.
Vorig jaar moest mijn dochter voor een schoolopdracht een interview met iemand houden (ze koos mij), welke ze vervolgens moest verwerken in een verslagje met maximaal 350 woorden. De eerste vraag was meteen al confronterend: “Mam, hoe heb je het overlijden van je tweelingbroer Frank ervaren?”. (pfff…dit heeft nog nooit iemand zo direct durven vragen). Maar goed….ik ging in gedachten terug en begon te vertellen…..
.
Toen de begrafenis eenmaal achter de rug was, de school weer was begonnen, jullie weer naar school gingen en papa naar het werk, toen begon mijn ‘reis’ pas. Ik had het gevoel in een hele diepe donkere put te zitten, ik had geen idee hoe hier uit te komen. Ik voelde me klein, machteloos, zwak, alleen, verdrietig en had het enorm koud.
.
Lees Meer
.
Lichtpuntjes
.
Het enige wat ik wel steeds zag waren lichtpuntjes (mijn gezin, familie, vrienden, buren) die boven aan die put stonden met een zaklamp, om het voor mij wat draaglijker te maken. Iedereen scheen licht op mij en wees me op alle tools die in die put lagen om eruit te komen, zoals een eigen zaklamp, een ladder en stevige schoenen, iedereen zag het behalve ik. Ik zag alleen maar duisternis en voelde me zielig. Elke dag stond er wel iemand boven aan die put met zijn/haar zaklamp te schijnen, mij te wijzen op al die handvaten die er lagen. Maar omdat ik helemaal alleen was, moest ik gewoon voelen wat ik moest voelen, ik kon hier niet meer voor weglopen. Heb alles gevoeld, de pijn, frustratie, woede, onmacht, verdriet…echt alles…pfff….
.
Topsport
.
Dus op een gegeven moment had ik zoiets van ‘goh…als dit het is dan heb je toch geen leven meer’. Ik zeg altijd dat ik heel oud ga worden, maar toch niet hier in die put. Ik had het gehad….ik wilde verder, verder met mezelf en met al die mooie mensen die elke dag boven aan die put stonden met hun zaklampen. Toen zag ik opeens al die tools liggen, een paar stevige schoenen zodat ik niet uit kon glijden, een zaklamp om licht te maken en een ladder om hieruit te komen…. Whowww dacht ik, ik heb alle tools gewoon zelf in huis, ik heb ze alleen niet gezien. Ik wil het, ik kan het, ik ga het doen, ik heb er wel de kracht voor….en ik klom naar boven, stapje voor stapje op eigen kracht. Het werd steeds lichter, ik vertrouwde op mezelf, dit gaat me lukken….dat was één ding wat zeker was. Het voelde als topsport, ik was vermoeid, had overal pijn maar ik ging door. Na weken (ik denk zelfs maanden) kwam ik boven..whowww…iedereen stond daar, m’n gezin, familie, vrienden, buren en alle mensen die betrokken waren bij deze ‘reis’. En ik weet nog goed dat mijn zoon zei: “oh mam…je bent terug”. En ja….ik ben terug.
Nu begrijp ik het gezegde: Een rouwproces, je komt er sterker uit dan je erin ging.
.
Wees het lichtje in de duisternis
.
De reden dat ik dit verhaal met jullie deel is omdat jijzelf of iemand anders in je omgeving wel eens ooit in die put heeft gezeten (of nog). Probeer alsjeblieft met je zaklamp boven die put te blijven schijnen, wijs ze op hun eigen krachten (tools) en vang ze op als ze boven zijn. Dankjewel x
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
.
