen….
.
En de natuur had het zo geregeld dat ik in 1998 zwanger mocht worden. Tijdens de zwangerschap voelde ik me wel ooit wat schuldig en dacht dan, oei…straks houd ik niet van dit kindje. Want liefde raakt toch een keer op.
Ik kan je verzekeren….liefde raakt echt niet op. Want toen ik op 25 december 1998 moeder mocht worden van een geweldige zoon hield ik al zo ontzettend veel van hem.
Maar ergens diep van binnen voelde ik me nog onzeker, nog steeds een kluns. Zal ik het wel goed doen? Zal ik wel een goede moeder worden? Ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. Bij mij zit dat er niet in van nature.
Dus op een avond toen ik met mijn zoontje van een paar maanden oud op de bank zat toen kreeg ik tranen in mijn ogen.
.
Ik zei tegen hem: “lieverd…..wil je het me alsjeblieft niet te moeilijk maken? Ik heb echt geen idee hoe ik een goede moeder moet zijn, maar één ding weet ik wel en dat is dat ik van je houd en dat zal ik altijd blijven doen, dat beloof ik je”.
.
We zijn 19 jaar verder en ik kan je vertellen…..hij heeft zijn woord gehouden….en ik ook.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
