FAQ

Een Kindertolk vertaalt de zorg of het probleem dat je over je kind hebt, naar je innerlijke. Het gedrag van een kind dat de ouder raakt, zegt ook iets over de ouder zelf. Het thema waar het over gaat is een thema dat ook onbewust in de ouder speelt. Een kind is altijd op zoek naar balans. Omdat een kind heel open en gevoelig is, voelt het haarscherp aan waar de balans in een ouder of in het gezin verstoord is. Zonder woorden, maar in gedrag, emoties of soms zelf in fysieke verschijnselen, vergroot een kind het thema uit, om de balans te herstellen.

Kindertolken is een andere manier van kijken naar problemen met kinderen. Welk stukje gedrag van je kind raakt jou bovengemiddeld? In dat stukje zit een thema waar voor jou als ouder meer balans mag komen. Tegenwoordig worden kinderen snel gelabeld of onder behandelingen gesteld. Maar de methode van PresentChild® kijkt naar wat je als ouder zelf kunt doen in jezelf, zodat er meer ontspanning op dat probleem of in de relatie komt. Het is een hele liefdevolle methode, die als de ouder de spiegel begrijpt, voor twee partijen ontspanning brengt. In eerste plaats voor het kind, omdat de boodschap is begrepen en zij dus het gedrag niet meer zo hoeven uit te vergroten. En in de tweede plaats voor de ouder(s), die het stukje van zichzelf heeft geheeld.

Je baby kan zoveel huilen dat je niet meer weet wat je ermee moet of kan. Het kan zijn dat je een dwarse peuter in huis hebt die te pas en te onpas "NEE" roept. Misschien ervaar je problemen rondom het zindelijk worden van je kleine of verliest jouw kleuter zich zo sterk in zijn fantasiewereld dat hij moeite heeft om goed te functioneren. Het kan zijn dat je kind slecht of helemaal niet (meer) naar je luistert en je voortdurend aan het straffen bent. Dat het op een machtspelletje begint te lijken en de sfeer er thuis niet beter op wordt. Er kunnen problemen zijn op school, met de leerkrachten, vrienden of vriendinnen. Misschien is je kind erg vaak ziek, verdrietig, onzeker of angstig. Je kunt het gevoel hebben dat je je kind niet kunt bereiken, dat hij zich terug trekt in zijn eigen wereld en je daar vragen over hebt. Misschien is het zo dat jouw puber denkt dat jullie huis een hotel is en je hebt geen idee wat je nu het beste kunt doen. Je kind kan een diagnose hebben gekregen als: ADHD, dyslexie, hoog- of laagbegaafd, hoogsensitief, faalangst of PDD/nos. En je stoeit hier wat mee.
Denk ook eens aan een kindertolk bij:
Pesten/ gepest worden - boosheid en agressie – onzekerheid – onrust – angsten – dromerigheid - veel huilen – ruzies – jaloezie – geslotenheid – prikkelgevoeligheid - aanhoudende vermoeidheid - allergie en ontstekingen - eczeem, verstoppingen, koorts of hoofdpijn.
Dus een scala aan problemen, uitdagingen, belemmeringen e.d.

Het mooie van PresentChild® is, dat ouders zó anders gaan kijken naar het gedrag van hun kinderen. Ze zien het niet langer als een probleem, maar als een kans waaraan ze zelf kunnen bijdragen. De gevolgen van dit proces komen niet alleen de ouders ten goede, maar werken ook (direct) positief door op het welzijn van de kinderen. Zoals een kind met signalen laat weten wanneer een volgende stap nodig is bij de ouder(s), zo zal het ook laten merken dat het beter of goed gaat! Zo leer je op een nieuwe manier naar je kind kijken. Je ziet dan een kind wat het beste met je voorheeft, in plaats van een kind met een probleem. Buitenom dat genees je niet alleen je eigen stukje hierin (wat weer onbewust resultaat heeft op je kinderen) maar ook zeker de voorgaande generatie en de generaties die na ons komen. Gio Vogelaar heeft eens onder één van mijn blogs geschreven: "Elke keer als iemand het lef kan opbrengen en het cadeautje van het kind durft uit te pakken, start er een helingsproces voor minimaal 3 generaties. Die van jezelf, die van je kind(eren) en energetisch die van de vorige generatie(s). Dus hoe moeilijk en confronterend het ook kan zijn, het levert zoveel op".

Volwassenen hebben evenzeer behoefte aan opvoeding als kinderen. Opvoeding gaat hand-in-hand met zelfopvoeding.
Ik word nog steeds (uit)getest hoor, dat is nog niet over. Maar in plaats van te zeggen: “Why me”, zeg ik nu “Try me”. Want alle struggelingen die ik doorstaan heb, hebben mij voorbereid op datgene wat ik nu doe. Weten wat klanten en deelnemers van de oudercursus hebben ervaren? Lees het HIER.

Sceptisch is heel interessant. Sceptisch betekent voor mij dat je twijfelt aan of vragen stelt over datgene wat je leert, wat je juist in de gelegenheid stelt om dingen te gaan uitproberen. Als ik iets hoor of lees dan baseer ik dat ook nog nergens op. Waarom niet? Omdat het dan alleen nog maar theorie is, wat je in werkelijkheid nog wilt uitproberen. Dus JA….een afspraak maken heeft dan zeker zin. Vrijwel direct (al tijdens de terugkoppeling/vertaling) ervaar je wat ik bedoel. Het raakt je meteen. En als het je raakt heb je direct een ervaring. En het mooie….ik heb al meerdere malen meegemaakt dat ouders mij alleen nog maar gebeld hebben voor informatie of een afspraak, en na ons telefoongesprek was er al resultaat. Het kind voelt op onbewust niveau al dat er schot in de zaak komt. Bijzonder hè.

Nee, dat is niet raar. Ik vind het ook nog steeds ooit abacadabra, en het blijft me verwonderen. Juist als de dingen je verwonderen vinden we het ooit raar. Op een of andere manier willen we graag alles verklaard hebben en met ons hoofd willen begrijpen. Maar als we echt heel eerlijk zijn hè….begrijp jij de natuur altijd? Begrijp jij wifi? Begrijp jij dat je met je smartphone kan skypen en FaceTime’n met een vriend die aan de andere kant van de wereld woont? Begrijp jij dat je van de ene collega veel kunt hebben terwijl de ander het bloed onder je nagels uithaalt? Begrijp jij dat jouw kind reageert als jij ergens zenuwachtig over bent? Begrijp jij als je rustig reageert op een situatie terwijl je van binnen je kookt, dat die signalen ook opgepikt worden? Ik begrijp ze namelijk niet maar ervaar het wel. De signalen zijn niet allemaal even verklaarbaar maar ze zijn er wel. LEES hoe ik het zie.

Opvoeden…pas veel later in het traject komen we bij het thema ‘opvoeden’. Waarom? Omdat je juist zult merken als we samen op pad gaan (via een consult of oudercursus) om bepaalde thema’s uit te werken, dat ‘opvoeden’ vanzelf gaat, dat je er niet gecontroleerd mee bezig hoeft te zijn. Want ja….als wij als volwassenen onszelf ‘opvoeden’ (voeden met de juiste informatie) dan heeft ook dat weer direct effect op onze kinderen.
Persoonlijk ben ik zelf niet zo van het opvoeden. Klinkt misschien raar, maar wat ik vooral heb gemerkt is dat ik van alles heb doorgegeven (vanuit mijn eigen opvoeding) waar ik stiekem ook vaak tegenaan ben gelopen. Dus des te meer ik met mezelf aan de slag ging (eigenlijk resetten), des te meer effect het op mijn kinderen had en heeft. En ja…natuurlijk zijn wij de volwassene, de ouders die moeten ingrijpen als situaties uit de hand lopen, die grenzen aan moeten geven en het juiste voorbeeld voortleven. Dat is ook zeker onze taak en verantwoordelijkheid. Maar nogmaals, hoe meer ik ging kijken naar waar ik het uit de hand heb laten lopen, hoe ik over mijn grens liet/laat gaan en naar welk voorbeeld ik nog leefde/leef, had wederom direct resultaat op mijn kinderen.
Buitenom dat moeten we ook niet perfect willen zijn hè….want ook dat voorbeeld draag je uit en dat moet je niet willen voor je kinderen.
Hier kun je mijn BLOG lezen over ‘Ben ik eigenlijk wel een voorbeeld voor mijn kinderen?’

Ja. Ik ben helemaal binnenstebuiten gekeerd en nog steeds trouwens. En nee, niet elke dilemma of probleem bij de klant herken ik, maar wel het onderliggende gevoel. Ik weet net als jij dat kinderen van alles bij ons omhoog halen, ook die van mij. Ik zal dan ook zonder oordeel kijken en luisteren naar diegene die tegenover me zit, want ooit heb ik daar zelf ook gezeten.
HIER kun je o.a. meer lezen over wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe.
Ook heb ik eens een BLOG geschreven over mijn ‘lichtpuntjes’.

Geen probleem. Voor alles is een oplossing. Ik heb het vaker gehad dat mensen (om wat voor reden dan ook) niet naar mijn praktijk konden komen. We hebben toen samen gekeken wat wel haalbaar was. En in het uiterste geval kunnen we een Skype-afspraak maken voor de intake (het eerste gesprek), een live-afspraak voor de terugkoppeling (ik factureer dan de kilometers) en daarna weer een Skype-afspraak voor ons evaluatiegesprek. Kijk even bij werkwijze en tarieven voor meer informatie.

De eerste sessie is de intake waarin de ouder eigenlijk continu aan het praten is over het probleem dat hij/zij ervaart met het kind. Dit wordt in beeld gebracht aan de hand van een 13-tal vragen. Vaak brengt dat eerste gesprek al heel veel in beweging omdat een ouder anderhalf uur vertelt over wat hen zorgen baart, waar de strijd ligt en de pijn. Vaak valt door het vertellen van het verhaal al een kwartje.
Daarna neem ik zelf de tijd en ga het verhaal bekijken en vertalen volgens de methode PresentChild. Natuurlijk maak ik hierbij ook metaforische vertalingen.
In de tweede sessie geef ik die vertaling terug en ga ik met de ouder verder zoeken: herken je dit thema bij jezelf? Welke zinnen raken de ouder? Je ziet eigenlijk altijd dat ergens in die tweede sessie het kwartje valt en de ouders ineens geraakt worden. Er komt een herinnering boven uit de eigen kindertijd, of er is een bewustzijn. Meestal zie je dat de ouder ontroert raakt. De tweede sessie gaat dus eigenlijk over de ouder zelf. Het Kindertolktraject is hierna klaar. Het thema is dan helder en het is helder wat de ouder te doen heeft. Naar wens kan ik de ouder verder begeleiden met het thema of proces. Ik zie dus tijdens het traject de kinderen niet.
Na het traject maken we samen een afspraak voor een follow-up-gesprek. Het mooie is dat je vaak terug hoort dat er veel in beweging is gekomen. Dat een kind na jaren opeens weer in zijn eigen bed durft te slapen, of dat de strijd veel minder is en er weer meer liefde mag stromen. Dat een fysiek probleem opeens is opgelost. Er ontstaat een ontspanning op de lijn tussen ouder en kind. Soms zie je dat een kind een volgende diepere laag gaat spiegelen.

Alles over de GRATIS kennismakingsbijeenkomsten lees je HIER. Mocht je graag op de hoogte worden gehouden voor de nieuwe DATUMS, dan is het verstandig je even aan te melden voor mijn INSPIRATIEMAIL. Jij bent dan de eerste die het hoort.

Tijdens de 1 daagse oudercursus komt o.a. aan bod:
Wat is PresentChild®?
Wat, bij wie en wanneer ‘labelen’ we kinderen en welke ‘labels’ zijn ons toegekend?
Vertaalopdracht, wat zegt jouw kind met zijn gedrag, ontwikkeling spel of emoties?
Wie zijn wij? Waarom reageren we zoals we doen?
Wat wens ik voor mijn kind en waar bewonder ik hem/haar in?
Persoonlijke inzichten en handvaten.
Onvergetelijke oefeningen.
Koffie, thee en water zij inbegrepen.

Tijdens de 2 daagse oudercursus komt o.a. aan bod:
Hetzelfde als de 1 daagse en aanvulling.
Luisteren en intentie van ons gedrag en van het kind.
Omdenken.
Cadeau workshop ‘De kracht van gedachte’.
Hoe voelt het om in de schoenen van de ander te staan?
Waar zeg ik NEE tegen en waar zeg ik JA tegen?
Lunch.
Bewijs van deelname.

Tijdens de 3 daagse oudercursus komt o.a. aan bod:
Hetzelfde als de 2 daagse en aanvulling.
Hoe gaan wij om met onze eigen deelpersonen?
Welke gevoelens liggen er verankerd in onszelf?
Positief versus negatief.
Maatschappij versus het kind.
Familiekruis.
Gezinsdynamiek en relatie.

Meer weten over oudercursussen, trainingen en workshops dat staat HIER.
Wat zijn deze cursussen waard, lees je HIER.

PresentChild is een methode die gaat over leren luisteren naar wat kinderen over jouw leven te vertellen hebben, het gaat over spiegelen. Maar daar waar spiegelen vaak intuïtief en associatief gebeurt, wordt PresentChild op een methodische, nauwkeurige manier toegepast. Taal is het instrument waarmee wordt gewerkt. Uitgangspunt is dat opvoeden tweerichtingsverkeer is. In tegenstelling tot volwassenen die meestal woorden gebruiken voor de opvoeding van kinderen, gebruiken kinderen hun lijf, gedrag, spel en ontwikkeling om volwassenen iets duidelijk te maken.

Ik heb er eens een heel mooi blog over gelezen waarom kinderen doen wat ze doen, alsjeblieft.

Het is geen opvoedmethode, tips en trucs (hoe leer ik beter met kinderen omgaan), het heeft ook geen connectie met de babyfluisteraar (die link werd gelegd met de term Fluisterkind) die als medium boodschappen doorgeeft, ook van kinderen aan ouders.

“Het hart van een kind is als een fotografische plaat, klaar om alles te weerspiegelen waaraan het wordt blootgesteld.” Inayat Khan
Spiegelen gebeurt vaak onbewust, het is het proces van het afstemmen op de ander (via spiegelneuronen en non-verbale communicatie) waardoor de ander een spiegel voorgehouden krijgt, zodat die zichzelf bewust kan herkennen. Als je in de spiegel kijkt, kun je zien wat je anders niet kan zien. Je leert jezelf kennen via de ander. Het heeft te maken met projectie, de bril waardoor je de ander/de wereld bekijkt. Door je te realiseren dat het jouw bril is, kun je jezelf leren kennen.
Misschien is dit interessant voor je om te lezen. Op 9 augustus schreef Hilde Heijn dit op FACEBOOK. 

Nee, je kind is niet aanwezig bij onze afspraken. Je zult merken dat dat ook niet nodig is.
Mocht later (na de evaluatie) duidelijk worden dat ook je kind misschien ondersteuning nodig heeft, dan kijken we samen op dat moment wat het handigst is. Uiteraard dient je kind dit wel te willen.

Nee, een kindertolk is totaal iets anders. Waar een kindercoach werkt met het kind, zo werkt een kindertolk met de ouders (of andere opvoeders of begeleiders). Wat we vaak zien is dat wij als ouders of begeleiders stoeien met bepaalde dingen (gedrag of emoties) van ons kind. Ons kind daarentegen ziet helemaal geen probleem of vindt zijn kamer helemaal geen zooitje. En daar zit nu juist de clou. Dat we eerst gaan kijken wat ons raakt, dan hebben we dat in ieder geval zuiver.
Pas later in het traject kan het zijn dat het kind zelf nog stoeit met bepaalde emoties of thema’s. Dan gaan we samen kijken voor een oplossing.

Hier is geen leeftijd aan verbonden. Hoe komt dat? Omdat kinderen (ongeacht leeftijd) altijd blijven spiegelen. We blijven altijd verbonden hiermee. Dus als je nu een baby’tje hebt, een kind wat doof is, een kind dat niet kan praten of een volwassen kind die allang zelfstandig woont. ‘Onze’ kinderen blijven ons raken. Ze zeggen niet voor niets: “kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”. Dus zorgen en vragen roept het gewoon altijd op.
Je kind zegt eigenlijk op onbewust altijd iets anders dan zijn gedrag laat zien. Lees dit BLOG maar eens.

Ja, zoals ik bij de vorige vraag ook beantwoord heb. Zelfs als je kinderen op kamers wonen, zelfstandig wonen, samen wonen of getrouwd zijn, de verbondenheid met onze kinderen blijft in stand.
En als ik nog een stapje verder durf te gaan….zelfs als het kind is overleden. Dat neemt niet weg dat je bepaalde thema’s niet meer uit zou kunnen werken. Alles wat jij nu uitwerkt, zal wederom effect hebben op jou, je omgeving, partner, kinderen en zelfs de vorige en volgende generaties.

Je weet nu dat de boodschap van jouw kind klopt (ik heb het nog nooit meegemaakt dat het niet klopte). En ja…wat dan? De kunst is om hiermee aan de slag te gaan. Want we zullen getest worden op datgene wat nu helder is. Dus nu is het aan jou. De uitdaging is om je emoties te erkennen en accepteren als iets van jezelf. Als iets wat jouw kind uit liefde heeft laten zien zodat deze geuit of misschien ontladen mogen worden. Doordat je de boodschap van je kind hebt gekregen kijk je sowieso al anders naar je kind. In plaats van een kind met een probleem of stoornis, zie je nu een kind met een hele mooie, waardevolle en liefdevolle boodschap.
Mocht je nog meer ondersteuning wensen, dan kan dat. Stap voor stap gaan we samen op pad. Je hoeft niet meteen alles opgelost te hebben, dan kan overigens ook niet. Maar als jij verantwoordelijkheid kunt en durft te nemen voor jouw stukje, dan laat het kind dit in ieder geval al los. Jouw stukje gaan we dan samen aan.

Nee. Dat maakt helemaal niets uit. Ik werk met de ouders, verzorgers of leerkrachten. Dus ik werk letterlijk uit wat de volwassene mij verteld over het kind. Dus als jij toevallig met vluchtelingen werkt of kinderen die (nog) geen of weinig taal hebben, des te interessanter de boodschap.

Ja, dat kan ik ook vertalen. Juist een baby die nog zo dicht bij zijn gevoel zit (een baby heeft nog geen denkwijze of oordeel en doet niets expres), dat levert vaak hele mooie directe vertalingen op. En ook dat effect is direct zichtbaar via je baby.
Want misschien herken je het wel…..je bent net moeder geworden en staat met twee linkerhanden (althans ik wel toen), je baby huilt, heeft net gedronken, een schone luier en een slaapje gehad. Hoe kan dat dan? Lichamelijke blijkt er gelukkig niets aan de hand te zijn. Tja…darmkrampjes kan natuurlijk. Maar als je baby (naar jouw zin) toch echt iets teveel huilt en je weet niet meer waar je het zoeken moet, geloof me….dan ligt de oorzaak echt ergens anders. Wacht dan niet langer lieve mensen, want ik denk dat het merendeel het met me eens is dat een huilende baby ons tot wanhoop kan drijven. En dan heb ik het nog niet over slapeloze nachten.

Ongeacht of ouders in onzichtbare krachten geloven of niet, hun kinderen spiegelen hen. Of ze nu religieus zijn, atheïst of humanist. Ieder mens heeft een onbewust (onzichtbaar) deel van zijn persoonlijkheid waar zijn kind op reageert en hem de ogen voor wil openen. Je zou kunnen denken dat kinderen dingen aanvoelen. Jouw kind voelt jouw drukte voordat je vertrekt, wordt zelf onrustig en kan misschien niet slapen.
Kijk eens of je dit ooit hebt meegemaakt, bij je partner, je ouders, je hond, je kinderen of wie dan ook. Dat bijvoorbeeld de telefoon ging net toen je aan diegene dacht. Dat je baby onrustig werd omdat jij onrustig was. Dat je partner chagrijnig thuiskomt omdat jij toevallig die middag (niet al te positief) over hem hebt zitten roddelen. Dat je een lach opzet terwijl je stiekem denkt….pff….krijg toch wat en vervolgens die ander niet zo vriendelijk reageert. Zou het allemaal te maken kunnen hebben met die onzichtbare lijntjes, jouw intenties, gedachtes en gevoelens?
Dit en meer komt o.a. ook aan bod bij de oudercursussen.

Omdat kinderen niet anders kunnen. Wij trouwens ook niet.
Om te beginnen voelt onze omgeving (en in het bijzonder onze kinderen die nog zo dicht bij hun gevoel staan) onze emoties, belemmeringen, overtuigingen en pijnen. En op onze kinderen terug te komen, zij triggeren deze emoties omdat zij voelen dat we ooit belemmerd worden in wie we zijn en wat we willen. Uiteraard hebben zij daar ook last van en willen zij dat we in onze kracht komen staan (daar zijn kinderen het meeste bij gebaat). Maar die kracht wordt overschaduwd door onze conditionering uit het verleden (wederom onbewust). Dus kinderen spiegelen omdat ze gewoonweg niet anders kunnen en omdat zij een voorbeeld willen hebben.
Misschien herken je het wel dat je NEE zegt terwijl je diep van binnen twijfelt. Jouw kind zal dan net zo lang doorgaan met zeuren omdat het diep van binnen aanvoelt dat jij ergens over twijfelt.
Dit kan natuurlijk eenmalig zijn, maar als dit vaker gebeurd is het wel interessant dit eens te onderzoeken bij jezelf. Ik zal je een voorbeeldje geven. Mijn dochter was nogal van het vragen. “Mam kun je me ophalen, mam kun je me wegbrengen, mam haal je even dit of dat” enz enz. Om gek van te worden ooit. Afijn…ik heb haar er dus op aangesproken maar zij vond het wel meevallen. En daar bovenop zei ze nog: “waarom heb je er zo’n hekel aan als ik naar jouw zin teveel vraag?” En daarmee sloeg ze de spijker op de kop. Ik had geen hekel aan haar vragen, maar ik had moeite om NEE te zeggen. Dus onbewust triggerde ze mij om in mijn kracht te gaan staan. Ze zei echt letterlijk: “mam, zullen we afspreken dat ik net zoveel aan jou mag vragen als ik wil, en dat jij dan net zo vaak nee mag zeggen als jij wilt?” Dus middels haar onaangename gedrag (in mijn ogen) werd ik bewust van mijn eigen tekortkoming. Wat een mooie les weer.

Doordat we volwassen zijn lijkt het alsof wij steeds de partij zijn die kinderen voorgaan. Wij zijn immers meestal groter, slimmer etc. dan kinderen. Toch is het ook mogelijk en waardevol om je aan kinderen te spiegelen. Hier gaat het om weer te leren wat je ooit afgeleerd hebt. In het proces van groot en slim worden, hebben we afstand gedaan van vele eigenschappen en kwaliteiten die in kinderen nog sterk aanwezig zijn. Te denken valt aan spontaniteit, intuïtie, creativiteit, puurheid, gevoeligheid, vragen stellen die dom lijken maar diep gaan, afhankelijkheid, vertrouwen etc. Dit soort gebieden kunnen tot blinde vlekken in de volwassene zijn geworden d.w.z. het maakt deel van je uit, maar je hebt er geen weet van.
Ik heb eens een blog geschreven over de samenwerking tussen hoofd en hart.

Dat voel je. Alles wat jou raakt is ook van jou. Er is 1 uitzondering op de regel. Wanneer het je koud laat terwijl er toch echt reden tot zorg is, dan zegt dat ook iets.

Weten is een groot woord, maar jouw kind voelt het wel aan ja. Jouw kinderen voelen aan wat jij bij je draagt. Het merendeel zit overigens onbewust verstopt in ons lijf (bij mij ook nog steeds hoor), we weten het niet eens (meer) of zijn er aan gewend geraakt. Je kunt het nog zo goed hebben verstopt, achter een schild of masker…..don’t do it….het is al lang gevoeld.

En als je nu denkt, goh…mijn kinderen hebben inmiddels de leeftijd dat ze duidelijk kunnen maken waarom ze doen wat ze doen. Geloof me, die van mij zijn 18 en 16 jaar en als ik geraakt word door hun emotie of gedrag en ik vraag waarom ze dat nu doen, dan krijg ik keer op keer hetzelfde antwoord: “Hoezo…wat doe ik dan?” of “Weet ik niet”. Het gebeurt namelijk allemaal onbewust. Onze kinderen zijn de laatste op deze aardbol die ons bewust pijn willen doen. Maar dat ze dingen aanvoelen die niet kloppen, dat staat voor mij als een pijl boven water.
Kinderen hoeven we trouwens niets wijs te maken hoor. Daar ben ik wel achtergekomen tijdens een gesprekje aan de keukentafel.

Al voor onze bewuste herinnering hebben we als kind blootgestaan aan allerlei teleurstellende ervaringen.
Verlating – onbegrip – misbruik – ontkenning van afhankelijkheid – een disfunctioneel gezin. Niet alleen bij mij of bij jou, eigenlijk bij iedereen. Waarom? Omdat niemand perfect is, ik niet, jij niet en ook onze ouders niet. Zij hebben ook pijn, emoties en overtuigingen overgedragen naar ons, wederom onbewust. Ook wij hebben deze gevoeld bij hen, want wij zijn ook (spiegel)kind geweest.
Het oplopen van die pijn (op kindsniveau) heeft plaatsgevonden in onze onbewuste jaren. We hebben ons aangeleerd ons daartegen te beschermen (overlevingsgedrag). Maar de gevolgen van de onbewuste pijn werken echter een levenlang door totdat ze ontdekt en geheeld worden. En dat is nu precies wat kinderen aanvoelen en triggeren. Waarom? Zodat wij bevrijd worden van die belemmerde overtuigingen, gedachtes en conditionering. Wederom waarom? Zodat zij dit niet hoeven te dragen (wat ze tot nu toe wel doen, net zoals wij dat hebben gedaan) of over te dragen op de volgende generatie. Want zeg nu eerlijk….welke dilemma’s lopen als een rode draad door je leven, terwijl ze je misschien niet (meer) helpen.
Misschien heb je het ooit ervaren bij jezelf of iemand uit je omgeving, dat je denkt, goh….het lijkt wel een kind of wat een kinderlijke reactie. Dat is het dan ook.
Dus lieve mensen, laten we alsjeblieft bij het begin beginnen.

Ja natuurlijk voelt het kind dat ook. Onze bedoelingen zijn altijd goed, hoe we het ook doen, daar ben ik heilig van overtuigd. Trouwens andersom ook hoor, onze kinderen bedoelen het ook altijd goed, daar ben ik inmiddels ook van overtuigd.
Ik zal je een voorbeeldje geven wat we (ook) vaak vanuit de allerbeste bedoelingen doen:
Altijd lief en voorkomend zijn, nooit ruzie maken, ouders die zichzelf opofferen voor de kinderen en hen alles proberen te geven wat zij niet hadden of ouders die hun kinderen overmatig willen beschermen zodat zij niet dezelfde pijn gaan ervaren als zij hebben gehad.
Het lijkt aardig, maar dat is een half verhaal.
Misschien werk je keihard om de merkkleding en mooie spullen voor je kinderen te bekostigen zodat zij niet (zoals jij vroeger) buiten de groep vallen en gepest worden. Een opoffering met een goede bedoeling, maar gebaseerd op oude pijn. Je hoeft je kinderen niet behoeden voor wat jou ooit overkwam. Het enige zinvolle wat je daartoe kunt bijdragen is je oude pijn te helen. DAT werkt door op je kinderen, onbewust en in de dagelijkse omgang met elkaar.

DUS….al met al….gaat het er niet om WAT je doet, maar vanuit welk MOTIEF je iets onderneemt.

Vraag: Wat doe jij en met welk motief? Welke intentie? Waarom? Verlang je er iets voor terug?
Doe ik dit vanuit liefde, angst, pijn of verwachtingspatroon? Dus buitenom het feit dat onze bedoelingen altijd goed zijn, zijn we ons vaak niet bewust van waarom we doen wat we doen. Dit komt aan bod bij de oudercursussen. Dan kom je er precies achter waarom bepaalde thema's op jouw pad blijven komen. Niet om je te pesten lieve mensen, maar simpelweg om je testen.
Lees mijn blog maar eens en TEST het uit.

Je bent sowieso een voorbeeld. En niet alleen jij, ook je partner, de leerkracht, broertjes en zusjes en opa’s en oma’s. Een ander voorbeeld heeft je kind trouwens niet, als alleen zijn omgeving.
Dus als kinderen leren door te imiteren, wat/wie imiteren ze dan? Hoeveel positieve rolmodellen komt een kind tegen? Hoeveel negatieve rolmodellen komt een kind tegen? Is een negatief rolmodel dan geen voorbeeld? Is één/enkele rolmodellen voldoende? Klopt het evenwicht tussen positief en negatief?
Interessant vraag: Wie heeft een hele grote impact op je gehad? Positief of negatief. Wie was er misschien een voorbeeld voor je? Zoiets als: zo wil ik ook worden of juist niet. Wie heeft jou geïnspireerd of misschien negatief beïnvloed? Wat zijn zijn/haar kenmerken? Schrijf nu eens de tegenovergestelde kenmerken hiervan op. Zou het kunnen zijn dat jij ook ooit zo bent (geweest) of zou je zo willen zijn? Accepteer je dat ook van jezelf (of van je kind?).

Ik heb er eens een blog over geschreven, mijn eigen ervaring met mijn 16 jarige dochter. Heel leuk. Wat als je dochter zegt: "mam, jij bent geen voorbeeld voor mij?"

Deze vraag heeft mij eerlijk gezegd ook wel bezig gehouden, want ja…houdt het ooit op? Zelf ben ik ervan overtuigd dat het nooit ophoudt, althans wel een keer….maar dan stopt het ook. Ik denk namelijk dat als ik alles geleerd heb wat ik in dit leven wil leren, dan ga ik dood. Dan zal ik misschien nog wel een keer terugkomen, maar dan ga ik andere thema’s uitwerken denk ik. Of het echt zo is? Geen idee, maar ik vind het wel een fijne gedachte.

Nu serieus op de vraag terug te komen. Ik denk dat we allemaal zijn geboren om bepaalde lessen te leren. Want zeg nu eerlijk….je hebt er zoveel voor gedaan om geboren te worden, miljoenen zaadjes achter je gelaten en helse pijnen doorstaan (samen met je moeder), denk je nu echt dat dit allemaal voor niets is geweest? Dat we hier op deze planeet zijn gekomen om naar andermans pijpen te dansen en onze (ooit) scheve maatschappij in stand moeten handen?
Ik geloof echt dat spiegelen en onze ontwikkeling nooit ophoudt. Vroeg of laat worden we namelijk altijd met dingen geconfronteerd die niet kloppen, scheef zijn gelopen, pijn doen of wat dan ook. Soms overkomen je dingen zoals de problemen en dilemma’s met je kind(eren), sterfgevallen, baan verliezen, beëindigen van je relatie of wat dan ook. We hebben er niet altijd invloed op. Maar ze gebeuren wel.

En in plaats van te denken dat alles aan de buitenwereld ligt en dat die of de ander moet veranderen, kunnen we beter kijken wat we er zelf mee kunnen. Dat is overigens ook het enige waar je 100% invloed op hebt. En dat is nu weer het mooie aan spiegelen.

Uiteindelijk geven onze kinderen ons altijd het cadeautje (waar we niet op zaten te wachten) weer terug. En dat is maar goed ook.

Op zich heel fijn natuurlijk als je een gemakkelijk kind hebt toch? En ja…dit heeft ook een nadeel. Want kijk eens of je kind echt altijd even makkelijk is. Zou het een nadeel kunnen zijn als het in een situatie komt waar het voor zichzelf moet opkomen. Is het dan wel assertief genoeg? Het kan ook zijn dat jij als ouder juist heel makkelijk bent (geworden) en interessant is om te kijken waarom dat zo is en of jij genoeg voor jezelf durft te gaan staan. Ook het tegenovergestelde kan het geval zijn, dat jij misschien juist heel moeilijk bent (voor jezelf of voor anderen) en dat je een voorbeeld kunt nemen aan je kind om iets flexibeler te worden.

Ja daar kan ik zeker wat mee. Er komen niet alleen grote probleemgevallen bij mij in de praktijk. Soms zijn het ook kleine dingetjes waar we als ouders mee worstelen. Gewoon dingen die vragen oproepen. Het mooie van deze gevallen is dat daar vaak hele mooie heldere vertalingen uitkomen. Vertalingen die ons tot voorbeeld kunnen zijn of ons juist in beweging zetten te doen wat we willen doen. Zelf had ik ook ooit zo’n vraag. Ik heb me ooit afgevraagd waarom mijn 18 jarige zoon maar niet met zijn rijbewijs ging beginnen (terwijl opa het zou betalen). Toen ik deze vraag inbracht bij mijn collega zei ze: “Rian, zou het ook kunnen zijn dat jouw zoon zich afvraagt welk bewijs jij nog nodig hebt om te gaan rijden, om op pad te gaan”. Dus deze vertaling heeft mij ertoe gezet uiteindelijk mijn eigen praktijk te openen.

Op zich zie en hoor je dit vaker. Alles draait om balans, in jullie gezin, op school, tussen ouders en ook tussen broertjes en zusjes. Wat je vaak ziet is dat het ene kind de moeder spiegelt en de ander bijvoorbeeld de vader. Dat jij bijvoorbeeld heel druk bent en je kind juist heel rustig of misschien andersom. Dit kan trouwens in extreme vormen gebeuren hè. Hetzelfde geldt dus ook tussen je kinderen onderling. Het ene kind zal dan van het andere leren dat het zich ook mag gaan vervelen en een keer niets hoeft te doen. Andersom zal het rustige kind leren ook in beweging te komen en dat er niets gebeurt als je op je kont blijft zitten. Dus zo houden ze elkaar in balans. En ons ook eerlijk gezegd.

Dit is denk ik wel herkenbaar voor vele ouders. Want precies hetzelfde kan zijn dat je kind zich voorbeeldig gedraagt bij vriendjes, terwijl als 'm op gaat halen dat de hel losbarst. Idem dito bij opa's en oma's en dat ze dan ook nog zeggen: "goh....hoe kan dat nu? Hij is de hele dag zo lief geweest". Dit kan meerdere betekenissen hebben. Uiteraard kan het zijn dat het kind zich wil ontladen van alle indrukken van de dag. Misschien heeft je kind zich gedurende de dag wel (extreem) ingehouden en komt er thuis alles uit. Zo is het hoe de meeste ouders erin staan. En ja…dat kan hè.
Wat ook kan, en ik zou geen kindertolk zijn als ik dit niet ook van de andere kant zou gaan bekijken.
Welk signaal geeft het kind hier? Hoe gedraag jij je bijvoorbeeld op je werk? Durf jij daar ook niet helemaal jezelf te zijn en ontlaad jij je misschien ook alleen thuis? Of hoe was dat vroeger bij jou?
Het kan ook zijn dat jouw kind jou tot voorbeeld dient, want het ontlaadt zich bij jou. Wat mag jij gaan ontladen wat jij onbewust nog vasthoudt? Misschien interessant om dat ook eens te onderzoeken, en dan zou het zomaar kunnen zijn dat het bij je kind minder wordt of zelfs stopt.

Wil je dit graag verder uitgewerkt te hebben, dan raad ik je een om een afspraak te maken of een oudercursus bij te wonen.

Als ik het woordje voorbeeldig ga vertalen dan staat er dus letterlijk dat het zich gedraagt naar een voorbeeld. Welk voorbeeld dan? Thuis ben jij het voorbeeld, dus zal het kind dit gedrag kopiëren (misschien uitvergroot), of kopieert jouw gedrag zoals jij ooit was (vroeger als kind) of wie je misschien wat meer mag zijn.
Het kan ook zijn dat je kind niet zozeer worstelt met het thuisfront, maar juist met de regels, normen en waarden op school of het kinderdagverblijf en schopt het tegen het hele onderwijs/opvoedsysteem. Niet altijd geheel onterecht hoor. Want zeg nu eerlijk….klopte het voor jou vroeger op school?
Ik heb daar eens een BLOG over geschreven ‘Zullen we weer gaan samenwerken?’

Buitenom dat kinderen ons ouders/opvoeders spiegelen, zo kan het ook zijn dat zij individuele leerkrachten of pedagogisch medewerkers spiegelen of zelfs het hele systeem. Deze kinderen hebben vaak een enorme taak op hun schouders waar ze wel wat ondersteuning bij kunnen gebruiken. Vooral van jou als ouder.
Dan zou het een idee zijn om eens aan je kind te vragen waar het zoal tegenaan loopt op school/kinderdagverblijf. En zeg hierbij: “Je mag me alles eerlijk vertellen” en luister dan zonder oordeel en vanuit het kind gezien en leg je volwassenheid maar even aan de kant. Jij bent overigens ook een kind geweest dat zich naar het schoolsysteem heeft moeten gedragen. Dus stel je maar even voor dat jij dit kind bent, wat zou jij dan nodig hebben? En voila….dat is waarschijnlijk ook datgene wat jouw kind nu nodig heeft. HIER kun je een artikel lezen wat gaat over ons onderwijssysteem en welke invloed dat heeft gehad en nog. En hier een interessant FILMPJE zien.

En ben jij nu toevallig die leerkracht En misschien ook tevens ouder) die dit leest. Hier een GEWELDIG VOORBEELD van hoe een juffrouw 'haar kinderen' begeleidt met in haar achterhoofd, 'het kind dat ik ooit was'.

Wil je dit graag verder uitgewerkt te hebben, dan raad ik je een om een afspraak te maken of een oudercursus bij te wonen.

Ja vervelend hè. Dan halen we alles uit de kast om ons kind het naar de zin te maken en blijkt het averechts te werken. Ik herken het (helaas haha). Wat hier het geval kan zijn is dat jouw kind misschien aangeeft de focus niet zozeer op hem/haar te zetten, maar juist op jezelf. Dat zou al een idee kunnen zijn.
Wat je je ook kunt afvragen is waarom jij doet wat je doet. Verwacht je er iets voor terug? Wil je de lieve vrede bewaren? Wil je dat jouw kind alles krijgt wat jij niet hebt gekregen? Onderzoek je intentie eens.

Nee….dat is helemaal niet de bedoeling. Dat is helemaal niet wat kinderen duidelijk willen maken. In de eerste plaats maakt het helemaal niet uit of je nu ja of nee zegt, als het maar met de juiste intentie is en je woorden congruent zijn aan datgene hoe je je van binnen voelt. Want soms zeggen we ja om ruzie te voorkomen. En ook daar gaan kinderen zich tegen verzetten.
Kinderen hebben duidelijkheid nodig en dat leren ze van ons. Dus als jij ja zegt om de lieve vrede te bewaren (wat overigens weer vanuit een kindsdeel is ontstaan) dan voelen kinderen dat.
Misschien een tip om jezelf eens af te vragen waarom je ja of nee zegt. Kun je dit voor jezelf verantwoorden (hoeft trouwens niet tegen het kind hè, het is al lang gevoeld). Je kunt ook zeggen dat je even twijfelt en er zo meteen op terug komt. Dan heb je het in ieder geval zuiver voor jezelf.

Persoonlijk ben ik hier heel vaak op uitgetest, net zolang totdat ik 'nee' kon zeggen.
Want als wij ons antwoord zelf niet begrijpen, dan doen zij dat ook niet en dan zullen ze ons blijven triggeren. Wat zijn het toch volhoudertjes.

Kinderen ‘weten’ dit inderdaad niet, zelfs niet als ze genoeg woorden hebben om zich duidelijk te maken. Spiegelgedrag gebeurt namelijk altijd onbewust, daarom zeggen kinderen altijd: “dat weet ik niet”.
Misschien heb je het zelf ook ooit, dat je gewoon vindt dat je dit of dat moet doen of zeggen maar er geen verklaarbare reden voor is. Daar kun je het een beetje mee vergelijken.
Of dat je ooit iemand pijn hebt gedaan met je woorden of daden, terwijl dat nooit je bedoeling was. Dus als diegene dan aan jou vraagt waarom jij zo reageert dan halen wij ook onze schouders op.

Misschien herken je het ook wel dat een vriend, vriendin of collega jou ergens op wijst (taalgebruik ofzo) terwijl jij je daar niet eens van bewust bent. Of heb je een bepaalde reactie als grap onder een Facebook post geplaatst maar bij die ander komt het niet als een grapje over. Heel vervelend natuurlijk. Hier geldt dus eigenlijk.....jij bent verantwoordelijk voor jouw woorden en daden, maar hoe de ander dit oppikt of voelt daar heb je geen invloed op. Waarschijnlijk heb je een pijnlijk punt geraakt wat totaal niet jouw bedoeling was.

Boosheid is één van de krachtigste en vervelendste emoties om te zien en te ervaren. Daaronder ligt trouwens vaak verdriet, om verwarring te voorkomen.
Het zou dus kunnen zijn dat jij als ouder boosheid of verdriet bij je draagt wat er als kind niet heeft mogen zijn of niet heeft mogen ontladen. Daar ga je je vervolgens naar gedragen en zo worden de liefste volwassenen ‘geboren’. Totdat er kinderen komen en zij aanvoelen wat er wel degelijk in ons huist.
Onbewust zeggen deze kinderen: “Doe mij maar even na mam of pap (of juffrouw/meester), van mij mag het er wel zijn”.  Ik zeg niet dat het zo is hè, maar het zou kunnen. Interessant is om dat eens te onderzoeken bij jezelf.

We zeggen vaak: “Ik wil mijn kind normen en waarden bijbrengen” maar wat zijn jouw eigen normen en waarden eigenlijk? Zijn die echt van jou of heb je die klakkeloos overgenomen van je ouders en je eigen opvoeding? Ben je je daar bewust van? En wil je dat jouw kind dat ook doet? Of mag het zijn eigen waarden na gaan leven?

Als ik aan ouders vraag welke normen en waarden zij hebben, dan hoor ik vaak de normen en waarden uit hun eigen opvoeding. Op zich geen probleem hoor, maar als ze niet (meer) kloppen bij die van jou, dan gaat jouw kind dat uittesten. Zo bijzonder.
Het mooie van normen en waarden is dus eigenlijk, waar hecht ik waarde aan en wat vind ik normaal. Als jij je daarnaar gaat gedragen, dan zul je zien dat jouw kind daar respect voor heeft, omdat het klopt bij jou.
Daarentegen heeft jouw kind ook eigen waarden. Misschien houd hij wel van rommel, omdat ie dat gezellig vindt. Daar kun je natuurlijk weer afspraken over maken en zeggen dat hij op zijn kamer zijn waarden mag naleven en beneden in de woonkamer respect dient te hebben voor jouw waarden.

Net zoals een kind gedrag spiegelt, bepaalde symptomen en schoolleerproblemen, zo spiegelt het kind ook met ziek zijn. Vergelijk het een beetje met het onderhoud van je auto. Al weken brand er ergens een lampje op je dashboard, maar nee….jij negeert het. Dan gaat er nog iets rammelen, nog een lampje erbij, maar weer…nee hoor…jij rijdt vrolijk nog maanden zo door. En dan op een gegeven moment sta je stil, aan de kant van de weg. Dan heeft even tanken en olie verversen weinig nut, de auto heeft dan een hele grote beurt nodig want er is veel stuk.
Als een kind iets mankeert (wat letterlijk ontbreken/missen betekent), en het raakt je (wat eigenlijk altijd is), is het ook van jou. Tenslotte is het lichaam van een kind gevormd uit het DNA van zijn twee (voor)ouders.
Als je dit thema verder uitgewerkt of vertaald wilt hebben dan adviseer ik je om een afspraak te maken of een oudercursus bij te wonen.

Zoals ik al bij meerdere vragen heb aangegeven is het heel belangrijk om te kijken naar de intentie van je woorden. Woorden zijn namelijk heel krachtig en als ze uitgesproken worden zonder gevoel dan komen ze niet over. Misschien herken je het bij mensen die “sorry” zeggen terwijl je denkt, ja zal wel, hij meent er niets van.
Onderzoek eens bij jezelf waar jij sorry voor zegt. Klopt dit echt bij je gevoel? Heb je er echt spijt van en zou je het de volgende anders doen? Anders hebben je woorden namelijk geen kracht.
Misschien zegt jouw kind alleen sorry als hij het ook daadwerkelijk meent. Dat zou toch een heel mooi voorbeeld kunnen zijn.

Ik heb ooit een tip gekregen. Zeg eens dankjewel in plaats sorry. Als we te laat op een afspraak komen zeggen we vaak: “Sorry dat ik te laat ben”. Terwijl je ook kunt zeggen: “Dankjewel voor je geduld”.

Alles is een systeem. Net zoals jij samenwerkt met je collega’s en iedereen zijn eigen taken en verantwoordelijkheden heeft, de ene misschien goed is in cijfertjes terwijl de ander de voorkeur geeft aan letters, zo wordt hiermee alles in balans gehouden en alle kwaliteiten optimaal benut.
Precies hetzelfde werkt dat ook in een gezin. Om alles in balans te houden. Alles is dan precies goed zoals het is. De ene partner is onderdanig en de ander dominant. Kun je je voorstellen wat je van elkaar kunt leren. De ene is de doener en de ander de denker. Wederom hetzelfde, wat een balans.

De basis van je leven wordt gevormd door de familie waarbinnen je geboren bent. Je ouders, opa's en oma's, broers en zussen, ooms en tantes (en een hele waaier aan generaties daarvoor) vormen als het ware de klei waaruit jij geboetseerd bent. Al deze mensen hebben (onbewust) een stempel achtergelaten op jou. Zo kunnen gebeurtenissen van generaties lang terug (bijv. oorlog, misbruik, criminaliteit, abortus, adoptie, overlijden, echtscheiding) vaak volledig onbewust in de familie en gezinnen doorwerken en zijn er patronen ontstaan die alle leden van een familie in meer of minderen mate beïnvloeden. Zo kunnen dus bepaalde verstoringen nog generaties lang als een onbewuste en onzichtbare invloed in de familie aanwezig blijven.

Dit thema komt trouwens ook aan bod bij de 3-daagse oudercursus.

Wanneer het gezin, deze fundering zeg maar, onder spanning komt te staan, hetzij doordat het met één van beide partners niet goed gaat, hetzij door de huidige rolverdeling tussen man en vrouw of door specifieke relatieproblemen, dan schudt het gehele huis, inclusief de kinderen. Zelfs als we menen dat we niets laten merken (wat we vaak proberen te verbloemen of verzwijgen). Onderhuisde spanningen, tijdsdruk, verwaarloosde problemen enz. Maak je geen illusies: je kunt dingen achterhouden (kinderen zullen er dan niet bewust mee geconfronteerd worden) maar ze zullen er hoe dan ook op reageren.

Misschien kun je je eens afvragen, hoe ging het vroeger bij jullie thuis? Hoe reageerde jij daarop? Lief zijn, zoveel mogelijk je eigen weg gaan, in verzet gaan, zwijgen, oplossingen willen aandragen, al dan niet partij kiezen, enz.
Kun jij je herinneren hoe het tussen jouw ouders gesteld was en wat jouw omgangsstrategie was?
Is het nog steeds een patroon van je om zo te reageren op soortgelijke situaties?
Herhaal jij in jouw relatie datgene wat je van je ouders zag of doe je het precies andersom, onder het motto: ‘dat nooit weer’? Ben je daar tevreden mee of wil je het graag anders?

Omdat kinderen ook reageren op de onderlinge relatie die de ouders hebben. Ze kunnen een individuele ouder spiegelen maar ook hun onderlinge relatie. Omdat je partner ook een spiegel is: vaak van aspecten in het ongeleefde deel. Hij/zij is je innerlijke wederhelft, waar je je mee verbindt en trouw aan belooft. Dus als broertjes en zusjes onderling veel ruzie maken (wat overigens heel normaal is) en jij stoort je daar aan, dan zou je ook eens kunnen kijken naar de relatie die jij hebt met je partner.