.
Nadat ik laatst met een ouder een vertaling had gedaan over het gedrag van haar 18 jarige dochter werden er al een hoop blinde vlekken duidelijk. Wat moeder inmiddels in de gaten kreeg was dat haar dochter een enorme bron van inspiratie voor haar bleek te zijn. Dit werd duidelijk omdat dochterlief precies deed wat zij wilde, lak had aan allerlei regeltjes en een behoorlijke drive had (wat moeder vertaalde als drift) om voor haar doel te gaan. Moeder echter hield zich nog vast aan de normen en waarden van vroeger terwijl het haar belemmerde de volwassen persoon te worden wie ze wilde zijn en de keuzes te maken die goed voor haar zijn. Toen dit kwartje was gevallen vertelde deze moeder mij dat ze heel graag een opleiding had willen volgen maar dat haar ouders dat altijd maar als onzin hadden afgedaan en geen vertrouwen hadden in haar kwaliteiten. Maar dochterlief vertelde op onbewust niveau dus heel wat anders. Moeder bekeek haar dochter inmiddels met hele andere ogen dus de eerste bewustwording was een feit.
.
.
Nu dit stukje voor moeder opgehelderd was, werd het ook duidelijk dat haar dochter toch nog steeds regelmatig spijbelde van school en er ook nog om loog. Ik vroeg aan haar of zij ook ooit ‘spijbelde’ om haar doel te bereiken en er misschien stiekem ook niet helemaal eerlijk in was. Dit was inderdaad heel lang het geval geweest maar moeder vertelde dat ze inmiddels aan haar opleiding kindercoach was begonnen en tot nu toe geen dag had gemist. Dus van spijbelen was op dit moment geen sprake, wel was moeder ontzettend moe na zo’n opleidingsdag en al de nieuwe indrukken. Ook kon ze zich bij sommige stukken niet echt concentreren.
.
.
Moeder vroeg of ik ook eens met haar dochter een afspraak wilde maken. Ik zei dat ik dat in principe eigenlijk nooit deed, maar goed…ik was stiekem ook wel benieuwd naar haar verhaal, waarom zij zoveel spijbelde en er een beetje met de pet naar gooide op school (althans….volgens de verhalen van moeder). Ik zeg tegen de moeder dat ik, bij wijze van uitzondering en alleen als haar dochter dat ook graag wilde, een afspraak wil maken met haar. Gelukkig….dochter stemde toe, dus zaten we laatst bij mij aan tafel.
.
.
Ik probeer me alvast een beetje te verplaatsen in dochterlief, zodat ik me makkelijker kan afstemmen en dan vraag ik wat ik voor haar kan doen. Ze brandt echt helemaal los…..
.
Met een hoop emotionele lading begint dochter te vertellen:
.
“Ja, ik weet wel dat mijn moeder hier laatst over mij heeft zitten praten en dat vind ik helemaal prima. Want er is echt wel iets veranderd. Maar ik kan me mateloos ergeren aan haar bezorgdheid als ik een keer thuis blijf van school. En weet je…ik zou ook het liefst niet hierover willen liegen, maar blijkbaar vinden ze het thuis en op school nog steeds heel moeilijk om met de waarheid om te gaan”.
Ik vraag haar een voorbeeld te geven hiervan en ze zegt: “Ik heb een aantal projecten voor school die ik moet maken maar dat lukt me niet in de klas, ik word dan teveel afgeleid. Ik heb dat wel geprobeerd maar dat ging niet goed, met als gevolg dat ik er heel moe van werd en mijn punten natuurlijk ook minder werden en daar werd ik dan weer op aangesproken door mijn moeder en door mijn mentor. Dus vanaf toen ben ik af en toe gaan spijbelen en ben ik naar de bibliotheek (in een andere stad) gegaan om daar mijn huiswerk goed te kunnen maken en om mijn punten op te halen, want ik mocht van mijn moeder niet thuis blijven. Dus daarom zeg ik dat niet eerlijk want blijkbaar vertrouwen ze me niet”.
Ze gaat verder en zegt: “mijn moeder zegt elke keer als ik mijn doel wil bereiken dat ik er dan voor 100% voor moet gaan, maar ik ga er voor 200% voor. Ook zegt ze dat ik altijd obstakels op mijn pad zal krijgen maar deze juist dienen om te overwinnen. Maar wie bepaalt hoe ik met deze obstakels omga? Dat ben ik toch altijd nog zelf of niet? Het obstakel is dat ik mezelf niet kan concentreren in de les, nou….dan moet je dus iets anders doen om een goed punt te halen toch?”
Verbluft en verwonderd kijk en luister ik naar de woorden van deze puber. Wat een lef hebben die pubers toch hè. Ik zou dat het liefst tegen haar willen zeggen maar iets houdt me tegen.
.
Maakt moeder zich dan onterecht ongerust?
.
Nu krijg ik weer zo’n intern volwassen stemmetje, ik lach even in mezelf en vraag haar: “jij bent 18 jaar en dus blijkbaar verantwoordelijk genoeg om je eigen keuzes te maken, maar kan jij echt met die vrijheid omgaan, zijn jouw punten inmiddels voldoende om die keuze te kunnen maken en maakt je moeder zich onterecht ongerust dan?”
Ze pakt haar mobiel uit haar tas, opent haar magister en laat haar punten zien. Allemaal voldoendes dus niets mis mee. En dan zegt ze: “Ja….ik begrijp niet zo goed waar mijn moeder een probleem van maakt. Ze wil dat ik over drie jaar mijn diploma krijg, maar volgens mij denkt ze dat ik dat niet wil of kan en ik krijg daardoor het gevoel dat ze me niet vertrouwt”.
.
Vallende kwartjes:
.
Het begint me steeds duidelijker te worden wat dochterlief duidelijk wil maken met haar gedrag. Ik moet weer lachen en geef een complimentje voor haar mooie cijferlijst en haar eerlijkheid.
.
Na afloop vraag ik aan de dochter of ik ons gesprekje met moeder mag bespreken. “Je doet maar” zegt ze, “maar het heeft toch geen nut”. Stiekem weet ik dat het wel degelijk nut zal hebben.
.
Nogmaals vertaald:
.
Twee dagen later komt moeder bij mij en ik vertel haar het verhaal van dochter en mijn vertaling: “Ik heb het idee dat je dochter je iets wil vertellen over eerlijkheid, verantwoordelijkheid en de manier om je doel te behalen. Kan het zijn dat er iets speelt bij jou en je nieuwe opleiding?”
Moeder vertelt: “Ja, dat klopt. Ik ben aan mijn opleiding begonnen en daar moeten we ’s middags in groepjes van twee een casus uitwerken. Ik voel dan dat ik me niet goed kan voorbereiden en dat het dan niet wil lukken. Ik word er zo ontzettend moe van en kan mijn aandacht er dan niet bijhouden. Met als gevolg dat ik de theorie ook niet meer kan volgen. Ik durf dit niet eerlijk te zeggen tegen mijn docente want dan ben ik bang dat ze me niet gemotiveerd genoeg vindt. Ook hoor ik mijn moeder dan weer zeggen: zie je wel, ik zei het toch, lukt je toch niet”.
Ik vraag haar wat haar zou kunnen helpen om haar opleiding toch met succes af te kunnen ronden. Moeder antwoordt: “dat ik mijn opdrachten voortaan thuis kan voorbereiden en maken, in alle rust, zonder afgeleid te worden”.
.
Dan vraag ik of ze dat eerlijk tegen haar docente zou kunnen zeggen, als een volwassen vrouw. Waarop ze zegt: “diep van binnen durf ik dat eigenlijk niet, ik ben bang dat ze me die vrijheid niet geven of dat ik het niet goed doe”.
.
Er valt even een stilte en ik laat het zo. Dan zegt moeder: “bizar eigenlijk, dat gevoel kreeg ik vroeger ook van mijn ouders, het gevoel dat ze me niet vertrouwden”.
.
Hoe is dochter dan een voorbeeld voor moeder?
.
Ik vraag haar een voorbeeld te nemen aan haar dochter, die uiteindelijk haar eigen plan trekt om haar doel te bereiken, tegen alle regels in. Maar dat moeder inmiddels een volwassene is die daarover niet hoeft te liegen en het advies van de obstakels ook zelf vorm mag gaan geven op een manier die bij haar past.
Dit hele traject heeft moeder duidelijk gemaakt dat haar dochter iets heel belangrijks voor haar in petto had. Dat moeder heel goed een volwassen keuze mag maken als ze haar doel wil bereiken en dat ze mag aangeven welke manier het beste bij haar past. Het heeft moeder laten inzien hoeveel lef en doorzettingsvermogen haar dochter heeft en daarmee bepaalde patronen heeft moeten doorbreken en dat moeder ook haar patronen mocht doorbreken.
.
Moeder heeft alle ‘cadeautjes’ in ontvangst genomen en gaat ermee aan de slag.
.
Het heeft dus wel degelijk nut:
.
Afgelopen week kwam moeder nog één keer bij mij om te evalueren. Ze vertelde dat ze haar stukje aangekeken heeft als een oud patroon uit het verleden en dat ze een volwassen beslissing heeft kunnen maken. Haar opleiding gaat heel goed en ook haar vermoeidheid is verdwenen nu ze haar eigen obstakel heeft mogen zien. Ze is eerlijk geweest tegen haar docente en dat werd enorm gewaardeerd. Met dochter gaat het ook heel goed. Ze zit lekker in haar vel, haalt goede punten en is veel blijer en energieker. Op mijn vraag of dochter nog spijbelt antwoord ze: “volgens mij niet”.
.
We moeten er allebei om lachen en moeder zegt: “het maakt me ook niet uit, ze heeft een doel voor ogen en gaat dat zekersteweten halen. Daar vertrouw ik voor 200% op.
.
Ik zeg: “dat vertrouwen heeft ze ook in jou”.
.
Missie geslaagd.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
.
Terug naar HOME.
.
