.
Vorig jaar moest ik voor een training vijf mensen bellen die dicht bij mij stonden en mij dus goed kenden. Ik moest aan deze mensen vragen waar ze zich aan ergerde bij mij, wat mij maakt wie ik ben en wat opvalt.
.
De eerste die ik belde
was mijn moeder en ik vroeg wat nu zo typisch ik is, wat altijd al in me heeft gezeten en ooit een tikkeltje irritant kan zijn (pff ik stelde me behoorlijk kwetsbaar op hier). Het werd duidelijk stil aan de andere kant van de lijn en ik hoorde haar nadenken en ze zei: “Jezusmina Rian, goh….dat weet ik zo niet”.
Omdat ik maar een beperkte tijd had zei ik dat ik even verder ging bellen en haar later terug zou bellen.
.
Dus ik belde mijn zus
Zij reageerde hetzelfde als mijn moeder. Ik moest lachen en ik zei: “oh leuk…weet jij ook niets?” Waarop zij ook begon te lachen en zei: “o jawel hoor, genoeg. Ik weet alleen even niet waar ik zal beginnen”. Haha.
Toen zei ze me: “Rian, jij bent wel heel erg gevoelig, nogal een doordenker, een analyticus, een soort van filosoof en je gaat wel overal heel erg diep op in”.
Nou…daar kon ik het dan mee doen. Ik kreeg meteen zo’n naar onderbuikgevoel, alsof ik me moest verantwoorden waarom ik zo was. Maar goed…dat deed ik maar even niet.
.
Alsof ze het met elkaar afgestemd hadden
Zei de volgende beller exact hetzelfde. En wederom baalde ik dat ik juist die persoon had gebeld. Anderzijds weet ik wel dat ze genadeloos eerlijk durven zijn, maar ja….daar had ik even geen boodschap aan.
.
Nog drie te gaan.
Dus ik belde mijn zoon en ik vroeg hem waar hij zich zo aan stoorde bij mij, hij antwoordde: “Dat jij altijd bij jouw standpunt blijft en daar moeilijk van afwijkt”. Nou zeg, alsof ik niet flexibel ben, alsof ik zo’n typisch principemens ben. Afijn, hij is ook genadeloos eerlijk dus het zal wel nut hebben bedacht ik me zo.
.
Nu de vierde en tevens ergste, mijn dochter….zij kent helemaal geen genade….
Lees Meer
.
Ze zei heel overtuigend: “Mam, wat ik altijd bloedirritant vind aan jou is dat je in een deuk ligt als anderen fouten of blunders maken en je ze daar ook nog eens jaren mee voor de gek houdt”.
Ik voelde me echt zo’n narcist, zo’n sarcastisch typetje. Dit voelde zo niet goed.
.
Daarna ging mijn telefoon
Het was mijn moeder die bij nader inzien toch wel iets wist te zeggen over mij. Nou, kom maar op, dacht ik. Dat kan er nu ook nog wel bij.
Ze zei: “Rian, jij bent altijd zo aanwezig, als jij binnen bent dan weten ze ook echt wel dat je er bent, je laat jezelf horen en dan lijkt het net alsof de hele kamer gevuld is”.
Dankjewel mam, alsof ik geen ruimte laat voor anderen.
.
Confronterend
Je kunt je dus voorstellen dat deze woorden nogal bij me binnenkwamen dus ik was dan ook erg benieuwd wat het doel van deze oefening was.
.
Het doel
De reden van deze oefening was om erachter te komen wat feitelijk mijn natuur is, mijn kern, waar ik dus geen/weinig moeite voor hoef te doen en waar ik me niet altijd even bewust van ben. Iets wat al lange tijd in me zit, hoe ik me gedraag, wat ik doe en wat ik zeg. De dieperliggende gedachte achter deze opdracht was om erachter te komen wat je met je natuurlijke zijn kunt creëren. Dat maakt dat je je werk vanuit je diepste wezen kunt doen, omdat het al in je zit. En juist datgene maakt dat het je geen energie kost.
.
.
Ik had inmiddels genoeg stof om mijn eigen gedrag te ontrafelen en om te draaien naar mijn kernkwaliteiten.
.
Ik ben een denker, ik wil dingen doorgronden, begrijpen en ECHT weten waar het om gaat. Ik ben geen theoretisch natuurkundige zoals Albert Einstein, maar zijn gedachtegoed past wel bij mij.
“Als ik een uur krijg om een probleem op te lossen, spendeer ik 55 minuten aan het analyseren van het probleem en slechts 5 minuten aan het bedenken van de oplossing”.
.
De woorden van mijn moeder, mijn zoon en mijn dochter hebben me bewust gemaakt dat ik inderdaad bij mijn standpunt blijf als ik er helemaal en voor 100% achtersta. Ook zag ik in dat ik niet alleen lach om de blunders van anderen maar juist ook om die van mezelf. En ja….die blijven me ook nog jaren achtervolgen, ik kan er boeken over schrijven.
Dat ik altijd echt aanwezig ben heeft me duidelijk gemaakt dat ik er helemaal ben met al mijn zintuigen. Ik zie mensen en ik praat met ze. Ook hoor en voel ik ze. Alsof alle zintuigen op scherp staan om ècht contact te maken.
.
Ik hoef me dus niet te schamen voor wie ik ben, te veranderen of aan te passen. Want zonder deze eigenschappen had ik nooit dit werk kunnen doen.
.
Wat zou het mooi zijn als ze op school ook verder zouden kijken.
Dan zouden bepaalde kinderen niet zo in de knoei zitten met de studiekeuzes die ze moeten maken. Dan zou er gekeken worden naar waar ze goed in zijn en in uitblinken. Dan hoeft er uiteraard niet zo negatief gestempeld te worden (wat zijn uitwerking heeft). Dan gaan we er met z’n allen wat soepeltjes mee om en kunnen er ook nog om lachen. Dan voelen kinderen zich ECHT gehoord en gezien in hun potentieel. Wauwww….ik zie het al helemaal voor me, jij ook?
.
Weet je wat ik wel eens denk? Stel……
Dat de ouders van de broertjes De Boer hun zonen wilde temmen en perse wilden dat hun zonen gingen studeren.
Dat de ouders van Bill Gates hem gestraft zouden hebben omdat hij samen met een vriend een computersysteem gehackt had.
Dat de ouders van Saskia Noort hun dochter op hadden laten nemen in een kliniek omdat ze enge fantasieverhalen verzon.
.
Conclusie
Zou het niet mooier zijn als we elkaars eigenschappen bestempelen als kwaliteiten. Juist hele mooie persoonlijke kenmerken waardoor we een verschil kunnen maken met weinig energie, want ja…het zit al in onze natuur.
.
Lieve mensen, voordat je jezelf of de ander bekritiseerd om wie hij is of doet en wenst te veranderen, hoop ik dat je eerst beseft dat je iets heel waardevols over het hoofd kan zien, waarmee jij of de ander zomaar een verschil zou kunnen maken.
.
Iedereen bewandelt namelijk zijn eigen pad en dat is maar goed ook.
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
.
Terug naar HOME.
.
