Help…ik heb mijn kind verkloot!

Toen mijn zoon op zestienjarige leeftijd op een maandagochtend spierwit beneden kwam en zei dat hij niet naar school wilde omdat hij ziek was zei ik: “geen flauwekul hè, je kunt ook het hele weekend op stap gaan dus nu ga je ook gewoon naar school”. Die middag kwam hij met ruim 40 graden koorts naar huis en heeft de hele week ziek in bed gelegen.
Hoppa…schuldgevoel.

.

Toen mijn dochter op de basisschool was gevallen bleef ze maar klagen over pijn in haar pols. Ik zag niets, het was niet blauw, niet dik en ze sliep en speelde gewoon. Dus het zal wel meevallen dacht ik, ze vindt gips gewoon interessant. Om van het gezeur af te zijn besloot ik na drie weken toch maar even langs de huisarts te gaan en we werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Uit de röntgenfoto’s bleek dat ze haar pols had gebroken.
Hoppa…schuldgevoel.

.

Het volgende voorval was toen mijn dochter tien jaar was en ze al maanden moe was en hoofdpijn had. Vervolgens zei ze dat ze de ondertiteling op tv niet meer zag. Ik bleef het maar negeren want ze was echt zo’n typetje die graag een bril wilde hebben. Afijn, hetzelfde riedeltje…..na drie maanden toch maar even met haar naar de opticien. Wat bleek? Een bril was geen overbodige luxe, ze had al min drie.
Hoppa…schuldgevoel.

.

Nu zal ik vast niet de enige zijn met zulke voorbeelden. En ja, natuurlijk voel je je dan schuldig, want geen ouder zal bewust denken of zeggen: “Goh, ik moet werken, dus ziek of niet ziek, ze gaan gewoon naar school”. Of “ik zal mijn dochter eens expres drie weken rond laten lopen met een gebroken pols of met slechte ogen”.

.

We doen en handelen natuurlijk met de informatie die we op dat moment hebben. Jij, ik en feitelijk iedereen. En ja…het maakt ons bewust en ja…we zeggen misschien daarna “sorry, ik had het niet in de gaten”. En vervolgens doen we het dan de volgende keer anders of milder.

Dus als je het mij vraagt, we hebben onze kinderen allemaal verkloot, vanaf dag 1 al. Puur omdat niemand perfect is.

Behalve de ouders die vanaf de geboorte precies wisten hoe en wat. Die hun kleintje emotioneel alles hebben gegeven wat het nodig had.

“Oh jij huilt? Kom maar bij mij”.
“Oh je voelt je alleen? Ik ben er”.
“Oh je voelt je verdrietig? Dat is helemaal oké, huil maar zoveel je wilt”.
“Oh je voelt je boos? Vervelend hè, zullen we het even op een gezonde manier ontladen”?

.

Klinkt mooi allemaal hè. Heb jij dat gedaan? Keer op keer? En nooit steken laten vallen? Dan is dit artikel waarschijnlijk niet voor jou.

.

Ben jij zo’n ouder die wel eens steken heeft laten vallen, lees dan vooral verder.

.

Toen mijn tweelingbroer was verongelukt en ik die avond in het mortuarium geconfronteerd werd met zijn dood, toen zakte ik totaal in. Ik heb gehuild en geschreeuwd van verdriet. Heel goed bedoeld pakte mijn zus en mijn partner mij vast en zeiden heel zachtjes: “ssstttt”. Ik wist dat ze dit zeiden met de allerbeste bedoelingen, maar dit maakte het voor mij nog pijnlijker. In een fractie van een seconde ging er van alles door me heen. “Hoezo mag ik niet hard huilen, hoe moet ik zachtjes doen, hoezo mag ik niet schreeuwen, wat mag ik eigenlijk wel, ik kan er niets aan doen, het gebeurt gewoon”.

.

Een aantal weken later besefte ik dat ik ook altijd mijn kinderen troosten als ze overliepen in hun emoties. Ik besprak het die avond met mijn (toen) 9 jarige dochter. Ik zei hoe dat woordje “sssttt” voor mij was geweest en dat ik ook altijd “sssttt” zei tegen hen. Daarna vroeg ik aan haar hoe dat voor haar geweest is. Ze antwoordde dat ze dat nog heel goed kon herinneren en dat ze regelmatig het gevoel had haar tranen in te moeten slikken omdat ze het idee had zachtjes te moeten doen. Toen deed ze er nog een schepje bovenop en zei dat het heel onnatuurlijk voelde en dat het voor haar nog pijnlijker was als ik dan zei: “nu is het genoeg geweest”.

.

Natuurlijk schrok ik hiervan en tegelijkertijd wist ik dat dit waar was want zo voelde dat voor mij ook.

.

Voelde ik me schuldig? JA. Want hierbij ging het niet meer om een klein signaaltje wat je een paar maanden, weken of dagen hebt genegeerd. Maar ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik al bijna tien jaar hun emoties had willen onderdrukken. Als geen ander wist ik nu hoe pijnlijk en onnatuurlijk dat voelde.

.

Ik zei tegen mijn dochter: “Potverdorie, dat heb ik toch al die tijd niet geweten en totaal onbewust gedaan zo. Wat ben ik blij dat je dit tegen mij zegt. Sorry. Wijs me er de volgende keer alsjeblieft op als ik dat weer doe”.

En geloof me….dat doen ze.

.

Lieve mensen, we doen en handelen op een manier zoals we zelf geleerd hebben of zoals er in onze jonge jaren met ons is omgegaan. We hebben vaak totaal geen idee en geven zonder te weten en jaren lang dingen door die niet zo handig zijn.

.

Dus ja….natuurlijk komt er schuldgevoel om de hoek kijken als we uiteindelijk na al die jaren doorhebben wat ze ons duidelijk willen maken. En ja, natuurlijk is dat pijnlijk en confronterend.

.

Idem dito voor mensen die een vertalingstraject bij mij hebben gevolgd, een training, een workshop of mensen die mijn blogs lezen.

.

Het laatste wat ik wil is dat jij je schuldig voelt. Je kunt niet schuldig zijn aan iets wat je niet wist. Dat geldt voor iedereen. Als we het namelijk eerder hadden geweten, dan hadden we bepaalde dingen wel anders aangepakt.

.

Dus in plaats van schuldgevoel zou je dankbaar kunnen zijn voor de lessen die hierin zitten, dankbaar voor de liefdevolle spiegel die jouw kinderen of partner je dagelijks voorhouden, dankbaar voor hun doorzettingsvermogen en dankbaar voor de inzichten en eerlijkheid.
Zonder hen zou je nooit weten wat je doet, wat je bij je draagt, wat je kunt leren en wat je door wilt geven.

.

Dus als jij nu ooit denkt…Help, ik heb mijn kinderen verkloot.

.

  • Dan hoop ik dat dit blog je duidelijk maakt dat je niet de enige bent.
  • Dat we het doen met de informatie die we hebben.
  • Dat je niet schuldig kunt zijn aan iets wat je niet weet.
  • Dat schuldgevoel ons ook bewust maakt hoe we het de volgende keer anders willen doen.
  • Dat we dagelijks nieuwe informatie en inzichten krijgen.
  • Dat kinderen genadeloos zijn om ons die signalen te geven.
  • Dat we het niet terug kunnen draaien maar wel verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hoe dingen gelopen zijn.
  • Dat sorry geen toverwoord is maar wel wonderen verricht.
  • Dat ook jij een verhaal hebt waarom je doet wat je doet.
  • Dat jouw kind nooit wil dat jij jezelf gaat afwijzen.
  • Dat bewustwording een ongoing proces is.
  • Dat als je niets doet met datgene wat je weet, je het beter niet had kunnen weten.

.

En dat je af en toe eens in de schoenen van je kind gaat staan. Puur om even te checken hoe dat voelt.

.

Dan zijn we al een heel eind.

.

Liefs Rian

.

Relevante blogs:

.

 Het nu van schuldgevoel

.

 Als je de signalen van je kind begrijpt…

.

 Soms zit liefde een beetje verpakt

.

 Waarom ontwikkeling zo belangrijk is

.

 Ik kap ermee

.

Stoei jij ook ooit met jouw kind, al van alles geprobeerd, ben je ten einde raad en heb je hulp nodig? Neem dan gerust vrijblijvend contact met me op om de mogelijkheden te bespreken.

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

.

Is dit blog interessant voor andere ouders in je netwerk? Voel je vrij om het delen om ook hen een hart onder de riem te steken.

.