.
Ik begrijp dan enigszins de ophef van dit artikel ook wel, want laten we eerlijk wezen, je mag blij zijn dat je al in verwachting mag raken, blij zijn dat je lichaam de zwangerschap kan voldragen en ontzettend dankbaar zijn als je een (gezond) kind op de wereld mag brengen.
.
Ik weet nog toen ik 18 jaar geleden in verwachting was van ons tweede kindje en mijn buik bij de 10 weken al behoorlijk dik was en de verloskundige haar vermoeden uitsprak dat het wel eens een tweeling kon zijn. Die kans was dan ook behoorlijk groot daar ik zelf ook van een tweeling ben en mijn beide ouders ook. Ik moest nog een paar dagen wachten op de echo maar in die paar dagen had ik al een plaatje gecreëerd dat ik zou mogen bevallen van een tweeling. Het was zo leuk om hierover te fantaseren.
Toen bij de echo bleek dat het er (maar) één was voelde ik me heel verdrietig en tegelijkertijd schuldig om dat gevoel. Gelukkig was mijn partner zo begripvol en zei meteen: “ik begrijp het goed, het plaatje is nu even anders dan je had gedacht hè” en vervolgens voelde mijn verdriet stukken minder en daardoor verdween het schuldgevoel.
Kun je dus nagaan…..het plaatje van een tweeling had ik maar een paar dagen gehad.
.
Zeg nu eens eerlijk…..welk plaatje had/heb jij gecreëerd tijdens je zwangerschap?
.
In die negen maanden dat je zwanger bent creëer je een soort van plaatje in je hoofd hoe je graag zou willen dat het zou zijn, en dan heb ik het nog niet eens altijd over het geslacht.
.
- Misschien heb je verhalen gehoord van die roze wolk en voel je je schuldig dat jij je depressief voelde na de bevalling.
- Misschien is je zwangerschap niet zo verlopen als je had gehoopt of valt de kraamtijd tegen.
- Misschien kamp je met lichamelijke klachten die maar niet over willen gaan.
Kun je nagaan hoe eenzaam dat je je kunt voelen als je bepaalde gedachtes niet zou mogen hebben, gevoelens weg moet drukken en de woorden maar in moet slikken.
.
Ik vind het juist ontzettend dapper als je eerlijk durft te zijn dat je graag een meisje had gewild (om wat voor reden dan ook). En in mijn optiek wil dat helemaal niet zeggen dat je niet van je kind houdt, dat je niet blij of dankbaar bent. Dat is allemaal verhaal wat ervan gemaakt wordt omdat daar een oordeel op ligt. Het is gewoon niets meer of minder dan het feit dat je een bepaald beeld, een verwachting had wat nu anders is gelopen en daar mag je even aan wennen. We hoeven het ook niet groter te maken dan het is, maar dat gebeurt wel als het er niet mag zijn.
.
De gevolgen van afwijzing van je gedachtes en gevoelens zijn vele malen groter dan er liefdevol mee zijn, accepteren, toe te laten en te omarmen.
.
Iets onderdrukken zorgt juist voor depressie. En ook….alles wat je onderdrukt komt vroeg of laat toch weer boven water. Is het niet bij jou dan wel bij je kind. En geloof me…dat is vaak nog pijnlijker. Want de liefde die wij voor ons kind voelen is vaak vele malen groter dan onze eigen liefde.
.
Persoonlijk ken ik mensen die op een meisje hadden gehoopt (en misschien zelfs hadden verwacht).
.
Zij zijn dit verdrietige gevoel gaan onderdrukken met als gevolg een huilbaby. Niet gek natuurlijk, want als jouw tranen er niet mogen zijn dan gaat het kind dat voor je uiten. Een kind voelt namelijk alles wat jij onderdrukt. Kun je dus nagaan….je voelt je al zo ellendig en dan gaat je baby ook nog eens 20 uur per dag liggen huilen. Hoppa…frustratie komt dan om de hoek.
.
.
Je voelt je dus verdrietig om een bepaalde verwachting die anders is gelopen dan je had gedacht of gehoopt. Maar nee….dat gevoel mag er niet zijn, van jezelf niet èn van de buitenwereld niet, dus dat druk je weg. Zoals ik al zei, je baby gaat dan het verdriet wat jij onderdrukt juist uitdrukken en dat levert frustratie op die je vervolgens ook maar wegdrukt.
Vervolgens voel je je schuldig dat je deze gevoelens hebt (dat wordt je namelijk aangepraat door de buitenwereld of is je zo geleerd), dus hoppa….drie problemen en dat gevoel wordt ook weer weggedrukt.
.
Wat gaan we doen als we ons schuldig voelen?
.
Juist…..alles om dit maar nooit meer te hoeven voelen. Je ziet dan vaak dat deze ouders alles uit de kast halen om juist dat kind alle geluk te geven. “heel mooi” zul je misschien denken maar dat is maar een half verhaal. Want vaak is dat omdat ze goedkeuring willen hebben.
.
Wat er dus feitelijk gebeurt is dat je als volwassene de goedkeuring wenst van je zoon (wat begon als verdriet en schuld), kun je dus nagaan wat een omgekeerde en scheve situatie het dan wordt.
Je denkt wellicht dat je intentie liefde is, maar dit alles is gebaseerd op onderdrukking van jouw gevoel en angst voor afwijzing.
.
Vaak gaan deze ouders juist dat kind voortrekken t.o.v. andere kinderen uit het gezin. Wederom uit schuldgevoel. En alles en iedereen die dit kind (zelfs op volwassen leeftijd) zal afwijzen brengt extreme pijn omhoog bij de ouder. Hoppa….het vierde en het vijfde gevoel wat er niet mag zijn en deze ouder zal er wederom alles aan doen dat dat niet gebeurt (vaak tevergeefs).
Allemaal uit angst voor deze gevoelens die in het prille begin zijn ontstaan en weggedrukt.
Ook komt jaloezie om de hoek kijken, want een bepaalde afgunst en jaloezie tegen al die moeders die wel een dochter mochten krijgen is dan een logische gedachte.
.
Vicieuze cirkel
.
Kun je dus nagaan in wat voor vicieuze cirkel dat je terecht komt en wat je onbewust doorgeeft aan je kind. Want iedereen (niemand uitgezonderd) krijgt vroeg of laat ooit te maken met verdriet, frustratie, schuld, jaloezie, afwijzing of pijn. En nee…dit zijn geen prettige gevoelens, maar laten we eerlijk wezen, het gebeurt wel. En kinderen gaan bij ons kijken hoe wij daarmee omgaan.
.
Dus als jouw kind een voorbeeld heeft (gehad) dat deze gevoelens onderdrukt moeten worden, er niet mogen zijn of dat iemand anders daar schuldig aan is, dan mag je zelf invullen wat daar de consequenties van zijn.
.
Jouw kind heeft dan als het ware (jouw) verdriet, frustratie, schuld, jaloezie, angst en afwijzing ingeslikt. En deze thema’s zullen dan nogmaals uitgewerkt worden, maar dan via je kind. Dus de vicieuze cirkel gaat gewoon weer door. Het (volwassen) kind zal ook deze thema’s tegenkomen in zijn leven en er (nogmaals) mee moeten leren dealen. En vaak is dat voor deze ouders nog pijnlijker.
.
Mijn advies zou daarom zijn…..
.
Heel jezelf en daarmee je kind.
.
Liefde kun je enkel zijn en voelen door niet in strijd te zijn. Want onvoorwaardelijk liefhebben begint bij jezelf, inclusief je (misschien niet zo prettige) gevoelens en gedachtes.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.
Liefs Rian 
.
