Lieve mensen, we hebben allemaal een verhaal waarom we doen wat we doen en ik wil je mijn verhaal graag even vertellen. Ik ben van ver gekomen om te zijn wie ik nu ben, om te doen wat ik nu doe en waarom ik het belangrijk vind om dit te delen. Het zou jou namelijk ook kunnen helpen.
.
Misschien heb je het al eens voorbij zien komen dat ik een aantal jaren geleden mijn tweelingbroer ben verloren. Op 23 december 2009 is hij verongelukt en was op slag overleden. Weet je…sommige dingen hebben we invloed op en sommige dingen niet en dit was er één van. Ik had geen invloed op zijn leven en ook niet op zijn sterven, waar ik wel invloed op had was wat ik ermee zou doen.
.
Zijn sterven heeft mij ontzettend veel gekost.
Lees Meer
.
Het was me een confrontatie.
.
Ik werd geconfronteerd met het feit dat morgen zomaar anders zou kunnen zijn. Ik werd bewust van heftige emoties die omhoog kwamen en ik schrok daarvan. Ik begreep de mensen om me heen niet, de mensen die me ontweken. Ik was ontzettend boos op mensen die me niet begrepen en dacht dan, je kunt alles opzoeken op internet, waarom zoek je dan niet even op hoe het voor iemand is die in rouw zit. Ik kon me ergeren aan mensen die zeiden: “ik weet hoe je je voelt, ik ben namelijk ook iemand verloren”. Dan dacht ik…iemand??? Ik ben niet iemand verloren, ik ben mijn tweelingbroer verloren. Ik stond er ooit van versteld dat het leven voor anderen doorging, terwijl mijn leven (even) stopte. Ook kwam ik tot de ontdekking dat de dood zoiets raars is terwijl het gewoon bij het leven hoort. Ik wilde de dood begrijpen maar dat lukte me niet. Waar ik ook achter ben gekomen is dat er nog steeds mensen waren die oordeelden en zeiden hoe en wat ik moest doen, alsof zij dat deden. Ik stond van versteld van de huisarts die mij medicijnen wilde voorschrijven in verband met mijn depressie. Depressie?!?! Ik zat in rouw beste doctor!!!
Ik voerde lange gesprekken (als ik alleen thuis was) met mijn tweelingbroer. Ik vroeg hem wat ik moest doen, hoe ik het moest doen en waarom hij zonodig dood moest. Ja lieve mensen, in zulke situaties heb je zoveel vragen. Ik had zelfs als ik ’s avonds in bed lag het gevoel dat ik in de kist lag. Ik droomde zelfs dat ik dood ging en dat de zusters aan mijn bed stonden en in paniek riepen: “ze gaat, ze gaat”.
Wat zou mijn tweelingbroer nu zeggen als hij daar zou staan?
.
Dan zou hij zeggen: “zusje, sterf niet met me mee, maar doe er iets mee”. En dat was voor mij de omslag.
Ik werd wakker met een bonzend hart en wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Om heel eerlijk te zijn was dat maar goed ook. Ik kon geen goede reden geven waarom hij heeft moeten sterven, maar ik had wel een hele goede reden waarom ik wilde leven. En als hij moest sterven om mij bewust te maken van wat ik hier te doen heb ……dan is dat verdomd goed gelukt.
.
Ik ben vast niet de enige.
Ik zal vast niet de enige zijn met een verhaal en niet de enige zijn die een dierbare heeft verloren of iets anders heeft meegemaakt wat voor een complete chaos in je leven heeft gezorgd.
.
Doe er alsjeblieft iets mee mensen, dan heeft het in ieder geval nog nut gehad.
.
Het delen van jouw verhaal kan zomaar de deuren voor een ander openen. Het zou zomaar kunnen zijn dat de manier hoe jij ermee omgaat een inspirerend voorbeeld is voor een ander. Je hebt werkelijk geen idee welke betekenis jouw verhaal heeft….totdat je het gaat helen en delen.
.
Liefs Rian
.
.
Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.
Interesse in het I-boek over spiegelgedrag? Vraag het HIER aan.
