.
Wat als je na 20 jaar ontdekt dat je iets niet helemaal handig hebt aangepakt?
.
Je baby wordt geboren en of je het nu wel of niet meer weet, je hebt ‘m wel eens laten huilen. Uit onmacht, uit het ‘niet beter weten’ of omdat anderen je dat advies gaven.
Je peuter dramt zijn zin door, schreeuwt 100 keer per dag “Nee!” en als klap op de vuurpijl heb je ook nog eens drama aan tafel. Fysiek geweld gaat je te ver maar je pakt ‘m wel net iets harder aan dan dat je eigenlijk had gewild.
Je kleuter maakt elke ochtend een drama, wil zich niet aankleden, is nog niet zindelijk en/of wil niet naar school. Hoewel je de wekker al eerder hebt gezet zodat jij al klaar bent, heb jij na een gebroken nacht (door de jongste) geen zin om nog meer geduld op te brengen en je schiet uit je slof.
Je puber heeft een grote mond, zit met zichzelf en zijn emoties in de knoei of voelt zich alleen en onbegrepen na jullie scheiding. Hoewel je er voor je kind wilt zijn voel je ontzettend veel onmacht en heb je eigenlijk al genoeg aan je eigen sores.
.
Lieve ouders, buitenom dat we ouders zijn, zijn we ook gewoon mensen en doen we dingen waar we ons – 20 later – misschien voor schamen of denken, ‘had ik dit maar eerder geweten’. Het allerbelangrijkste voor nu is te beseffen dat we het allemaal doen met de informatie die we op dat moment hebben.
Perfecte ouders bestaan niet. Dat streven moet je ook niet willen. Kun je nagaan aan welke maatstaf jouw kind zich zal meten. En helemaal ‘ongeschonden’ worden we nooit volwassen. Besef, slachtoffers maken slachtoffers.
Maar goed, dat wil niet zeggen dat je soms denkt…jezusmina, met de informatie die ik nu heb zou ik het helemaal anders hebben gedaan. Natuurlijk is dat makkelijk praten achteraf.
Soms horen, zien of lezen we dingen over kinderen, over opvoeden, spiegelen, relaties, emoties en heel de bubs en dan beseffen we, kak….had ik dit maar eerder geweten. Het zou een hoop leed bespaard hebben.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.
.
Toen ik net met mijn opleiding tot Kindertolk® bezig was en beetje bij beetje in begon te zien dat kinderen spiegelen, dat ik blind was en ze eigenlijk al 15 jaar ‘verkloot’ had, toen voelde ik me echt ellendig en schuldig. Dat laatste hoor ik nu veel van ouders terug. Juist omdat ze nu zien wat hun opvoeding teweeg gebracht heeft.
- Ouders die zich schuldig en verdrietig voelen. Juist omdat ze met de handen in het haar zitten en de signalen van hun kinderen erger worden.
- Ouders die verdrietig zijn omdat het contact met hun kind verminderd of zelfs verloren is gegaan.
- Ouders die zichzelf wel voor de kop willen slaan omdat ze nu inzien wat ze toen (nog) niet konden zien.
- Ouders die de tijd het liefst terug willen draaien.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
.
Wat dan?
Zoals ik al zei heb ik daar geen oordeel op. Sterker nog, ik denk dat het merendeel van de ouders dit ervaart.
De meeste ouders zijn namelijk zelf ook getraumatiseerd. We zijn ook opgevoed door ‘gewonde’ ouders. Ouders die ook maar het voorbeeld van hun eigen opvoeding hebben doorgegeven, al dan niet helpend. Althans grotendeels.
Is dit een vrijbriefje? Nee. Dat vind ik niet. Het verklaart alleen dat jouw gedrag ook altijd logisch is (geweest), precies zoals het gedrag van kinderen altijd logisch is (geweest).
.
Welke stappen kun je dan zetten als je het vanaf nu anders wilt doen of als je de verbinding met je kind wilt herstellen?
.
Stap 1 is acceptatie.
Pas als je de huidige situatie accepteert zoals deze nu is, dan ga je je ontspannender voelen. En juist als je je wat relaxt voelt, dan kun je makkelijker verder.
Dit is – naar mijn mening en ervaring – overigens wel de moeilijkste stap. Want het lijkt dan alsof we alles ‘goedkeuren’. Dat is het niet. Het is feitelijk de situatie van het moment accepteren zodat je niet meer in verzet bent met de realiteit. Want van de realiteit kunnen we het nooit winnen.
Buitenom dat zul je ‘acceptatie in elke fase nodig hebben.
.
Stap 2 is herkennen.
Herkennen dat je bepaald gedrag in je kind ziet wat misschien is voortgekomen uit wat wij ze hebben aangeleerd, wat ze hebben gezien bij ons, de maatschappij en/of wat ze hebben overgenomen. En ja, ook de minder leuke dingen.
.
Stap 3 is erkennen.
Erken het feit dat je bepaalde dingen onhandig hebt aangepakt. Dat je niet beter wist. En dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen handelen. Dit is een hele belangrijke stap, want daarmee leg je de verantwoordelijkheid weer volledig in je eigen handen. Je kunt ‘de schuld’ nu niet meer bij de ander leggen. Wat maakt dat je invloed kunt gaan uitoefenen die je eerder hebt laten liggen.
.
Stap 4 is compassie hebben voor jezelf.
Je hebt nu al drie hele belangrijke stappen gezet en er kunnen allerlei emoties loskomen. Heb daar compassie voor. Jezelf afwijzen voor iets wat je niet zo handig hebt aangepakt (uit onwil of onmacht) is het laatste wat je jezelf aan wilt doen en het laatste wat jouw kind wil dat jij voelt.
Ik vergelijk het wel eens met een kind wat leert fietsen. Hij valt nog regelmatig en staat elke keer weer op. Kinderen wijzen zichzelf hier ook niet voor af. Het is een proces.
.
Stap 5 is de herinnering bij het kind helen.
De herinnering bij het kind helen kun je doen door het hem te zeggen of een brief te schrijven. Een brief kun je ook schrijven en voorlezen terwijl het kind er niet bij is. Energetisch wordt dit altijd opgepakt. Zo werkt energie nu eenmaal.
In die brief (of in dat gesprek) kun je aangeven hoe de situatie ooit voor jou was en dat je er emotioneel niet voor je kind kon zijn. Geef aan dat je kind dat als een ‘gemis’ heeft kunnen voelen of vraag wat het met hem gedaan heeft.
Als je ‘op de man af’ vragen stelt aan je kind, besef dan dat je ook een eerlijk antwoord kunt krijgen of de wind van voren. Dus ook bij het kind kunnen lang verstopte emoties loskomen.
Wuif ze niet weg maar accepteer ze, als iets waar ‘toen’ geen ruimte voor was.
Zeg niet: “ja maar ik wist niet beter, ja maar ik had het druk, ja maar ik had genoeg aan mezelf” of wat dan ook. Dat zijn allemaal verontschuldigingen die je wel tegen jezelf kunt zeggen (of tegen een vriendin), maar niet in gesprek met je kind. Want dat ontneemt het kind de ruimte om zijn emoties te uiten. Luisteren is het allerbelangrijkste in deze fase.
Deze stap is best pittig. Want je kunt pas de juiste vraag stellen als je niet bang bent voor het antwoord.
.
Kinderen opvoeden is een proces zoals je kunt zien in onderstaande afbeelding.
.
Wat bedoel ik daar nu mee (in Jip-en-Janneke-taal)?
.
Onbewust onbekwaam.
Als je bijvoorbeeld gaat autorijden terwijl je dat nog nooit gedaan hebt, dan ‘weet’ je niet dat je dat nog niet kunt.
Precies zo werkt dat ook in de opvoeding en begeleiding van onze kinderen.
Natuurlijk zeg ik niet dat jij niet kunt opvoeden, want ja…als je kind het eerste jaar doorkomt zonder al teveel kleerscheuren, dan hebben we al een hele taak volbracht :).
Dus ik heb het hier niet over een flesje of de borst geven, luiertje verschonen, badje doen en eten geven, maar ik spreek dus over het Echte Bewuste Ouderschap (wat meestal zo rond het tweede jaar begint, want dan is je kleintje een peuter en daar begint het ‘echte werk’).
Ergens zijn we dan nog onbewust onbekwaam. We zijn ons niet bewust dat we onbekwaam zijn voor datgene we willen doen. Daarom is bewust ouderschap zo belangrijk!
.
Bewust onbekwaam.
Volgende stap is dat je daadwerkelijk in de auto stapt om te gaan rijden. Je komt erachter dat dat niet zomaar lukt. Dit is een teken dat je je bewust bent dat je ergens onbekwaam voor bent. Je weet nu dat datgene nog niet lukt.
Zo werkt dat dus ook in de opvoeding.
Pas als we het gaan doen, komen we erachter dat we voor sommige dingen onbekwaam (‘onwetend’) zijn.
.
Bewust bekwaam.
Daarna gaan we leren hoe we moeten autorijden. Je neemt theorie- en autorijlessen. Je bent op dat moment bewust bezig om bekwaam te worden voor datgene wat je wilt leren.
Zo werkt dat ook in de opvoeding.
Je wilt nieuwe vaardigheden (bij) leren zodat de sfeer thuis gemoedelijker wordt of je de verbinding met je kind wilt herstellen. Daar dien je dus bewust mee bezig te zijn. Dat is gewoon een leerproces wat stap voor stap gaat.
.
Onbewust bekwaam.
Als je met autorijden eenmaal onbewust bekwaam bent, hoef je daar niet al te veel meer over na te denken. Je spiegelt niet meer elke 7 sec., je hoeft niet op de kilometerteller te kijken wanneer je bijvoorbeeld moet overschakelen naar de volgende versnelling en na het parkeren zet je de auto op de handrem zonder daarover na te denken enz enz. Dat gebeurt voortaan automatisch.
Idem dito in de opvoeding.
Je hoeft niet meer elke dag bewust te denken of je iets wel of niet goed doet. Het loopt gewoon. Iedereen is relaxt.
.
Ik vergelijk het ook wel eens als ik een nieuw recept wil gaan maken.
Dat ik dan op mijn boodschappenlijstje kijk wat ik nodig heb, precies en stap voor stap de juiste ingrediënten toevoeg en elke keer op het recept kijk of ik wel het juiste doe.
Als ik vervolgens hetzelfde recept een paar keer heb gemaakt (en het smaakt ook nog eens lekker), hoef ik er niet bij na te denken. Dat gaat dan volledig automatisch.
En dàt is de staat die ik iedereen gun.
.
Verlang niet te snel en te veel van jezelf. Het heeft jou en je kind jaren ‘gekost’ om te staan waar jullie nu staan. Dan mag je jezelf ook de tijd gunnen om een nieuwe verbinding te maken of een ander pad te bewandelen. Wat ook voor je kind geldt natuurlijk.
Goed werk heeft tijd nodig.
Dus….geef jezelf de tijd. Je bent onderweg en het is nooit te laat.
.
Liefs Rian
.
Relevante blogs:
.
.
.
.
.
.
.
.
Stoei jij ook ooit met (de emoties of gedrag van) jouw kind, heb je al van alles geprobeerd en ben je ten einde raad? Neem gerust vrijblijvend CONTACT op om de mogelijkheden te bespreken.
.
- Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
- Interesse in de gratis masterclass Wat een kindertolk voor jou kan betekenen. Klik dan HIER.
- Weten waarom het gedrag van kinderen altijd logisch is? Klik dan HIER.
.
KLIK HIER VOOR MIJN ONLINE TRAININGEN.
.
Leuk als we een connectie op Facebook hebben.
Daar deel ik veel inzichten, ervaringen met mijn kinderen, de lessen die ik van ze leer en natuurlijk regelmatig wat tips en inspiratieblogs, en ja….ook mijn blunders :).
Doe er vooral je voordeel mee.
.
.
Is dit blog interessant voor andere mensen in je netwerk? Voel je dan vrij om het te delen. Zij zullen je enorm dankbaar zijn en hun kinderen trouwens ook.
.