Kinderen in nood tonen niet altijd hun verdriet of kwetsbaarbaarheid.
Ze laten dit niet altijd zien door hun problemen of angsten met ons te delen.
De meeste kinderen (vooral pubers) keren ons de rug toe als ze worden overspoeld door heftige emoties of issues waar ze mee worstelen.
.
De reden dat ze dit doen is omdat ze vaak niet anders hebben geleerd. Als peuter en kleuter hebben we ze misschien geleerd deze (vervelende) emoties onder dwang proberen te houden, hebben we kinderen apart gezet als ze boos waren of naar onze zin teveel huilden. Dus in plaats van hen te steunen en te helpen om bepaalde gevoelens te ontladen, hebben ze hierdoor geleerd zich op jonge leeftijd af te sluiten.
.
Totaal onbewust van waar we eigenlijk mee bezig zijn. Bin there, done that.
.
Inmiddels weet ik beter. Doe er dus vooral je voordeel mee.
Want wanneer we onze kinderen straffen, in een time-out-hoekje zetten of letterlijk isoleren op die heftige momenten (omdat we ze willen leren hun emoties te onderdrukken) hebben ze geen ruimte gekregen om echt uit te drukken hoe ze zich van binnen voelden.
Wat je vooral bij kleine kinderen ziet is dat zij dan willen gooien met dingen, driftbuien hebben, schreeuwen en huilen. Lieve ouders, dit is hun manier van communiceren dat ze verdriet hebben, overlopen in hun emoties, niet gehoord of gezien worden in hun heftigste momenten.
.
Stel je eens voor dat jij overweldigd wordt door heftige emoties. Hoe voel je je? Wat heb jij nodig?
Stel je dan ook meteen eens voor dat er mensen in jouw omgeving zijn die – in dat heftige moment – tegen je zeggen dat je alleen op je kamer moet gaan zitten, je gevoelens moet overdenken of nog erger…..inslikken. Stel je eens voor dat jij afgewezen zou worden, in de steek gelaten en niet begrepen. Of dat je ‘sorry’ moet zeggen omdat je voelt wat je voelt.
Kun je je voorstellen hoe pijnlijk dat is? Zo voelt dat dus ook voor kinderen.
.
Kinderen hebben – net als volwassenen – iemand nodig die hen helpt om hun gevoelens op een gezonde manier te ontladen, te organiseren, te verwerken en uit te mogen drukken. Zonder goed of fout maar puur zoals het op dat moment voelt.
.
Wat je vaak ziet gebeuren in gezinnen, op scholen en in de maatschappij, is dat kinderen wordt verteld dat ze naar hun kamer moeten of op de gang moeten staan, straf krijgen of in een time-out-hoekje moeten zitten. Met andere woorden, sla ze neer en overman ze.
.
Daarom vraag ik me af, zou het dan heel misschien kunnen zijn dat we kinderen hierdoor geleerd en getraind hebben om vooral hun emoties niet te laten zien. Hoppa…niet zeuren, niet klagen, vooral stil zijn want deze gevoelens zijn verkeerd? Zou het dan ook kunnen zijn dat wij – als volwassene – zo ook met onszelf omgaan?
.
En ja..uiteindelijk stoppen kleine kinderen met het uiten van hun (ooit moeilijke) emoties omdat we hen keer op keer hebben verteld dat we dat niet willen horen of zien en met tijd en wijlen zelfs afkeuren. Ze hebben geleerd om hun eigen shit en emoties alleen op te pakken en op te lossen, op een manier die misschien niet zo handig is. Maar wat dan wel handig is dat weten ze niet. Misschien omdat wij het ook niet weten.
.
En dan, op een dag, word jouw kleintje een tiener, puber of jong volwassene. En op die dag verwachten we dat ze hun struggelingen met ons zullen delen. We verwachten dan dat ze oud en wijs genoeg zijn om dit onder woorden te brengen of op een gezonde manier te ontladen. We denken dat ze zich veilig genoeg voelen om met ons te praten over wat hen bezighoudt.
.
Maar nee hoor, het tegenovergestelde is waar.
In plaats van hun emoties, keuzes en hun innerlijk gevecht met ons te delen, doen zij precies het tegenovergestelde. Omdat ze niet anders hebben geleerd. We hebben ze perfect begeleid in hun jonge jaren, dus datgene krijgen we nu ook terug te zien.
.
Ze gaan zichzelf opsluiten, in hun eentje op hun kamer zitten als ze boos, bang of verdrietig zijn. Ze gaan deze emoties oppotten omdat ze simpelweg niet weten hoe hier wel mee om te kunnen gaan. Buitenom de afwijzing gaan ze ook zichzelf nog eens afwijzen. Auw!
Ze gaan het in ieder geval in de verte verste niet bespreekbaar maken, omdat dat nooit heeft gemogen.
.
Lieve mensen, dit blog is niet bedoeld om jou het gevoel te geven dat je het niet goed doet. Dit blog heb ik geschreven om volwassenen ‘wakker’ te schudden voordat jouw kind dat doet (en ik spreek uit ervaring).
.
Want voordat je het weet gaan hun gevoelens niet meer over stoepkrijt, het puntje van het potlood wat steeds afbreekt, de blokjes die niet op elkaar passen of over kinderfeestjes. Maar dan gaat het over echte (grote mensen) keuzes, veranderingen, afscheid, rouw, liefdesverdriet, seks, alcohol of drugs.
.
Geef kinderen alsjeblieft toestemming om te voelen. Laat hen weten dat ze oké zijn en dat het jou niets uitmaakt hoe groot of klein hun gevoelens ook zijn. Zorg ervoor dat ze worden gehoord en gezien in ALLES wie ze zijn.
En oh ja….begin met jezelf. 
.
Liefs Rian 
.
Stoei jij ook ooit met jouw kind, heb je al van alles geprobeerd en ben je ten einde raad? Neem gerust vrijblijvend CONTACT op om de mogelijkheden te bespreken.
.
- Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
- Interesse in de gratis masterclass Wat een kindertolk voor jou kan betekenen. Klik dan HIER.
- Weten waarom het gedrag van kinderen altijd logisch is? Klik dan HIER.
.
KLIK HIER VOOR MIJN ONLINE TRAININGEN.
.
Leuk als we een connectie op Facebook hebben.
Daar deel ik veel inzichten, ervaringen met mijn kinderen, de lessen die ik van ze leer en natuurlijk regelmatig wat tips en inspiratieblogs, en ja….ook mijn blunders :).
Doe er vooral je voordeel mee.
.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.
Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je dan vrij om het te delen. Zij zullen je enorm dankbaar zijn en hun kinderen trouwens ook. 🙂
.