Waar denk je dat kinderen op reageren?

Als tienermeisje trokken kleine kinderen nooit naar mij. Wat later, toen mijn vrienden kinderen kregen, herhaalde dit zich. Baby’s huilden bij mij, peuters keken me altijd heel raar aan en kleuters wilden nooit met me spelen. Och ja…ik had het helemaal geaccepteerd, “kinderen vinden mij niet leuk”.

Eigenlijk kwam dat ook wel goed uit want ik vond hen ook niet leuk. Ik vond ze storend, aandachttrekkers en huileballen. Heel eerlijk gezegd vond ik hun gedrag ten opzichte van mij niet zo vreemd, want diep van binnen hebben ze natuurlijk allang aangevoeld dat ik een spelletje speelde en een masker opzette.

.

De dag die alles veranderde.

Totdat het 24 december 1994 was, de dag dat mijn zus mocht bevallen van een geweldig meisje.
Dit kleine minimensje was het eerste baby’tje wat niet huilde als ze bij mij lag, ze was de eerste peuter die met haar armpjes omhoog naar me toe kwam lopen en ze was de eerste kleuter die met me wilde spelen.

“Oh wauw….ik kan het dus toch” dacht ik. “Misschien ben ik er wel overheen gegroeid” maakte ik mezelf wijs. Nog nooit had ik zoveel van een kindje gehouden en volgens mij was dat gevoel wederzijds.

.

Maar toen…..

Er kwam een periode in mijn leven waar ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Die middag had ik als een klein kind zitten huilen op mijn werk en zou ik het liefst in een hoekje hebben gekropen om er vervolgens niet meer uit te komen. ‘s Avonds reed ik naar mijn zus. En waar normaal gesproken mijn kleine nichtje helemaal heppiedepeppie in haar kinderstoeltje zat te zwaaien, zo gebeurde er die avond niets toen ik binnen kwam. Ik liet het even voor wat het was.

.

Na het eten wilde ik met haar spelen. Ik lachte, ik zong en ik maakte grapjes. Toen pakte ik die kleine meid op en wilde haar een knuffel geven. Ze trok terug en keek me heel vreemd aan. Ze was nog te klein om zinnetjes te maken, maar als ze iets had kunnen zeggen dan zou dat geweest zijn: “Wat doe jij??????”

.

Diep van binnen voelde ik van alles. Verdriet, boosheid, onmacht, teleurstelling en extreme afwijzing. Niemand vertelde ik iets maar ik ben wel meteen naar huis gegaan. Onderweg kwamen de tranen als een stortvloed, ik kon niet meer ophouden.

.

Deze situatie heeft me ontzettend bewust gemaakt dat kinderen niet faken, genadeloos zijn, extreem verbonden zijn met onze binnenwereld en gewoonweg vanuit hun impuls en gevoel reageren. Ze kunnen namelijk niet anders. En ik neem aan dat jij het daarmee eens bent.

.

Kortom…..

Als een tweejarige zo puur reageert hè, dan ben je toch met me eens dat zo’n klein hummeltje jou nooit af wil wijzen of verdrietig wil maken?

En nu stel je eens voor dat dat hummeltje zes jaar wordt, tien jaar wordt, twaalf en vervolgens zestien. Zijn ze dan niet meer met ons verbonden? Is dat ergens gestopt? Zo ja, Wanneer dan?

.

Lieve mensen, de verbinding die jij hebt met je kind is vanaf de geboorte zo immens groot. Kleine kinderen maken jou bewust van jouw binnenwereld en je mag van mij aannemen….grote kinderen doen dat ook.

Kinderen (ongeacht de leeftijd) reageren altijd op datgene wat er energetisch speelt. Die verbinding stopt namelijk nooit.

.

.

Relevante blogs

.

 Wedden dat ik jouw gedachte kan lezen

.

 Wat als we stoppen met ‘doen alsof’

.

Stoei jij ook ooit met jouw kind, heb je al van alles geprobeerd en je bent ten einde raad?

Neem gerust vrijblijvend CONTACT op om de mogelijkheden te bespreken.

Een VERTALINGSTRAJECT   doet wonderen.

 .

.

  • Af en toe een inspirerende blog in je e-mailbox ontvangen? Dat kan, klik HIER.

.

.

Is dit blog interessant voor collega ouders? Deel het dan alsjeblieft. Zij zullen je enorm dankbaar zijn en hun kinderen trouwens ook.

.