Zelf verantwoordelijkheid nemen voor jouw emoties

“Ik heb een probleem. Dat is jouw schuld en jij moet dat oplossen”.

Met andere woorden, ik ben slachtoffer, jij de dader en nu wil ik dat jij mij de hulpverlening biedt. Klinkt krom hè.

Nou…dat is het in feite ook. Maar zo gedragen we ons wel vaak als ons verdriet wordt aangedaan, als we boos op iemand zijn of als we ons in de steek gelaten voelen. Onderling tussen volwassenen gebeurt dit al, en dat is dan nog een gelijkwaardige partner. Maar geloof me….dit gebeurt ook tussen ouders en kinderen. Wij leggen meer verantwoordelijkheid in de schoenen van onze kinderen dan in die van onszelf.

 

.

Wat dacht je van het volgende.

Je kleuter vindt zich inmiddels volwassen genoeg om zelf haar eigen kleren uit te zoeken en komt als een soort van Pippi Langkous naar beneden. In eerste instantie moet je je lach inhouden, want de combinatie klopt voor geen meter. Maar echt hè…ze wil ècht zo naar school. Heb jij dan ook ooit dat stemmetje binnen in jezelf gehoord: “Zo laat je je kind toch niet naar school gaan, wat zal de juffrouw daarvan vinden of wat zullen haar klasgenootjes zeggen, straks word ze voor de gek gehouden”.

.

Wat gebeurt er dan?

De ouder zegt eerst nog heel vriendelijk dat het kind zich moet omkleden en vlug ook nog…we zijn al laat (je kent die ochtendspits wel met jonge kinderen). Het kind (wat helemaal geen besef heeft van tijd) begrijpt er niets van dat ze haar paarse lievelingsjurkje met haar gele shirtje (wat ze van oma heeft gekregen) en haar hakschoentjes (uit de verkleedkist) niet aan mag. De ouder daarentegen zendt allerlei tegenstrijdige gevoelens uit. Van de ene kant vindt ze haar dochter wel aandoenlijk zo, maar is ze bang voor de reacties van anderen.

Hier heeft het kind geen ‘weet’ van, dus zij blijft ook voet bij stuk houden. Uiteindelijk ‘ontploft’ de ouder en dwingt haar dochter iets anders aan te doen, anders mag ze woensdag niet afspreken. Wat met een klein onschuldig iets begon, wordt uiteindelijk een drama.

.

Eigenlijk gaat het gesprek op onbewust niveau zo, zonder uitgesproken woorden hè:

Ouder: “Meisje, ik ben bang dat ze je voor gek verklaren”.
Kind: “En waarom vind jij het zo erg als ik voor gek verklaard word?”
Ouder: “Omdat je dan verdrietig wordt”.
Kind: “En wat is er zo erg aan als ik verdrietig ben, dan zal heus nog wel eens vaker gebeuren”.
Ouder: “Ik kan je verdriet niet zien meisje”.
Kind: “En omdat jij mijn verdriet niet kan zien, moet ik ervoor zorgen dat jou dat bespaart blijft?”
Ouder: “Ja, het liefste wel, anders kom ik te dicht bij mijn eigen verdriet”.
Kind: “Dat is bijna ondraaglijk mama. Als ik jou moet beschermen, wie beschermt mij dan?”

.

Zou het een idee zijn dat je als ouder zegt of denkt:

“Lieve schat, door jouw doen, niet doen, gedrag of wat dan ook, word ik getriggert op mijn angst om voor gek verklaard te worden, op mijn verdriet en mijn manier van denken. Ik zal hier zelf verantwoordelijkheid voor dragen zodat jij mijn ‘probleem’ niet hoeft te dragen.

Dankjewel. Ik hou van je”.

.

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
  • Interesse in het 60 pagina’s tellende I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
  • Gratis interessante E-books over relaties, opvoeden, disbalans en andere diensten, neem HIER een kijkje.

 

.

Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je vooral vrij om het te delen.

.